Τα μαγκάλια φλέγονται

Το μετέωρο βήμα της ελληνικής οικονομίας δείχνει όλο και πιο επίφοβο, παρά το γεγονός ότι έχει αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές εξαιτίας της αδιαμφισβήτητης επιτυχίας της δημοσιονομικής της προσαρμογής. Την ίδια ώρα το συσσωρευμένο τίμημα είναι τόσο μεγάλο που το πολιτικό ρίσκο έχει αρχίσει να αυξάνεται γεωμετρικά.

Με τα δεδομένα αυτά, τα επιτελεία των μεγάλων ομίλων κάνουν τους σχεδιασμούς τους γνωρίζοντας ότι η παράμετρος των ευρωεκλογών δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Είναι, όμως, προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτιμά να μην υπάρξουν αλλαγές στο ελληνικό σκηνικό, φοβούμενη μια μεγάλη

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση επιτέλους υιοθέτησε μια πιο δομημένη στάση, αρνούμενη να αποδεχθεί τις προτάσεις της τρόικας η οποία, βασιζόμενη στα κενά ασφαλείας και την έλλειψη τεχνογνωσίας των ευρωπαϊκών μηχανισμών, συνεχίζει να προβάλλει, μεταξύ άλλων, μια σειρά παράλογων επιλογών οι οποίες μπορεί να εγκλωβίσουν την οικονομία σε φαύλο κύκλο.

Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης σαφές ότι οι εταίροι αρχίζουν να δίνουν καλύψεις απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, που δείχνει για πρώτη φορά χειροπιαστά αποτελέσματα. Αυτά όμως είναι σε ονομαστικό και λογιστικό επίπεδο, αφού δεν έχουν ικανοποιηθεί κατά βάση ούτε εργαζόμενοι, ούτε επιχειρηματίες. Και κυρίως, πλην των hedge funds, δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να συλλάβουν πώς η οικονομία θα ανακάμψει με τους ρυθμούς που το πρόγραμμα αποπληρωμής χρέους έχει προβλέψει.

Εκείνο, όμως, που προβληματίζει περισσότερο είναι ότι οι επιχειρηματικοί φορείς και Γερμανοί τραπεζίτες δήλωσαν σε όλους τους τόνους την τελευταία εβδομάδα ότι θα πάρει πολύ χρόνο για να μπορέσει η Ελλάδα να βρει την ανταγωνιστικότητά της και να αποτελέσει εφαλτήριο επενδύσεων. Την ίδια ώρα, επικοινωνιακοί λόγοι δημιουργούν σαφείς κινδύνους για την αποδοχή του υπουργού Οικονομικών, που η αλήθεια είναι ότι κερδίζει τον τίτλο του πρωτομάστορα της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι το σημερινό μοντέλο είναι μια προχειροδουλειά άνευ προηγουμένου, που έφτασε στο οριακό σημείο ανασύνταξης για να επιβιώσει η χώρα. Η πολιτικοποίηση των πλειστηριασμών είναι μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση για όλους, όπως και η τύχη των κόκκινων δανείων στο σύνολό τους. Αυτά όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν με οικονομικά κριτήρια, αφού πρώτα υποδειχθεί στους τραπεζίτες ότι από τη στιγμή που οι ίδιοι είναι εκ των πραγμάτων υποταγμένοι επί χρόνια σε μια αρνητική πιστωτική επέκταση, οφείλουν να αναζητήσουν από κοινού λύσεις με τους δανειολήπτες, με μεγάλες επιμηκύνσεις και ανθρώπινα κριτήρια. Εξάλλου, είναι τα κεφάλαια του EFSF που τους έσωσαν, βασιζόμενα στο πρόγραμμα λιτότητας σε βάρος της κοινωνίας.

Οσον αφορά το ενεργειακό, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική με τα μαγκάλια να φλέγονται. Η HSBC στην ανάλυσή της για τη ΔΕΗ την εβδομάδα που πέρασε σημείωσε ότι υπάρχουν σημαντικά περιθώρια ανόδου των τιμολογίων της Επιχείρησης την ώρα που το μέσο ελληνικό νοικοκυριό καταβάλλει για ρεύμα το 15% του διαθέσιμου εισοδήματός του έναντι 11% του ευρωπαϊκού. Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας για το τι σημαίνει πραγματικά η μείωση μισθών!

Ας μην πάμε όμως και στα υπόλοιπα, καθώς ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει με την ιδιωτικοποίηση, ενώ η ίδια η ΔΕΗ χτυπιέται από τις αποφάσεις των Βρυξελλών για την προνομιακή της σχέση στις προσβάσεις στο καύσιμο του λιγνίτη. Ούτε όμως και γι’ αυτά υπάρχουν σχέδια και αποφάσεις, παρά μόνο τα hegde funds που προελαύνουν στο Χρηματιστήριο. Οσοι όμως παρακολουθούν χρόνια τις αγορές ξέρουν ότι όλα αυτά έχουν κοντά ποδάρια και όταν οι σορτάκηδες επανέλθουν θα είναι μέρα-μεσημέρι.