«Θύμωσε ο Αγάς με τη γυναίκα του…. και έκοψε…»

Τις τελευταίες ημέρες είδε το φως της δημοσιότητας μια διαπίστωση -πρόταση σύμφωνα με την οποία οι πραγματικές ανάγκες κεφαλαιοποίησης του ευρισκόμενου σε κατάσταση ζόμπι, διαπλεκόμενου ελληνικού τραπεζικού συστήματος, θα φθάσουν τα 50 δις ευρώ. Με δεδομένη αυτή την προοπτική αλλά και την μέχρι σήμερα αποτυχία της ακολουθούμενης ανακεφαλαιοποίησης θα πρέπει να παραδοθούν οι ελληνικές τράπεζες

στην ΕΚΤ η οποία θα καταδείξει τις μαύρες τρύπες των ελληνικών τραπεζών, θα αναλάβει να τις εκκαθαρίσει και στη συνέχεια να τις παραδώσει αμόλυντες στη συνέχεια στην ελληνική οικονομία.
Αυθόρμητα μου ήλθε στο μυαλό μου η γνωστή φράση «θύμωσε ο Αγάς με τη γυναίκα του …και για να την εκδικηθεί έκοψε τα αρχ… του». Το γιατί καρφώθηκε στο μυαλό μου η συγκεκριμένη φράση οφείλεται στο ότι όσοι κάνουν την παραπάνω πρόταση φαίνεται ότι διακατέχονται από (σωστή) οργή για όλα όσα εξελίσσονται στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η οποία όμως αντί να οδηγεί σε μια νηφάλια αποτίμηση όλων των αλληλοεξαρτώμενων παραγόντων του προβλήματος εξελίσσεται σε τύφλωση η οποία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε εντελώς λανθασμένες ατραπούς. Εξηγούμε :

Κατ’ αρχάς σύμφωνα με όσα ισχύουν σήμερα στην ΕΕ για την διάσωση των τραπεζικών ιδρυμάτων (αφού προηγουμένως περάσουν τη βάσανο της αποφυγής της πτώχευσης με ότι αυτό συνεπάγεται πάλι με τους νέους κανόνες που ισχύουν στην ΕΕ) η μεθοδολογία που θα χρησιμοποιηθεί είναι αυτή της «εσωτερικής διάσωσης» (το γνωστό bail in)και όχι η «εξωτερική διάσωση» (το γνωστό bail out). Τούτο σημαίνει ότι εκτός από τους μετόχους , κατόχους τραπεζικών ομολόγων και οι καταθέσεις θα υποστούν τις προδιαγραφόμενες συνέπειες δεδομένου ότι για να καλυφθούν οι ανάγκες ύψους 50 δις ευρώ δεν αρκούν τα ίδια κεφάλαια και τα τραπεζικά ομόλογα.
Επίσης εντυπωσιάζει η πεποίθηση, στην οποία εδράζεται η πρόταση, σχετικά με την ακεραιότητα , τη μη - διαπλοκή και τη διαφάνεια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και των κεντρικών του φορέων , μιας και όλα εκεί λειτουργούν με απόλυτη καθαρότητα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς επί αυτού όταν είναι γνωστός ο τρόπος λειτουργίας και τα προβλήματα διαφάνειας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος καθώς και οι σημερινές κεφαλαιακές του ανάγκες. Με απλά λόγια για να αποφύγουμε την υπάρχουσα κατάσταση στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το παραδίδουμε σε χειρότερα διαπλεκόμενους διαχειριστές.
Η ηθικοκανονιστική προσέγγιση της απόλυτης εκκαθάρισης (θυμίζει έντονα πουριτανικές απόψεις περί καθαρότητας) του τραπεζικού συστήματος μέσα σε μια νύκτα αποτελεί φενάκη διότι απλά, κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να συμβεί, δεδομένου ότι το τραπεζικό σύστημα είναι αναπόσπαστο μέρος του οικονομικού συστήματος το οποίο βρίσκεται συνεχώς εν λειτουργία παράγοντας θετικές ή αρνητικές επιδράσεις επί όλων των υποσυστημάτων του. Επομένως δεν υφίσταται tabula rasa αλλά εξυγίανση (ή θάνατος) εν λειτουργία η οποία όμως προϋποθέτει τη λειτουργία της οικονομίας. Συνεπώς η εκδοχή διάσωσης η οποία κινείται με σταδιακό βηματισμό δεν μπορεί να είναι λανθασμένη.
Όμως υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο θα πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό: το κόστος διάσωσης του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει στο προβλεπτό μέλλον να καταβληθεί με τους νόμιμους τόκους από το ίδιο το τραπεζικό σύστημα .
Έχω αναλύσει από αυτή τη στήλη τι συνέβη στις ΗΠΑ σχετικά με αυτό το ζήτημα εδώ

Άρα σε αυτό το σημείο δεν μπορεί να υπάρξει καμία υποχώρηση. Τα χρήματα με τα οποία επιβαρύνθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος πρέπει να αποπληρωθούν από το ίδιο το τραπεζικό σύστημα.

Blogger Κώστας Μελάς