Κυνήγι και ψυχική υγεία

Η εφημερίδα Washington Times αναφέρει ότι ο Earle D. Hightower, πρόεδρος του 27μελούς Ινστιτούτου για τη Δημόσια Ασφάλεια, μιας ομάδας που ασχολείται με θέματα όπως η κυκλοφορία και η ατμοσφαιρική ρύπανση στο Rockville, Md., έστειλε πρόσφατα 600 κάρτες σε ιδιοκτήτες ακινήτων στην κομητεία Garrett, στις οποίες αναφέρεται ότι το 40% των

Ο κ. Hightower, 82 ετών, ο οποίος δηλώνει ότι είναι πρώην κυνηγός και βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναφέρθηκε λέγοντας: “Η προσωπική μου άποψη είναι ότι όποιος βγαίνει έξω και πυροβολεί αβοήθητα ζώα έχει ψυχιατρικό πρόβλημα”.

Αυτές είναι οι μέρες του ελέγχου των γεγονότων. Ως ψυχολόγος, θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου να αναφέρω τον έλεγχο των γεγονότων.

Επειδή είμαι έκτακτο μέλος ΔΕΠ σε επαγγελματική μεταπτυχιακή σχολή ψυχολογίας, μπόρεσα να πραγματοποιήσω αναζήτηση στη μηχανή αναζήτησης ProQuest Psychology που ευρετηριάζει περισσότερα από 400 περιοδικά στους τομείς της ανθρωπολογίας, της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής.

Βρέθηκαν 258 άρθρα που χρησιμοποιούν τη λέξη “κυνήγι”. Τα έλεγξα όλα. Κανένα δεν αναφέρει καμία μελέτη σχετικά με το κυνήγι και τις ψυχικές ασθένειες.

Μίλησα με το Τμήμα Έρευνας της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας. Συμφωνούν ότι δεν γνωρίζουν καμία μελέτη που να υποστηρίζει τον ισχυρισμό του κ. Hightower ότι οι κυνηγοί είναι επιρρεπείς σε ψυχικές ασθένειες. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο φαίνεται να ισχύει.

Πολλοί από τους πιο αναγνωρισμένους επιστήμονες συμπεριφοράς της εποχής μας, όπως ο Sigmund Freud, ο William James, ο Carl Jung, ο Erich Fromm, η Marie-Louise von Franz και ο Karl Menninger, έχουν γράψει ότι το κυνήγι είναι ένα φυσικό, υγιές στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.

Το κυνήγι είναι ένα πολύ βασικό ένστικτο που έχει ” προγραμματιστεί στον κύριο υπολογιστή” του είδους μας για σκοπούς επιβίωσης, το οποίο έχει αναβαθμιστεί από την ηθική σε “άθλημα”, το οποίο μας επιτρέπει να εκφράσουμε τη βασική βιολογική μας ταυτότητα, το ” Το Εγώ”, καθοδηγούμενο από την κοινωνική ηθική, τις θρησκευτικές διδασκαλίες και τους νόμους.

Ο Erich Fromm, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους επιστήμονες συμπεριφοράς του 20ού αιώνα, συνόψισε αυτές τις απόψεις στην ευρέως αναγνωρισμένη μελέτη του για τα αίτια και την πρόληψη της βίας, “Η ανατομία της ανθρώπινης καταστροφικότητας” :

Στην πράξη του κυνηγιού, ο άνθρωπος γίνεται, έστω και για λίγο, ξανά μέρος της φύσης. Επιστρέφει στη φυσική κατάσταση, γίνεται ένα με το ζώο και απαλλάσσεται από το βάρος της υπαρξιακής του διάσπασης: να είναι μέρος της φύσης και να την υπερβαίνει δυνάμει της συνείδησής του. Παραμονεύοντας το ζώο αυτός και το ζώο γίνονται ίσοι, παρόλο που ο άνθρωπος δείχνει τελικά την ανωτερότητά του με τη χρήση των όπλων του.

Ο Erich Fromm συνεχίζει επισημαίνοντας ότι το κίνητρο του σύγχρονου ηθικού, αθλητή, κυνηγού είναι η ευχαρίστηση συγχωνευμένη με τη συμπόνια. Αναφέρει επίσης ότι αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με το κίνητρο του σαδιστή, ο οποίος μπορεί να βασανίζει και να σκοτώνει κατοικίδια ή άλλα μικρά ζώα, το οποίο είναι η εκδίκηση.

Εν ολίγοις, το κυνήγι και ο βασανισμός κατοικίδιων ζώων, είναι τόσο ανόμοια όσο η σεξουαλική επαφή σε μια ερωτική σχέση και ο βιασμός.

Η ” θηρευτική επιθετικότητα “, όπως αποκαλεί ο Fromm το κυνήγι, είναι μια θετική μορφή επιθετικότητας, όπως ο αθλητισμός και το παιχνίδι, η έκφραση της οποίας είναι καλή για το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα.

Ο Melvin Konner στο βραβευμένο βιβλίο του “The Tangled Wing”, που βασίζεται σε μια επταετή μελέτη της βιολογικής προέλευσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς που υποστηρίχθηκε από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας, ο καθηγητής ψυχιατρικής και ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Emory αναφέρει: ” Υπάρχουν ελάχιστα ή καθόλου στοιχεία, φυσιολογικά ή σχετιζόμενα με τη συμπεριφορά, που να υποδηλώνουν ότι η θηρευτική επιθετικότητα έχει πολλά κοινά στοιχεία με την επιθετικότητα μεταξύ των ειδών”.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί οι κυνηγοί είναι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της προστασίας της φύσης. Οι περιβαλλοντικές ομάδες που δεν κυνηγούν συχνά επιβιώνουν από κρίσεις, πραγματικές ή κατασκευασμένες, οι οποίες τροφοδοτούν τη συγκέντρωση χρημάτων. Αντιθέτως οι κυνηγετικές ομάδες βάζουν τα χρήματά τους στα ενδιαιτήματα, με συνέπεια συχνά περισσότερα αποτελέσματα.

Όταν ο εγκληματολόγος Chris Eskridge του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα – Ομάχα συνέκρινε τις πωλήσεις αδειών κυνηγιού με τα ποσοστά βίαιων εγκλημάτων ανά κομητεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, διαπίστωσε μια σημαντική αντίστροφη συσχέτιση: Όσο αυξάνονται οι πωλήσεις αδειών κυνηγιού, τόσο μειώνεται το βίαιο έγκλημα.

Ο Eskridge κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κυνήγι χρησιμεύει ως διέξοδος για το άγχος και την ένταση που διαφορετικά θα μπορούσαν να συμβάλουν σε βίαιη συμπεριφορά.

Η έρευνα του Eskridge συνάδει με άλλες έρευνες που διαπιστώνουν ότι οι κάτοχοι κυνηγετικών πυροβόλων όπλων τείνουν να μαθαίνουν δεξιότητες σκοποβολής από τους γονείς και την οικογένεια, έχουν λιγότερα ατυχήματα, έχουν χαμηλότερα ποσοστά βίας και χρησιμοποιούν τα όπλα τους για αθλητική σκοποβολή συχνότερα από τους μη κυνηγούς κατόχους πυροβόλων όπλων.

Πράγματι, η έρευνα δείχνει ότι, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται ορισμένοι ακτιβιστές κατά των όπλων και του κυνηγιού, όταν οι άνθρωποι απολαμβάνουν περισσότερη αθλητική σκοποβολή και κυνήγι, αυτό μπορεί να συμβάλει σε περισσότερη ειρήνη, κοινωνική σταθερότητα και δράση διατήρησης σε μια κοινότητα.

Ο βραβευμένος εγκληματολόγος του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα, Gary Kleck, έχει εξετάσει πιθανώς περισσότερες μελέτες σχετικά με την ψυχολογική σύσταση των χρηστών όπλων από οποιονδήποτε άλλον.

Η έρευνά του διαπιστώνει ότι, “οι κάτοχοι όπλων δεν είναι, ως ομάδα, ψυχολογικά ανώμαλοι, ούτε είναι περισσότερο ρατσιστές, σεξιστές ή υπέρ της βίας από ό,τι οι μη κάτοχοι όπλων”.

Μια μελέτη των μαθητών Λυκείου στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, από τους Lizotte και Sheppard, διαπίστωσε ότι τα παιδιά που κατείχαν και χρησιμοποιούσαν νόμιμα όπλα (που σημαίνει με γονική εποπτεία), είχαν χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, χρήσης ναρκωτικών και παραβατικότητας από τα παιδιά που που δεν είχαν όπλα ή από εκείνα που τα είχαν αποκτήσει παράνομα.

Ορισμένες μελέτες διαπιστώνουν ότι το 65% έως 75% των κυνηγών έχουν κίνητρο να κυνηγούν κάθε χρόνο λόγω ψυχολογικών συνδέσεων με τη φύση που είναι μοναδικές στο κυνήγι. Το κυνήγι, θεωρούν ότι βοηθά στην ανακούφιση από το άγχος, γεγονός που βελτιώνει την ψυχική υγεία.

Υπάρχει μια δημοφιλής παρανόηση ότι πολλοί κυνηγοί πίνουν υπερβολικά και επιδίδονται σε απερίσκεπτη συμπεριφορά. Μια πρόσφατη έρευνα της Υπηρεσίας Αλιείας και Άγριας Ζωής των ΗΠΑ διαπίστωσε ότι το 82% των ερωτηθέντων πίστευαν ότι “πολλοί” κυνηγοί παραβιάζουν τους νόμους περί κυνηγιού ή ασκούν μη ασφαλή συμπεριφορά, όπως η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και η απερίσκεπτη χρήση όπλων.

Η έρευνα που εγώ έχω δει διαπιστώνει ότι λιγότερο από το 3 τοις εκατό του συνόλου των κλήσεων από τους θηροφύλακες αφορούν τη μέθη και τη χρήση ναρκωτικών.

Η λανθασμένη αρνητική εικόνα των κυνηγών ως απερίσκεπτων τσαπατσούληδων δημιουργείται από τη μεροληψία των μέσων ενημέρωσης που αναφέρουν μόνο λαθροθήρες και ατυχήματα, σε συνδυασμό με φήμες που σκοπίμως διαδίδονται από ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων, οι οποίοι παραδέχονται ανοιχτά ότι λένε ψέματα για να στιγματίσουν τους κυνηγούς.

Ο κ. Hightower έχει δίκιο ότι ένα ποσοστό του πληθυσμού πάσχει από ψυχικές ασθένειες. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από τον Robert Kessler της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, το 26,4% του πληθυσμού των ΗΠΑ πάσχει από αγχώδεις διαταραχές και κατάθλιψη. Αυτό είναι το υψηλότερο ποσοστό σε 14 χώρες που μελέτησε ο Kessler.

Σε γενικές γραμμές, οι αγχώδεις διαταραχές είναι πιο διαδεδομένες σε πολυσύχναστες αστικές περιοχές, όπου συμπτωματικά οι πωλήσεις αδειών κυνηγιού είναι χαμηλότερες.

Σε αντίθεση με τον κ. Hightower, οι εξειδικευμένοι επιστήμονες στον τομέα της υγείας Eaton, Shostak και Konner (ψυχίατρος), γράφουν στο εξαιρετικό βιβλίο τους για την υγεία και τη φυσική κατάσταση, “The Paleolithic Prescription”, ότι η απαξίωση των κυνηγετικών παραδόσεων μπορεί να αποδυναμώσει τα υγιή κοινωνικά πρότυπα και να συμβάλει ακόμη και στην παραβατικότητα των ανηλίκων, η οποία είναι μια μορφή ψυχικής ασθένειας. Γράφουν χαρακτηριστικά:

Το “κυνηγετικό μας ένστικτο” έχει παρεκτραπεί στην “πολιτισμένη” κοινωνία, όπου η συγκίνηση του κυνηγιού και η θανάτωση δεν είναι πλέον μέρος της εμπειρίας μας και δεν υπάρχουν σαφείς δρόμοι έκφρασης, εκτός, ίσως με κίνδυνο, από τους δρόμους και τα μετρό της σημερινής αστικής ζούγκλας.

Προφανώς ο κ. Χάιταουερ παραδέχτηκε ότι δεν μπορεί να τεκμηριώσει τη στατιστική του για το 40%. Θα μπορούσε επίσης να επανεξετάσει τους ισχυρισμούς του σχετικά με την ασφάλεια του κυνηγιού.

Χάρη στα μαθήματα εκπαίδευσης κυνηγών, τα οποία είναι πλέον υποχρεωτικά και στις 50 πολιτείες, είναι πλέον στατιστικά ασφαλέστερο να βρίσκεστε στο δάσος κατά τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου από το να οδηγείτε προς το δάσος. Και, σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, το κυνήγι είναι πολύ πιο ασφαλές από το μπέιζμπολ, το τένις, το γκολφ ακόμη και από το πινγκ-πονγκ.

Γράφοντας στην έκδοση του περιοδικού Time στις 30 Νοεμβρίου 1998, σε ένα ειδικό αφιέρωμα για τους πυροβολισμούς στα σχολεία και μετά από εκτενείς συνεντεύξεις με σχολικούς ψυχολόγους και ιατροδικαστές, ο Lance Morrow καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “οι δάσκαλοι και οι σύμβουλοι αναφέρουν ότι τα παιδιά που διδάσκονται να κυνηγούν υπεύθυνα είναι γενικά πιο ώριμοι και πιο φρόνιμοι και πιο υγιείς έφηβοι στην άγρια φύση του σύγχρονου αμερικανικού πολιτισμού”.

Ο κ. Χάιταουερ έχει δικαίωμα στις απόψεις του, αλλά είναι σαφές ότι αυτές δεν έχουν τις ρίζες τους στην επιστήμη. Αν ψάχνει για τρελούς στα δάση, ίσως θα ήταν καλύτερα να μελετήσει τους σκίουρους.

Απόδοση στα Ελληνικά Αλέξανδρος Παλαιολόγος -https://www.espn.com/

The post Κυνήγι και ψυχική υγεία appeared first on iHunt.