Πρέπει να πανηγυρίζουμε που δανειστήκαμε με επιτόκιο 3,9%;

Αναμφίβολα, η πρώτη μετά από πολλά χρόνια απόπειρα εξόδου της χώρας στις αγορές, με ένα δεκαετές ομόλογο που επιχείρησε η κυβέρνηση, κρίνεται ως επιτυχής.

Το δε επιτόκιο 3,9% είναι μεν ικανοποιητικό, τηρουμένων των αναλογιών αλλά δεν είναι και να ανοίγουμε σαμπάνιες καθώς ως χώρα δανειζόμαστε πλέον ακριβότερα από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.

Μπορεί λοιπόν η κυβέρνηση να επαίρεται ότι το κόστος δανεισμού επέστρεψε στα προ κρίσης επίπεδα και ενδεχομένως χαμηλότερα όπως στο 2006, εν τούτοις δεν μπορεί να παραβλεφθεί ότι αντικειμενικά δανειζόμαστε πολύ ακριβά. Στο σημείο αυτό να αναφερθεί

πως οι άλλες χώρες που πέρασαν από μνημόνια και βγήκαν πολύ νωρίτερα από εμάς, δανείζονται με επιτόκιο λιγότερο από 2%.

Σαφώς και η περίπτωση μας δεν είναι ίδια με αυτές της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου. Αυτοί δέχθηκαν ένα μνημόνιο, έσκυψαν τα κεφάλια, δούλεψαν όλοι μαζί ,έπιασαν τους στόχους των προγραμμάτων και με τη λήξη, άφησαν πίσω τους την κρίση. Δεν χρειάστηκαν δεύτερο και πολύ περισσότερο τρίτο μνημόνιο, για να καταλάβουν ότι η περιπέτεια τους τελειώνει μόνο με την πιστή εφαρμογή των δεσμεύσεων που ανέλαβαν.
Ενώ εμείς, πολύ αμφιβάλλω αν ακόμα και σήμερα, έχουμε καταλάβει γιατί έπρεπε να περάσουμε όσα περάσαμε και περνούμε για τόσο πολλά χρόνια.

Τώρα όμως, θα μπορούσε κάποιος , όσο και αισιόδοξος κι αν είναι εκ φύσεως, να πει τέλος καλό όλα καλά; Σαφώς όχι.

Επιστροφή στην κανονικότητα και στην οικονομική ασφάλεια δεν νοείται με επιτόκια κοντά στο 4% γιατί ακριβώς τέτοια επιτόκια είναι που συνδημιούργησαν αυτό το τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο θα μας ταλανίζει για πολλές δεκαετίες και το οποίο μέχρι σήμερα που μιλάμε, αυξάνεται και δεν μειώνεται, λόγω ωριμάνσεων και υψηλών επιτοκίων.

Επιπρόσθετα ,στη δική μας περίπτωση η έννοια της αυξημένης επιτήρησης έχει πραγματικό αντικείμενο καθώς απ' ότι φαίνεται, οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας διαχρονικά, δεν έχουν καταλάβει ούτε πως ούτε γιατί χρεοκοπήσαμε αλλά και ούτε τι χρειάζεται να κάνουμε εφεξής για να μην ξαναβρεθούμε στην ίδια δεινή θέση.

Είναι δε και οι ουρές των υποχρεώσεων μας από το μνημόνιο που έληξε τον περασμένο Αύγουστο, τις οποίες καμωνόμαστε πως θα τις υλοποιήσουμε αλλά στην ουσία τις σπρώχνουμε προς το μέλλον καθώς διανύουμε προεκλογική χρονιά και κανείς στην κυβέρνηση δεν θέλει να δυσαρεστήσει έτι περαιτέρω την κομματική πελατεία.

Οι αγορές λοιπόν, μας ξανάνοιξαν τις πόρτες τους (με το αζημίωτο) καθώς τέτοιες αποδόσεις στα κεφάλαια τους, τα οποία πλέον είναι εξασφαλισμένα γιατί τα ομόλογα μας δεν θεωρούνται πια σκουπίδια, δεν τις βρίσκουν κάθε μέρα.

Και θα συνεχίσουν να εγγράφουν σημαντικά κέρδη και από μελλοντικές εκδόσεις, όσο η χώρα θα σέρνεται και η οικονομία της θα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και απέχει παρασάγγες από τα success story μια οικονομία που βγήκε πρόσφατα από την εντατική των μνημονίων και παρουσιάζει σήμερα μια μέτρια ανάπτυξη, υψηλή ανεργία, χαμηλότατη ανταγωνιστικότητα, μισθούς πείνας και την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωζώνη.
Το χειρότερο δε, μη έχοντας η κυβέρνηση συναίσθηση πόσο εύθραυστοι είναι όλοι δείκτες, επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου μπαράζ προεκλογικών παροχών προς την κομματική της πελατεία, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις όλων αυτών των προσλήψεων, των επιδομάτων και των πάσης φύσεως ρυθμίσεων, γι αυτούς που θα κληθούν να διαχειριστούν τη χώρα αύριο.

Προεκλογική χρονιά όπως τις παλιές καλές εποχές των παχιών αγελάδων και ο λογαριασμός στους επόμενους. Κουτοπονηριές με τους Ευρωπαίους που τους κρύβουν ευνοϊκές ρυθμίσεις που θέλουν να κάνουν, μέχρι να περάσει από το Eurogroup της Δευτέρας η αξιολόγηση και μετά νομοθετήσεις μονομερώς και γαία πυρί μειχθήτω.