Τραχανάς με γκότζι μπέρι!!!

Όταν πήρα στα χέρια μου την απλή και απολύτως διακριτική χάρτινη συσκευασία με το «κόψιμο» στη μέση για να φαίνεται το προϊόν μέσα από το διαφανές σακουλάκι το πρώτο που ρώτησα ήταν αν ο τραχανάς ήταν γλυκός ή ξινός.

Λεπτομέρεια θα πείτε αλλά για όλους όσοι μαγειρεύουν – και εγώ είμαι ένα από εκείνους- στις λεπτομέρειες κρύβονται οι γευστικές απολαύσεις.

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Βασίλης Δαφνής – εκπαιδευτικός , θεολόγος που καλλιεργεί super foods στα κτήματα του στον Πισσώνα της Κεντρικής

Εύβοιας- έδωσε το γκότζι μπέρι που ήρθε να συναντήσει τη τέχνη του χειροποίητου τραχανά που κατέχουν δύο νέοι σε ηλικία επαγγελματίες, ο Βαγγέλης και Γιάννης Μάλλιος από το Βέλος, κοντά στο Αλιβέρι στη Νότια Εύβοια. Εκεί, τα δύο αδέλφια έχουν το εργαστήριο των χειροποίητων ζυμαρικών τους (Παραδοσιακά Ζυμαρικά Δαρδούμα). Εκεί, παράγεται και ο τραχανάς – ένα από τα εμβληματικά προϊόντα της οικογενειακής οικοτεχνίας- που αποτολμά να συναντηθεί με το γκότζι μπέρι συνθέτοντας μια εντελώς νέα γευστική καινοτομία.

Το προϊόν αυτής της γευστικής καινοτομίας είναι το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας ανάμεσα σε δυο εκπροσώπους μιας ιδιαίτερα δυναμικής τοπικής επιχειρηματικότητας που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια στην Εύβοια- και όσο και αν φαίνεται παράδοξο η ανάπτυξη αυτού του είδους της επιχειρηματικότητας εμφανίζεται στα χρόνια της κρίσης, τα χρόνια των Μνημονίων.

Ο Βασίλης, ο Βαγγέλης και ο Γιάννης, ο καθένας με τα δικά του προϊόντα, ήταν ανάμεσα στους 65 παραγωγούς που συμμετείχαν στο ενιαίο περίπτερο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας σε μια μεγάλη έκθεση ειδών διατροφής που έγινε στην περιοχή του Αεροδρομίου «Ελ.Βενιζέλος». Η πρωτοβουλία της πολιτικής ηγεσίας της Περιφέρειας είναι μια καλή αρχή για την προβολή και προώθηση των αποτελεσμάτων της νέας επιχειρηματικότητας με τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά που αρχίζει πλέον να αφήνει το αποτύπωμα της στην οικονομικό και κοινωνικό χάρτη της περιοχής.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία – που πιστώνεται στον Κώστα Μπακογιάννη- δεν έχει να κάνει τόσο με τα τεχνικά της χαρακτηριστικά ( π.χ δωρεάν συμμετοχή για τους επιλεγμένους παραγωγούς, προβολή μιας ενιαίας εικόνας-ταυτότητας) αλλά για τα πολιτικά της αντανακλαστικά. Η στήριξη και η ενίσχυση της τοπικής μικρής σε μέγεθος αλλά με πλήθος καινοτομιών ως προς την λειτουργία και τα προϊόντα της έχει άμεση σχέση με την αποδοχή των σημερινών δεδομένων και υποδεικνύει τον μοναδικό (πλην των μεγάλων άμεσων επενδύσεων από το εξωτερικό και τις ιδιωτικοποιήσεις) δρόμο για την ανάκαμψη αλλά και για την ανάπτυξη στο τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Η ενιαία και δωρεάν εμφάνιση των παραγωγών θα πρέπει να έχει και συνέχεια που δεν μπορεί να είναι άλλη από την δημιουργία υποδομών και δικτύων για την περαιτέρω στήριξη και ενίσχυση της νέας τοπικής επιχειρηματικότητας αλλά και την συστηματική αναζήτηση τρόπων εναλλακτικής χρηματοδότησης των φορέων της. Με άλλα λόγια, μια οικοτεχνία που έχει την δυνατότητα να σταθεί στα πόδια της χάρη στα προϊόντα και την δουλειά της αλλά και με την στήριξη της Περιφέρειας έχει κερδίσει το μισό στοίχημα. Το υπόλοιπο αφορά την τοποθέτηση αυτών των προϊόντων σε πλατφόρμες και ράφια εντός και εκτός της χώρας. Σε αυτό δεν χρειάζονται μόνο οι πρωτοβουλίες μιας Περιφέρειας αλλά και ο επιτελικός κεντρικός σχεδιασμός δράσεων από την πλευρά του κράτους και των φορέων του.