Σε τροχιά ρήξης Κυβέρνηση – Οικολόγοι

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Κοντέψαμε να τους ξεχάσουμε. Κι όμως. Ήταν η πολιτική εκείνη δύναμη που για μερικές χιλιάδες ψήφους λίγο έλειψε στις εκλογές του 2009 να εισέλθει με αυτόνομη κοινοβουλευτική ομάδα στο Κοινοβούλιο. Από τότε οι Οικολόγοι Πράσινοι ξεχάστηκαν και με σειρά λαθών τους αποδυναμώθηκαν. Για την ακρίβεια επέλεξαν άλλο δρόμο. Να γίνουν η πολιτική «ουρά» του ΣΥΡΙΖΑ και να εξελιχθούν ουσιαστικά σε συνιστώσα του.

Με την ομάδα

του νυν αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Γιάννη Τσιρώνη – τους πιο αριστερούς οικολόγους δηλαδή- να έχει επικρατήσει εσωκομματικά των κ.κ. Χρυσόγελου - Τρεμόπουλου ή καλά καλά και των πιο φιλελεύθερων όπως ο κ. Δραγούμης, πλέον οι Οικολόγοι έχουν απορροφηθεί από τον κυβερνητισμό. Μάλιστα ήδη ο κ. Τσιρώνης δέχεται εσωκομματικά βέλη για την επιλογή του να παραμένει εδώ και δύο χρόνια ο μόνος υπουργός του κόμματος, μη παραχωρώντας τη θέση του σε άλλο στέλεχος κι ακυρώνοντας τη βασική αρχή της εναλλαγής στις θέσεις εξουσίας που το κόμμα ορίζει καταστατικά.

Επικουρούμενος από στελέχη του κόμματος όπως ο βουλευτής Β Αθηνών Γιάννης Δημαράς, ο αντιπεριφερειάρχης Αττικής Γιώργος Καραμέρος και η Ιωάννα Κοντούλη (η οποία αποχώρησε και εντάχθηκε κανονικά στον ΣΥΡΙΖΑ αν και επικεφαλής του πράσινου κόμματος στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015) ο κ. Τσιρώνης με την ομάδα του μετεξέλιξαν τους Οικολόγους Πράσινους σε ακόλουθους της πολιτικής Τσίπρα και όχι σε συνδιαμορφωτές. Αποτέλεσμα αυτών των εσωκομματικών διαδικασιών είναι πλέον μια μεγάλη ομάδα στελεχών της Οικολογίας να ετοιμάζονται για αποχώρηση από τον φορέα και να αμφισβητούν κεντρικές επιλογές όπως τα νέα μέτρα που θα συνοδεύουν την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης.

Δεν είναι τυχαία η διαφωνία κεντρικών στελεχών με ιστορία στο Οικολογικό Κίνημα όπως ο Γιάννης Χαραλαμπάκης ή ο Κώστας Διάκος οι οποίοι ανοικτά διαφώνησαν με τη στρατηγική Τσιρώνη - Δημαρά στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος είτε μιλώντας για αποχώρηση από τον κυβερνητικό συνασπισμό, είτε για στήριξη «αλλά μόνο μέσω αλλαγής πλεύσης».

Αυτό που πιέζει ιδιαίτερα τους Οικολόγους Πράσινους είναι τα ενεργειακά ζητήματα, η ιδιωτικοποίηση στο ρεύμα ή το νερό, αλλά και το «γάντζωμα» Τσιρώνη στην υπουργική θέση που θεωρείται δείγμα μικροαστικής πολιτικής αντίληψης. Όπως δήλωσε ο Κώστας Διάκος σε συνέντευξη του πρόσφατα στην εφημερίδα Εποχή «είναι προφανές στην πολιτική ότι μια συνεργασία ποτέ δεν είναι μονόδρομος» και πως «πρέπει να αποτελεί συμφέρων όλων των συνεργαζόμενων».

Ήδη στο κόμμα υποστηρίζεται πως η πολιτική Τσίπρα «εκθέτει ανεπανόρθωτα τους Πράσινους» ενώ αιχμές για την συμμετοχή τους σε μια κυβέρνηση με την αριστερά και την άκρα λαϊκή Δεξιά των ΑΝ.ΕΛ. υπάρχουν και από το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα που είναι αντίθετο με όσα συμβαίνουν κυβερνητικά στην Ελλάδα.

Ο ίδιος ο κ. Διάκος χαράσσοντας μια νέα γραμμή ως προς την παρουσία των Πράσινων στην κυβέρνηση τόνιζε πάντως πως «υπάρχουν ερωτήματα: Πώς ο πολίτης γνωρίζει τη συμμετοχή των Οικολόγων Πράσινων στις προσπάθειες αυτές από την κυβερνητική επικοινωνιακή πολιτική; Πως οι Οικολόγοι συμμετέχουν στους θεσμικούς μηχανισμούς υλοποίησης των προτεραιοτήτων τους (και κυρίως σ’ αυτές που δεν συνδυάζονται με την περιβαλλοντική πολιτική); Ποιά είναι η συμμετοχή τους στο κυβερνητικό έργο σε επίπεδο δράσης τουλάχιστον εκεί που συμμετείχαν στην κυβερνητική πρωτοβουλία (π.χ. κοινωνική οικονομία). Όλα αυτά θέτουν προβληματισμούς στα μέλη μας για το αν αξίζει η προσπάθεια ευθύνης που αναλάβαμε με μεγάλο πολιτικό κόστος».