Εκπαιδευτικο...για τρυγονια

Σάββατο 20/7..από τα λίγα πρωινά χωρίς υποχρεώσεις και αποφάσισα να πάρω το σκύλο μου και να βγούμε εκπαιδευτικό για …τρυγόνια… Το σκυλί 7 χρονών, αρκεί να τρέξει να ξετριφτεί λίγο γιατί από το Φλεβάρη βγήκε 3 φορές όλες κι όλες…εγώ 5 φορές τα χρόνια του δε λέω, θέλω επίσης ξετρίψιμο αλλά το τρυγόνι ανέκαθεν με συγκινούσε πολύ περισσότερο από το ορτύκι, οπότε αντί να πάμε εκεί που ξέρω λίγα ορτύκια, ξεκινάμε για τα υποψήφια τρυγονοκάρτερα της έναρξης να δω τι γίνεται. Ξυπνητήρι στις 5.30, ήμουν στο σκύλο στις 6 και 6.30 περίπου στο πρώτο υποψήφιο μέρος… Δεξιά αριστερά σταροχώραφα και λίγα καπνά…τα σταροχώραφα όμως όλα οργωμένα!!! Οι βροχές που κράτησαν μέχρι αργά φέτος το Καλοκαίρι έδωσαν τη δυνατότητα στους αγρότες να οργώσουν από τώρα…τα ζωντανά που γεννήθηκαν ή τρώνε στα χωράφια τους δεν τα λογαριάζουν…όχι επίτηδες…έτσι είναι …έτσι όπως κάνουμε όλοι στην Ελλάδα με οτιδήποτε δεν μας φέρνει κέρδος…(το πώς ενώ κοιτάμε μόνο το κέρδος καταλήξαμε σστη χρεωκοπία είναι άλλη συζήτηση…). Με πιάνει ελαφρά απογοήτευση… τί να κάνουν τα τρυγόνια στα καπνά και που να τον περπατήσω το σκύλο… χωρίς καθυστέρηση ξεκινάμε για άλλο μέρος γιατί ο ήλιος δεν επιτρέπει και πολλά πολλά μετά τις 8-8.30.. Στο δρόμο πιάνει το μάτι μου μια κίνηση σε ένα τριφύλλι…γυρνώ πίσω και βλέπω ένα αλεπουδάκι να με κοιτά στα 50μ. βγάζω τη φωτογραφική…το προλαβαίνω πριν κρυφτεί στο διπλανό καλαμπόκι…από πίσω του ακολουθεί κι άλλο ένα που ήταν κρυμμένο αλλά αυτό δεν το πρόλαβα για φωτογραφία…Παρεξηγημένο ζώο και η αλεπού… ανταγωνιστής του κυνηγού αλλά και φορέας της λύσσας που μας ήρθε από πέρσι ξανα… βλέποντας όμως τα μικρά η αλήθεια είναι πως μόνο συμπάθεια ένιωσα… Φτάνουμε στο δεύτερο μέρος. Τα ηλιόσπορα πολλά, είχα ξαναπεράσει πριν κανα δίμηνο αλλά τότε δεν είχαν ούτε άνθος και δε φαινόντουσαν πόσα είναι…Κάτι έγινε λέει με ένα πράσινο σκουλήκι στα καλαμπόκια και δεν επιτρέπεται η σπορά για πάνω από δύο συνεχόμενες χρονιές του καλαμποκιού…έτσι ευνοείται το λιόσπορο που και φέτος σπάρθηκε σε πολλά στρέμματα…Στο λιόσπορο όμως και το καλαμπόκι ούτε ο σκύλος ούτε η αφεντιά μου μπορούμε να περπατήσουμε οπότε διαλέγουμε μέρος που είχε και κάποια σταροχώραφα τα οποία ευτυχώς δεν ήταν οργωμένα… Κάπου εκεί βλέπω ένα κοπαδάκι περιστέρια…τα περισσότερα άγρια, αλλά και λίγα ήμερα που αγρίεψαν και ακολουθούν τους συγγενείς τους…Σε λίγο κι άλλο ένα…κι άλλο…μέτρησα καμιά δεκαριά κοπαδάκια από 5 – 20 πουλιά…να θυμηθώ να κοιτάξω τη ρυθμιστική πότε ξεκινά το αγριοπερίστερο γιατί φαίνονται περισσότερα απ’ τα τρυγόνια…πέφτουν όλα στο σιτάρι να φάνε…Αφήνουμε τ΄αμάξι και ξεκινάμε το περπάτημα… Περνάμε δίπλα από ένα μεγάλο λισόσπορο…σηκώνονται ένα ένα καμιά δεκαριά τρυγονάκια…το ένα παραλίγο να το φωτογραφίσω να τρώει πάνω στο φυτό αλλά μου φυγε τελευταία στιγμή.Περπατήσαμε μία ώρα και κάτι…έβλεπα τρυγόνια να πετάνε και να κάθονται στα σύρματα…το μέρος όμως γνωστό οπότε οι πιθανότητες να το επιλέξουμε στην έναρξη λίγες.Θα είδα καμιά 50αριά πουλιά…ούτε πολλά ούτε λίγα σε σχέση με άλλες χρονιές…τα αγριοπερίστερα παρέμειναν περισσότερα… Μετακινούνται όμως ακόμη μιας και η τροφή τους αλλάζει….άρρηκτα συνδεδεμένα με τον άνθρωπο κι ας προσπαθούν οι «σωτήρες της φύσης» να μας ξεχωρίσουνε… Στο χωματόδρομο σταματά ένας αγρότης…χαιρετιόμαστε…πρώην κυνηγός…για γουρούνια πήγαινε αλλά τα ξέρει και τα τρυγόνια και τα ορτύκια… Τρυγόνια έχει μου λέει, αλλά ορτύκια μην ψάχνεις…με τα ραντίσματα δε μένει τίποτα…πράσινη ανάπτυξη σκέφτομαι αλλά δεν επιμένω στη σκέψη γιατί βγήκα να χαλαρώσω λίγο… Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής… σε ένα σύρμα 3 τρυγόνια… στο επόμενο άλλα 3…κοιτώ παραπέρα και βλέπω καμιά δεκαριά ακόμη να κάθονται σε άλλο σύρμα… παράξενο, ούτε φαί ούτε νερό εκεί πέρα… λες να ήρθανε με το φεγγάρι; Λίγο παραπέρα την απάντηση δίνουν οι τσαλαπετεινοί…17 μέτρησα στο ίδιο σύρμα και άλλοι 5-6 παραπέρα… οι περισσότεροι κυνηγοί ξέρουν τη βιολογία ακόμη και των μη θηρεύσιμων πτηνών…17 τσαλαπετεινοί μαζεμένους μόνο σε μετανάστευση μπορεί να δει κανείς. Θα μας μείνουν άραγε τα τρυγόνια ως τις 20 ή θα την κοπανήσουν στην άλλη ήπειρο που πάνε για να ξεχειμωνιάσουν… Υπάρχουν φόβοι λέει να απαγορευτεί το τρυγόνι…από παιδί πήγαινα με τον πατέρα μου για τρυγόνια και για πολλούς λόγους το συγκεκριμένο κυνήγι μόνο ευχάριστες αναμνήσεις μου φέρνει στο μυαλό… όχι από πλευράς κάρπωσης… ποτέ δεν κάναμε «νούμερα» ούτε μας ένοιαξε… η όλη διαδικασία είναι αυτή που με μαγεύει… και το άτιμο το πέταγμά του που σε καθηλώνει… Άντε να εξηγήσει κανείς τώρα πως μπορεί ταυτόχρονα να μαγεύεται και να σκοτώνει…ακόμη και οι δικοί μας άνθρωποι που δεν το έχουν νιώσει δυσκολεύονται να το καταλάβουν…Επιστροφή στο σπίτι πιο ανάλαφρος αλλά και λίγο προβληματισμένος… κράτος και πολίτες αδιαφορούν πλήρως για τα θηράματα και την πανίδα γενικότερα…και άντε, τους δεύτερους να τους δικαιολογήσουμε…τους πολιτικούς όμως της πράσινης ανάπτυξης πώς να τους δικαιολογήσει κανεις; Κουβέντες σχεδόν απάτη… συνειδητό ψέμα και υποκρισία… προστατεύουν το περιβάλλον που ούτε γνωρίζουν τι σημαίνει… Είναι βέβαια και οι Υπηρεσίες τους για κλάματα… αν ρωτήσουμε τους υπεύθυνους θήρας των δασαρχείων πόσα και ποια είδη επιτρέπεται να κυνηγηθούν η συντριπτική πλειοψηφία θα κοπεί όπως θα κοβότανε και αν έδινε εξετάσεις νέων κυνηγών από αυτές που τις αλλάξανε τώρα…για τη βιολογία και τη διαχείριση των θηραμάτων ούτε λόγος… Μόνο για απαγορεύσεις είναι «μέσα»…κι ας μη ξέρουν τι απαγορεύουν…σε ποιόν το απαγορεύουν…ποιο είναι το αποτέλεσμα της απαγόρευσης και ποιος τελικά νοιάζεται στην πράξη τουλάχιστον για τα θηράματα στην Ελλάδα …άντε να μη χρεοκοπήσει μετά τούτη η έρμη η χώρα… Νίκος Παππούς για το ihunt.grΔιαβάστε περισσότερα για Εκπαιδευτικο...για τρυγονιαΠροσθήκη νέου σχολίου