Συμφωνία πριν ή μετά τις εκλογές;

Καθώς ο χρόνος μετρά πλέον αντίστροφα γίνεται εμφανές ότι η κυβέρνηση έπεσε στην ίδια παγίδα που πέφτει από το 2012 κάθε φορά που τα πράγματα φθάνουν σε κρίσιμη καμπή με τους δανειστές.
Ας μείνουμε στο τελευταίο κεφάλαιο του ελληνικού δράματος. Ξεκινώντας από τις αρχές Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση εκπόνησε ένα σχέδιο που περιελάμβανε βελτιώσεις στο εσωτερικό της χώρας -μειώσεις σε φόρους όπως το πετρέλαιο θέρμανσης, ρύθμιση δόσεων και κόκκινων δανείων, αποκατάσταση

σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες- και παράλληλα σύντομη ολοκλήρωση της αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας και συμφωνία για την επόμενη ημέρα που θα σηματοδοτούσε το τέλος των μνημονίων. Με αυτό το σχέδιο είχε βάσιμες ελπίδες να περιορίσει το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώσει το κατάλληλο πολιτικό περιβάλλον ώστε με παράλληλα παρασκηνιακές κινήσεις να εξασφαλίσει προεδρική πλειοψηφία.

Μόνο που όλα πήγαν στραβά. Η αξιολόγηση δεν ολοκληρώθηκε μέχρι το τέλος Οκτωβρίου (αποδεικνύεται παταγώδης η αποτυχία της διαπραγματευτικής ομάδας του Παρισιού), οι δηλώσεις πέρι αποχώρησης του ΔΝΤ εξαγρίωσαν τις αγορές, η Τρόικα δεν επιστρέφει ακόμη για την ολοκληρωση της αξιολόγησης και Βερολίνο και Βρυξέλλες εκβιάζουν ότι αν η κυβέρνηση δεν πάρει μία σειρά δημοσιονομικού και διαρθρωτικού χαρακτήρα μέτρα μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες δεν θα δώσει την συμφωνία για την επόμενη ημέρα. Ο άξονας Βερολίνο-Βρυξέλλες έχει τον δίκο του σχεδιασμό που δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας ούτε τις αντοχές της χώρας και δεν αναγνωρίζει συμμάχους αλλά μόνο υποτακτικούς.

Όπως έπραξε και στο παρελθόν -κάθε φορά που υπήρξε έλεγχος της Τρόικας- η κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται με τους δανειστές και μετατρέπει την δική της αποτυχία σε αποτυχία της χώρας. Ενώ μέχρι κάποιο σημείο δείχνει να διαπραγματεύεται με γνώμονα τις ανάγκες της χώρας στην κρίσιμη στιγμή αλλάζει θέση, αποδέχεται τα επιχειρήματα των δανειστών, ταυτίζεται μαζί τους και ασκεί γαι λογαριασμό του Βερολίνου τον επονείδιστο εκβιασμό στον λαό: ή τα δέχεστε όλα ή σας καταστρέφουμε με στέρηση χρηματοδότησης, χρεωκοπία και έξοδο από την ευρωζώνη. Εν τέλει έχει αναπτύξει εξαρτημένα αντανακλαστικά Παυλόφ και μόλις ακούει το καμπανάκι μετατρέπεται σε κυβέρνηση των δυνάμεων δημοσιονομικής κατοχής. Από κοντά οι πρόθυμοι φιλοτροϊκανοί δημοσιογράφοι και δήθεν “διανοούμενοι”: φταίμε εμείς που δεν υλοποιούμε τις μεταρρυθμίσεις και δεν τηρούμε τις δεσμεύσεις, αν τα είχαμε κάνει εγκαίρως-πχ αν είχαμε απολύσει 500.000 δημοσίους υπαλλήλους με τη μία- τώρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Δεν σκέφτονται καν όλοι αυτοί ότι αν είχαν εφαρμοστεί όλα όσα ζητούν οι αγορές μπορεί η χώρα να είχε καταστραφεί ολοσχερώς είτε γιατί θα προκαλούσαν μεγαλύτερες συνέπειες στην πραγματική οικονομία είτε γιατί θα είχε εκραγεί η κοινωνία.

Η κυβέρνηση είναι σε αναντιστοιχία με όσα η ίδια διακήρυσσε μέχρι πριν από δύο μήνες. Η πλήρης αποδοχή των απαιτήσεων των δανειστών δεν συνιστά σωτηρία για την χώρα. Ας μην κοροϊδευόμαστε ότι δήθεν γίνεται διαπραγμάτευση, τρόπους για να επιβάλλουν στο εσωτερικό της χώρας τις εντολές του Βερολίνου αναζητούν Σαμαράς Βενιζέλος και οι συνεργάτες τους. Το ίδιο άθλιο παραμύθι επαναλαμβάνεται πέντε χρόνια τώρα και έχει εξοργίσει. Η μόνη έντιμη στάση έναντι της κοινωνίας είναι να κάνουν πραγματική διαπραγμάτευση που προϋποθέτει όμως το ενδεχόμενο ρήξης. Εάν δεν μπορεί η κυβέρνηση να εναντιωθεί στους προστάτες της να προσφύγει σε εκλογές μεταφέροντας το δίλημμα στον ελληνικό λαό αλλά όχι αφού γίνει η συμφωνία -φέρνοντας προ τετελεσμένων την κοινωνία όπως ήδη λέει ο κ. Βενιζέλος- αλλά νωρίτερα. Ακριβώς για να διαμορφωθεί μέσα από την εκλογική αντιπαράθεση το ελληνικό πλαίσιο και η πολιτική ηγεσία που θα κάνει την διαπραγμάτευση. Διαφορετικά για άλλη μία φορά συμπεριφέρεται σαν προέκταση του Βερολίνου στην χώρα.

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης