Που χάθηκαν οι "εθνικοί πρωταθλητές"

Βουκουρέστι 2003. Η αποστολή μόλις κατέβαινε το αεροπλάνο και η εικόνα σαφής. Η Arcon Construction είχε μεγάλη πινακίδα υποδοχής στην είσοδο, η Alpha Bank πιο κάτω δήλωνε με γιγαντοαφίσα υπερήφανη για την επέκταση της όπως και η Τράπεζα Πειραιώς, ενώ παντού σε όλη την πόλη έβλεπε κανείς αφίσες, διαφημίσεις ή ταμπέλες ελληνικών ομίλων. Το ίδιο μπορούσε να δει κάποιος στη Σόφια που ελληνοκρατούνταν, στα Τίρανα, το Βελιγράδι ή ακόμα και στα

εχθρικά Σκόπια. Η Ελλάδα ήταν παντού. Για την ακρίβεια αισθανόμασταν ως μια τοπική δύναμη, εφάμιλλη σε ένα βαθμό της Ιταλίας ή της Αυστρίας καθώς με αυτές τις χώρες ανταγωνιζόμασταν επενδυτικά στην περιοχή των Βαλκανίων. Θυμάστε την ταινία "καλωσήλθε το δολάριο"; Ε εμείς νιώθαμε σαν "καλωσήλθε το Ευρώ".

Χάρη σε μια εμπνευσμένη προσπάθεια της διακυβέρνησης Σημίτη, οι αποκαλούμενοι τότε "εθνικοί πρωταθλητές" προωθήθηκαν συντονισμένα (ναι κάποτε συνέβαινε κι αυτό στη χώρα μας) στις βαλκανικές πρωτεύουσες, όπως γινόταν σε άλλες προηγμένες χώρες. Πήγαινε να βοηθήσει ο Σημίτης στις υποθέσεις εντάξεως της Ρουμανίας ή της Βουλγαρίας στην Ε.Ε. και μαζί του "πουλούσε" Ελλάδα. Δηλαδή τον ακολουθούσαν οι τράπεζες, οι κατασκευαστικές ή οι λιανεμπορικές επιχειρήσεις της χώρας μας. Μήπως το ίδιο δεν κάνει με τις Siemens, Hochtief, Thyssenkrupp ή εσχάτως τις Sparkasse η κα. Μέρκελ; Το ίδιο δεν κάνει ο Ολάντ με την Total ή παλιότερα με την Credit Agricole, την BNP Pariba ή τα αεροπλάνα Mirage;

Επειδή όμως στη χώρα μας η βλακεία και η ποινικοποίηση της επιτυχίας πρυτανεύουν, αυτή η περίοδος ξεχάστηκε. Οι Έλληνες θέλησαν να αντικαταστήσουν τον Σημίτη με τις δυναστείες των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου. Θέλαμε δήθεν μεταρρύθμιση και φυσικά "να υπάρχουν λεφτά". Θέλαμε ευκολίες κι όχι τον ίσιο δρόμο. Επιλέξαμε να αξανγίνουμε φτωχοβαλκάνιοι όταν είχαμε στα χέρια μας εργαλεία για να μετατραπούμε σε Ευρωπαίους πρωτοπόρους.

Θα πει κανείς πως επί των ημερών Σημίτη πολλές επιχειρήσεις βαρύνονται για σκάνδαλα. Πως δόθηκαν έργα με άλλους τρόπους με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Αττική Οδό, το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος ή την ακόμα πιο βαριά Siemens. Ο Σημίτης όμως στο μέτρο των δυνατοτήτων του και με ένα ΠΑΣΟΚ εχθρικό ως προς αυτόν πάλεψε για ένα όραμα που δεν αναφέρεται συχνά. Που ηθελημένα ξεχνιέται. Τη δημιουργία επιχειρήσεων - εθνικών πυλώνων. Εταιρειών που δεν θα λειτουργούσαν εντός των στενών ελληνικών ορίων. Που θα έπαιρναν δουλειές, άρα θα έφερναν και πλούτο στην Ελλάδα, εκτός συνόρων. Αυτό το όραμα δυστυχώς δεν διαφυλάχθηκε όταν ακολούθησε η λαίλαπα της κρίσης. Οι επιχειρήσεις από τη χώρα μας σταδιακά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από τα Βαλκάνια και όχι προς όφελος των Ιταλών ή Αυστριακών αλλά ακόμα χειρότερα των ανερχόμενων Τούρκων. Τώρα το ζητούμενο είναι να ανασυνταχθούμε γρήγορα και να προσπαθήσουμε να ξανασυνομιλήσουμε με τον βαλκανικό χώρο. Αν δεν γίνει αυτό, τότε η Ελλάδα όχι απλά θα χάσει στο πεδίο της οικονομίας αλλά και της γεωστρατηγικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Βέβαια το στοίχημα δεν είναι απλό. Με τράπεζες καθημαγμένες, με βιομηχανίες που αναζητούν διέξοδο στην έξοδο τους από την Ελλάδα και με ένα μέτωπο εντός χώρας δύσκολο λόγω φορολόγησης, τίποτα δεν είναι εύκολο. Όμως στα Βαλκάνια θα πρέπει να επιστρέψουμε ξανά. Αλλιώς θα βλέπουμε μια μικρή και καχεκτική Ελλάδα που θα πουλάει τα λιμάνια και τις μαρίνες της σε Τούρκους και που την τελευταία στιγμή θα ακυρώνει πωλήσεις αεροδρομίων στο Αιγαίο σε αυτούς που το διεκδικούν καθημερινά με σκυλοκαβγάδες μαχητικών επάνω από τα νησιά μας.

Tags: εθνικοί πρωταθλητές Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος