Τέλος εποχής για τα τηλεοπτικά πράγματα

Το κλείσιμο του Mega Channel σηματοδοτεί το τέλος εποχής στα ελληνικά τηλεοπτικά πράγματα.

Το κανάλι δέσποζε στον χώρο της ενημέρωσης και είχε σημαντικό μερίδιο στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης για περισσότερα από είκοσι χρόνια.

Φυσικά υπάρχουν πολιτικοί λόγοι, -σύγκρουση της κυβέρνησης με τον βασικό εκδοτικό παράγοντα του καναλιού-, καθώς και οικονομικοί και επιχειρηματικοί, που οδήγησαν στην εξέλιξη αυτή. Πέραν αυτών όμως, υπήρξε η απαξίωση του δημοσιογραφικού προϊόντος. Όχι

γιατί ξαφνικά οι εκατοντάδες καλοί επαγγελματίες που διέθετε ξέχασαν την δουλειά τους.

Αλλά γιατί το κανάλι είχε ξεφύγει, οι περιώνυμοι σχολιαστές και παρουσιαστές του, που έδιναν το στίγμα, συμπεριφέρονταν με αλαζονεία και κουνούσαν το δάχτυλο στην κοινωνία, στο κοινό που του είχε προσδώσει την κυρίαρχη θέση στην ενημέρωση. Μέχρι που το ίδιο κοινό του ανταπέδωσε και του γύρισε την πλάτη.

Ίσως γι αυτό το κλείσιμο του καναλιού ελάχιστο θόρυβο προκαλεί, αντιστρόφως ανάλογο με την δεσπόζουσα θέση που κατείχε επί μία εικοσαετία και τον ρόλο που διαδραμάτισε στην ενημέρωση και στην πολιτική.

Παράλληλα έχει δημιουργήθει κενό, το οποίο εκ των πραγμάτων θα καλυφθεί με την διαμόρφωση του νέου τηλεοπτικού τοπίου που θα προκύψει, μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες και τα νέα σχήματα που θα δημιουργηθούν.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε κάθε λόγο να επιδιώξει και να επιχαίρει από την εξέλιξη αυτή. Πιστώνεται μία πολιτική νίκη κατά της επάρατης διαπλοκής, ξεδοντιασμένης έστω κι αυτής από την παρατεταμένη οικονομική κρίση. Η νίκη αυτή δεν είναι μικρή υπόθεση. Ίσως είναι η μόνη που έχει να επιδείξει στο επίπεδο των εντυπώσεων η "αριστερή διακυβέρνηση".

Ακολούθως μπορεί να στοχεύει και να ευελπιστεί ότι το νέο τηλεοπτικό τοπίο δεν θα είναι τόσο εχθρικό απέναντί της, κάτι που θα επιφέρει και αντίστοιχα πολιτικά οφέλη. Το εάν θα είναι αρκετό αυτό για να της δώσει το φιλί ζωής, δεν είναι δεδομένο. Ένα λιγότερο εχθρικό ή και φιλικό περιβάλλον στην ενημέρωση είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για την μακροημέρευση της κυβέρνησης. Μπορούν αυτό άλλωστε να το βεβαιώσουν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η υπερβολική στήριξη από τα Μέσα Ενημέρωσης, δεν διέσωσε τις κυβερνήσεις αυτές αλλά επιδείνωσε την κρίση στον χώρο της ενημέρωσης.

Εάν κάτι είναι βέβαιο, είναι ότι τα τελευταία επτά χρόνια έχει διαμορφωθεί μία καινούργια κοινωνική πραγματικότητα. Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σε δυσαρμονία με αυτή τη νέα πραγματικότητα, δεν την αντανακλούν και δεν την εκφράζουν, δέσμια αυτά μίας παρωχημένης αντίληψης χειραγώγησης της κοινής γνώμης και παρέμβασης έως καθοδήγησης των πολιτικών εξελίξεων.

Γι αυτό άλλωστε και η κρίση δεν περιορίζεται στο κλείσιμο του Mega Channel, είναι ευρύτερη και βαθύτερη και αγγίζει το σύνολο του χώρου. Δεν είναι εύκολο τα Μέσα Ενημέρωσης να αποκαταστήσουν την σχέση τους με την κοινωνία, δεν έχουν όμως άλλο δρόμο αν θέλουν να επιβιώσουν.