Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου: Από τη Βέμπο μέχρι τον Αλέξη

Η πόρτα του γραφείου της ανοίγει απότομα. Ο άνδρας που στέκει πίσω της μοιάζει σαν να 'χει τερματίσει σε αγώνα αντοχής δρόμου: «Μα γιατί το κάνατε πάλι αυτό, κυρία Μεγαλοοικονόμου; Γιατί φύγατε μόνη σας χωρίς να ενημερώσετε; Αν σας συμβεί κάτι, εγώ θα είμαι υπόλογος. Εγώ, που είμαι υπεύθυνος για την ασφάλειά σας». Εκείνη γελά σαν κοριτσάκι σε mood σκασιαρχείου και παίζοντας με το μπρελόκ των κλειδιών της, δώρο του συζύγου της, που φέρει την επιγραφή «I'm the boss», του απαντά: «Ελα, βρε Νίκο μου. Πώς κάνεις έτσι; Δεν θα συμβεί απολύτως

τίποτα. Εμένα ο κόσμος με αγαπά, "Ρίχ' τους τα, κοπελάρα μου!", μου φωνάζουν στον δρόμο». Και ύστερα με κοιτάζει κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι: «Ετσι ήμουν από μικρή. Ατακτη και πεισματάρα».

Γαντζωμένη στη φράση της, της ζητάω ένα ταξίδι στο παρελθόν. Δεν θέλω να μπούμε ακόμη στο μονοπάτι της πολιτικής, φαντάζει πολύ σκοτεινό, πολύ βαρύ μπρος στον αέρα της ανεμελιάς που εκπέμπει η ατίθαση teenager της πολιτικής σκηνής Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου: «Γεννήθηκα στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά και υπήρξα ένα παιδί χαρούμενο, άτακτο και πεισματάρικο. Κανείς δεν μπορούσε να με κάνει καλά. Μου άρεσε να παίζω με τ' αγόρια, βαριόμουν τις κούκλες και τα κοριτσίστικα νάζια, ό,τι είχα να πω και να κάνω το έλεγα και το έκανα χωρίς να σηκώνω μύγα στο σπαθί μου», λέει αφήνοντας στα χέρια μου ένα μάτσο από φωτογραφίες εκείνης της εποχής: «Να φανταστείς ότι δεν έχω κάνει ούτε ένα εμβόλιο. Ο παιδίατρος δεν μπορούσε να με κάνει καλά και οι γονείς μου σήκωσαν τα χέρια ψηλά.

ο μεγάλο μου όνειρο ήταν να γίνω πολιτικός μηχανικός γιατί ήθελα να ανεβαίνω στις σκαλωσιές. Μου άρεσε ωστόσο πολύ το θέατρο και το τραγούδι. Ηθελα να γίνω και ηθοποιός. Σαν την Αλίκη τραγουδούσα το "Νιάου, νιάου βρε γατούλα" στη γειτονιά ενώ στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου είχα πάντα ρόλους πρωταγωνιστικούς. Θυμάμαι μία φορά στο Δημοτικό που δώσανε τον ρόλο της Μπουμπουλίνας σε κάποια άλλη, τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένη στη σκηνή τής έβαλα σκόρδα στη μύτη κι εκείνη φώναζε: "Βγάλτε μου τα σκόρδα από τη μύτη, θα σκάσω!". Θυμάμαι επίσης τα λόγια της νονάς μου, της Σοφίας Βέμπο, προς τον πατέρα μου: "Πασχάλη, το κορίτσι πρέπει να πάει στο Εθνικό" και την απάντησή του: "Σοφία, καλύτερα να αλλάξουμε θέμα...". Από εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου δεν με ξαναπήγε ποτέ στο θέατρο...».

Το θέμα δεν άλλαζε ωστόσο πάντα με την ίδια ευκολία κάθε φορά που η μικρή Θεοδώρα έπαιρνε μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή της. Η τελευταία θα γινόταν πραγματικότητα «ο ουρανός να κατέβαινε κάτω»: «Οταν τελείωσα το Δημοτικό, είπα στον πατέρα μου ότι ήθελα να πάω Γυμνάσιο στη Ράλλειο Σχολή. Πως έπρεπε να μου εξασφαλίσει το πολυπόθητο χαρτί με την κατάλληλη διεύθυνση κοντά στο Δημοτικό Θέατρο προκειμένου να μπορέσω να δώσω εξετάσεις. Αν δεν το έκανε, του είπα ότι ήμουν αποφασισμένη να παρατήσω το σχολείο. Να πάω να εργαστώ σε κάποιο εργοστάσιο, όπως είχαν κάνει πολλές συμμαθήτριές μου». Μπροστά στο δίλημμα «Ράλλειος ή εργάτρια», η οικογένεια εξασφαλίζει στην πεισματάρα Θεοδώρα το πολυπόθητο δικαιολογητικό, εκείνη πετυχαίνει να εισαχθεί μέσα στις δέκα πρώτες υποψήφιες στη διάσημη Πειραματική Σχολή του Πειραιά, η πρώτη της επανάσταση έχει στεφθεί με επιτυχία: «Ηθελα πάντοτε τα δύσκολα για να δείχνω την αξία μου».

Οι δύσκολοι έρωτες και ο 50ός ψαλμός του Δαβίδ!

Αναρωτιέμαι αν το ατίθασο κορίτσι είχε την εποχή εκείνη κάποιον μαθητικό έρωτα ικανό να τιθασεύσει την ασυμβίβαστη φύση της: «Με ρωτάτε για εκείνη την εποχή για έρωτες», λέει γελώντας δυνατά: «Ποιοι έρωτες; Ποιος να σε ερωτευτεί; Μας είχαν με κάτι φούστες μέχρι τον αστράγαλο και αριθμό μαθητολογίου στο πέτο σαν τους κατάδικους, μας έλεγχαν καθημερινά τα φρύδια και τις γάμπες μήπως και έλειπε η παραμικρή τρίχα! Εκτός αυτών, και παρότι απέναντί μας βρισκόταν η Ιωνίδειος Σχολή που ήταν αρρένων, αν μας έβλεπαν να μιλάμε με κάποιο αγόρι στη στάση είχαμε την αποβολή στο τσεπάκι. Αλλες εποχές. Απόλυτες. Αυταρχικές. Να φανταστείτε ότι η θεολόγος με είχε βάλει να γράψω 100 φορές τον 50ό ψαλμό του Δαβίδ επειδή είχα κομπιάσει σε κάποιο σημείο του. Είχα βάλει όλη τη γειτονιά να μου γράφει τον ψαλμό! Να σας τον πω;». Μου τον λέει, κορδώνοντας το κορμί σαν μαθήτρια που απαγγέλλει ποίημα σε σχολική γιορτή, η «εξέταση» τελειώνει, όπως ακριβώς και το σχολείο: «Τι έκανα μετά; Ούτε λόγος για μια θέση στο Δημόσιο παρότι το δικαιούμουν ως τέκνο αναπήρου πολέμου». Κάπως έτσι, η Θεοδώρα εισάγεται στο Οικονομικό Τμήμα της Παντείου, ενώ παράλληλα ξεκινά να εργάζεται σε γνωστή ναυτιλιακή εταιρεία. «Το πανεπιστήμιο δεν το τελείωσα, έφτασα μέχρι το τρίτο έτος, γιατί ερωτεύτηκα. Ημουν μόλις 18 ετών», θυμάται.

«Θεού δώρο», μητέρα, workaholic και γλεντζού

Δεκαοκτώ ετών. Καθισμένη σε μια καφετέρια της Κρήτης ανάμεσα σε συγγενείς. Απέναντί της, ένας άνδρας, ο Κώστας Μεγαλοοικονόμου, κοιτάζει επίμονα μία εκείνη και μία το ρολόι του. Μισή ώρα αργότερα πληρώνει τον λογαριασμό και αφήνει κρυφά στα χέρια της Θεοδώρας ένα ραβασάκι με το όνομα και το τηλέφωνό του: «Οταν του τηλεφώνησα, μέρες μετά, με αποκάλεσε "δώρο Θεού" καθώς, όπως μου είπε, του είχα σώσει τη ζωή. Λόγω του φλερτ που μου έκανε εκείνη την ημέρα έχασε την πτήση του για Αθήνα, μία πτήση που έπεσε στην Κερατέα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους όλοι οι επιβάτες. Επειδή το όνομά του υπήρχε στη λίστα των επιβατών, όταν μπήκε στο σπίτι του οι δικοί του νόμιζαν ότι έβλεπαν μπροστά τους φάντασμα. Τον είχαν για νεκρό. Από εκείνη τη μέρα δεν με φώναξε ποτέ με το όνομά μου αλλά "δώρο Θεού"».

Ο γάμος με τον Πειραιώτη Κώστα Μεγαλοοικονόμου, επιχειρηματία στον χώρο του κοσμήματος, τελείται δύο χρόνια αργότερα, το 1973, το ζευγάρι αποκτά το πρώτο του παιδί, έναν γιο, και ενάμιση χρόνο μετά το δεύτερο, μία κόρη: «Είναι ωραίο να είσαι με έναν άνδρα μια ολόκληρη ζωή. Είμαστε μαζί 47 ολόκληρα χρόνια και αισθανόμαστε σαν να γνωριστήκαμε χθες. Ολον αυτόν τον καιρό ήμασταν παντού μαζί: (στο σπίτι, στη δουλειά, σε κοινωνικές υποχρεώσεις) χωρίς να βαρεθούμε στιγμή. Οταν τύχαινε να μη βρεθούμε για κάποιες μέρες, λόγω επαγγελματικών ταξιδιών του ενός ή του άλλου στο εξωτερικό, παθαίναμε στερητικό σύνδρομο».

Διαβάστε περισσότερα στο protohema.gr