Kάτια Δανδουλάκη: O Πλωρίτης, η μεγάλη διαφορά ηλικίας και η ζωή της σήμερα!

Η Κάτια Δανδουλάκη είναι αυτό που λέμε… άνθρωπος έξω καρδιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι στη ζωή της δεν πόνεσε πολύ, δεν προδόθηκε, δεν έζησε δύσκολες καταστάσεις. Απλά, όπως θα σου πει και η ίδια, έχει επιλέξει να βλέπει την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Και αυτό σίγουρα, δεν συμβαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας και ενδοσκόπησης.

Ζείτε τη ζωή που θέλετε;

Έχω μια ευτυχισμένη, ευλογημένη και γεμάτη ζωή. Αν ξαναρχόμουν στη ζωή σαν ψυχή, θα ’θελα να ξαναζήσω ακριβώς τις

ίδιες καταστάσεις και τα ίδια όνειρα με τους ίδιους ανθρώπους. Γιατί έζησα μια ζωή κάνοντας τις επιλογές που ήθελα. Πλήρωσα τα λάθη μου, αγάπησα και αγαπήθηκα, βίωσα και τα καλά και τα κακά, σαν ένα μαγικό παραμύθι. Είμαι ευγνώμων, δεν αισθάνομαι κανένα ανικανοποίητο και καμιά έλλειψη μέσα μου. Να! Η μόνη λαχτάρα που έχω, αν θέλεις, είναι να δω τον κόσμο ή να κάνω διακοπές με άνεση χρόνου και χρημάτων. Αλλά ταξίδεψα πολύ μέσα από το θέατρο, τώρα που το σκέφτομαι. Είχα αντίβαρο.

Κρατώ το «αγάπησα και αγαπήθηκα».

Ναι, ξέρεις η αγάπη δεν σου δίνεται σαν κομφετί που πέφτει από τον ουρανό, σαν ένας χαρτοπόλεμος. Η αγάπη σού δίνεται γιατί δίνεις. Σου προσφέρεται γιατί προσφέρεις. Είμαι σίγουρη για αυτό. Αγαπήθηκα πολύ γιατί αγάπησα πολύ. Τον άνθρωπο της ζωής μου που «έφυγε», τους γονείς μου που «έφυγαν» και εκείνοι, τους φίλους μου, τους οποίους έχω ακόμη σήμερα. Και στους φίλους μου συγκαταλέγω και πολλούς συναδέλφους μου. Έχω μεγάλη οικογένεια μέσα από το θέατρο. Κι αυτό είναι ευτυχία! Μακριά από μένα οι ανούσιες σχέσεις, βαριέμαι.

Τι κρατάτε από τον άνθρωπο της ζωής σας; Ποια λόγια και εικόνες;

Μονάχα εικόνες και λόγια τρυφερότητας υπάρχουν όποτε σκέφτομαι τον Μάριο (σ.σ. Πλωρίτη). Αυτός ο άνθρωπος με έχει σφραγίσει ολόκληρη με γνώση, αγάπη όλων των ειδών και όνειρα που φτιάχναμε μαζί, παρότι μας χώριζαν πολλά χρόνια. Μετά τον χαμό του, έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να ξαναμιλήσω σε μια καινούρια γλώσσα. Ο Μάριος ήθελε πάντα να με βλέπει χαρούμενη: με έναν ρόλο ή ένα ταξίδι. Είτε πηγαίναμε μαζί είτε πήγαινα με τις φίλες μου, ο Μάριος ήταν χαρούμενος. Και αυτό είναι πολύ σπάνιο να το βρεις σε σύντροφο. Συνήθως υπάρχει ανταγωνισμός…

Λόγω της διαφοράς ηλικίας δεν υπήρχε σε εσάς;

Μάλλον, ναι. Είχε χορτάσει τη ζωή του και δεν είχε να ανταγωνιστεί κάτι. Το δόσιμό του σε μένα ήταν για μένα. Και εγώ από εκείνον έπαιρνα όλη την εμπειρία, τη σοφία και την αγάπη. Τρελαινόμουν να μου μαθαίνει πράγματα ο Μάριος, γιατί μιλούσε πάντα πολύ απλά και συνοπτικά. Καμιά φορά τον ρωτούσα «Πώς τα θυμάσαι όλα αυτά; Πες μου!». Πήγαινε στο βιβλιοπωλείο και τον πείραζα, λέγοντάς του «Θέλω να μου πάρεις ένα βιβλίο που να έχει συμπυκνωμένη όλη την ελληνική ιστορία αλλά μην πεις ότι είναι για μένα και ντραπείς. Θα πεις ότι έχεις ένα ανιψάκι που είναι 10 χρόνων και θέλει να μάθει την ιστορία της νεότερης Ελλάδας συνοπτικά. Να δω, βρε Μάριε, τι θα σου δώσουν…». Γελούσε εκείνος…

Ήταν διορατικός; Έλεγε πράγματα που τα βλέπετε τώρα να συμβαίνουν;

Τώρα οι άνθρωποι βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα. «Τι μου έκανε ο άντρας μου», «Τι του είπα και τι μου είπε». Αυτό ο Μάριος το έλεγε «ορμή προς ανακοίνωση». Πρόκειται για ένα σύνδρομο που, ειδικά σήμερα, συμβαίνει κατά κόρον. Προσωπικά, ένα σημαντικό μου ζήτημα θα προτιμούσα να το μοιραστώ με κάποιους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους ή έναν σύμβουλο υγείας. Για ποιο λόγο να βγω να το πω σε όλο τον κόσμο; Βέβαια, με τον κόσμο μπορώ να μοιραστώ συναισθήματα. Καμιά φορά μού λένε «Πόσο μας αρέσει να ακούμε συνεντεύξεις σας». Το λένε γιατί ξέρουν ότι δεν θα πω ψέματα.

Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί εκτάκτως αυτό το Σάββατο με το Εθνος