Τουρκική κρίση: Μπλέξαμε

Με τον Ερντογάν και το δημοψήφισμα στην Τουρκία υπήρχε ένα κακό σενάριο: να βγει πανίσχυρος, νικώντας τους αντιπάλους του στην εσωτερική πολιτική και όχι μόνο, σύγκρουση. Υπήρχε κι ένα χειρότερο: να έβγαινε ηττημένος και να συμπεριφερόταν σαν πληγωμένο θηρίο.

Προέκυψε και ένα τρίτο, που ίσως (παρότι το απευχόμαστε) αποδειχθεί ακόμη χειρότερο και του χειρότερου: να κερδίσει αρκετά ώστε να θεωρεί ότι μπορεί να γίνει πανίσχυρος, αλλά να εκδηλώνεται και μία τεράστια αμφισβήτηση

Πρόκειται για μία ισορροπία τρόμου. Η οποία σε άλλες περιπτώσεις, με άλλες χώρες και με άλλους ηγέτες, που δεν έχουν σχέση με τον συγκεκριμένο Ερντογάν, θα ήταν η καλύτερη εξέλιξη. Μία χώρα και ένας ηγέτης σε παραλυτικά κατάσταση, αδύναμη και η χώρα, αδύναμος και ο ίδιος να προκαλέσουν πρόβλημα στους γείτονες, καθώς τα εσωτερικά θέματα είναι καταιγιστικά. Το σενάριο αυτό θα ήταν το καλύτερο. Αλλά δεν είναι και το πιθανότερο.

Διότι με την Τουρκία και με τον Ερντογάν, αυτά δεν ισχύουν σώνει και καλά. Παραδοσιακά η Τουρκία είναι μία χώρα που έχει ισχυρές δυνάμεις στο εσωτερικό της, που κοιτάζουν πώς θα εξάγουν τα εσωτερικά προβλήματα και θα βρουν αφορμές και διέξοδο σε κρίσεις με τους γείτονες.

Ο Ενρτογάν είναι μετρ της πολιτικής αυτού του είδους. Ειδικά, μετά τη συμμαχία του με τους ακροδεξιούς εθνικιστές, ο κίνδυνος αυτός πολλαπλασιάζεται.

Ο Ερντογάν κέρδισε το δημοψήφισμα. Ή τουλάχιστον έτσι θεωρεί, έτσι πιστεύει και έτσι κινείται. Και θα κοιτάξει να φύγει από το πρόβλημα, που δημιουργούν οι καταγγελίες περί νοθείας και η εσωτερική και διεθνής αμφισβήτηση της νίκης του αυτής.

Εάν έχανε θα είχε περιορισμένα περιθώρια κινήσεων. Δύσκολα θα αντιμετώπιζε τους εσωτερικούς αντιπάλους του, όσα «μαγικά» κι αν έκανε στα εξωτερικά θέματα της χώρας του. Εάν πάλι κέρδιζε με άνεση δεν θα είχε ανάγκη να καταφύγει σε άλλες κινήσεις. Θα έδινε αμέσως προτεραιότητα πώς θα ξεδοντιάσει την ήδη αποδυναμωμένη, εξαιτίας μίας τέτοιας ήττας, εσωτερική αντιπολίτευση.

Όμως με τη σύγκρουση να εξελίσσεται ακόμη πιο έντονα και τον ίδιο να παραμένει σε θέση ισχύος, με πολλές δυνατότητες κινήσεων, διαμορφώνεται στα ανατολικά μας μία συνεχής πηγή κινδύνων. Η προοπτική (περαιτέρω) αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή είναι υπαρκτή. Και αυτό αφορά και την χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη. Πρωτίστως μάλλον την Ευρώπη, όπου μάλιστα οι Τούρκοι μετανάστες, που ζουν εκεί ψήφισαν υπέρ του Ερντογάν.

Μη σκεφτεί να συνδέσει όμως κανείς την αντιμετώπιση αυτών των κινδύνων με την στρατιωτική ενίσχυση της χώρας, μέσω νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Αυτά δεν προσφέρουν το παραμικρό στην αποτροπή της πραγματικής απειλής.

Το θέμα είναι ευρωπαϊκό, είναι διεθνές και πρωτίστως χρειάζεται διπλωματική και πολιτική αντιμετώπιση.

Μπορεί να προετοιμαστεί, να σχεδιάσει και να κινηθεί αποτελεσματικά η χώρα μας σε αυτό το πεδίο. Εάν μπορεί ας το κάνει έγκαιρα και αποφασιστικά. Αν δεν μπορεί, τότε ούτε πέντε τανκ παραπάνω ή περισσότερα αεροπλάνα είναι η απάντηση, ούτε τα βροντώδη λόγια, που ακούγονται σαν ληρολογήματα σε μία έτσι κι αλλιώς τρελή εποχή, είναι η λύση.