Για να ενηλικιωθείς πρέπει να ορφανέψεις, του Χρήστου Χωμενίδη

Η κρίση ήρθε για να σαρώσει με ένα φύσημα- όπως ο λύκος του παραμυθιού- τη θαλπωρή που απολαμβάναμε εμείς, τα ντόπια γουρουνάκια, μέσα στο αχυρένιο σπίτι μας. Ο,τι σχεδόν εκλαμβάναμε ως εξασφαλισμένο κατά τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες ξαφνικά ανετράπη: ο μητρικός μαστός του Δημοσίου στέρεψε και τα κελάρια μας αδειάσανε. Ονείρου απατηλότερη αποδείχθηκε η ευμάρεια της μικρομεσαίας τάξης. Σαθρότερη και από σκηνικό σχολικής παράστασης η ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Ψευδές κυρίως το αξίωμα με το οποίο μας είχαν γαλουχήσει, ότι το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο από το παρελθόν.

Κάποιοι επιστήμονες της ανθρώπινης ψυχής είναι κατηγορηματικοί: για να ενηλικιωθείς πρέπει να ορφανέψεις. Και ίσως όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο. Αυτό ακριβώς συνέβη στα παιδιά της Ελλάδας, δηλαδή σε όλους μας («Ελληνες αεί παίδες» γράφει ο Πλάτων, αιώνες προτού το τραγουδήσει η Βέμπο): επέστρεψαν από το πάρτι και βρήκαν τη μαμά τους πεθαμένη.

Μερικοί αρνήθηκαν να το πιστέψουν