Πόσο κάνουν, αλήθεια, τα ελληνικά assets σήμερα και με ποιους όρους;

Η μεγάλη εκκρεμότητα που έμεινε από την εφαρμογή των μνημονίων είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες επί της ουσίας δεν έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ευρύτερη σημασία στην οικονομία, καθώς δίνουν το στίγμα της αναδιάρθρωσης, της μείωσης του Δημοσίου, όπου αυτό δεν είναι απαραίτητο και την εξοικονόμηση δαπανών και εσόδων για τον προβληματικό δημόσιο τομέα.

Στο πρώτο μνημόνιο

η εγκληματική καθυστέρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου και του αλλοπρόσαλλου Παπακωνσταντίνου έφερε μηδέν στο πηλίκο.

Η κυβέρνηση Σαμαρά προσπάθησε να ξεκινήσει, με αποτέλεσμα την πώληση του ΟΠΑΠ. Η διαφορά με τότε είναι ότι σήμερα και μετά την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου οι όποιες αναβαθμίσεις έχουν γίνει καθώς και η μείωση των αποδόσεων των ομολόγων και των spreads δικαιολογούν -και αυτό φαίνεται στο Χρηματιστήριο- πολύ καλύτερες αποτιμήσεις σε σχέση με το επίπεδο όπου πουλήθηκε ο ΟΠΑΠ.

Τι εννοούμε; Από τη στιγμή που ο Μυτιληναίος αξίζει στο Χρηματιστήριο 1,4 δισ., τα ΕΛ.ΠΕ. 2,6 δισ., η Βιοχάλκο 1 δισ. και ο όμιλος ΤΕΡΝΑ 1 δισ. δεν μπορεί κάποιοι να θέλουν να πάρουν τον ΔΕΣΦΑ για 500 εκατ ευρώ! Επειδή είναι Ιταλοί και Βέλγοι είτε εκβιάζουν εμμέσως είτε επιχειρούν να επιβάλουν τα συμφέροντα των δικών τους εταιρειών! Η πώληση του ΔΕΣΦΑ δεν έχει καμία σχέση με την πώληση των μονάδων της ΔΕΗ, που αν υπάρξει από την αγορά ισοδύναμο για να πάρει αντίστοιχα κεφάλαια η ΔΕΗ και να μειωθεί το ποσοστό της στη λιανική, θα πρέπει, επίσης, να συζητηθεί.

Ο ΔΕΣΦΑ είναι ένας κερδοφόρος όμιλος με κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων 190 εκατ. και ρευστότητα 200 εκατ. ευρώ, ο οποίος έχει μεγάλη σημασία για την κατανάλωση και την παραγωγή λόγω των τελών δικτύου του. Και πολύ σωστά η σημερινή κυβέρνηση αναίρεσε την πώληση για μόλις 400 εκατ ευρώ! Το ερώτημα όμως που μπαίνει είναι τι θα συμβεί αν η πώληση ολοκληρωθεί.

Ενα άλλο ζήτημα που έχει προκύψει είναι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ, η οποία αρχίζει να συναντά νομικά κωλύματα σε σχέση με την τύχη της στη λιανική. Εδώ μιλάμε για κέρδη 100 εκατ. και ρευστότητα 300 εκατ. ευρώ. Αλήθεια, πόσο μπορεί να κάνει η ΔΕΠΑ;

Αν λοιπόν κάποιοι βιάζονται να περαιώσουν πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων που επί της ουσίας δεν συμβάλλουν στην αναδιάρθρωση της οικονομίας αλλά απλώς εξυπηρετούν συμφέροντα ευρωπαϊκών εταιρειών, θα πρέπει να το σκεφθούν δυο φορές.

Η καλύτερη λύση θα ήταν η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο, που θα σήμαινε αποτίμηση της αξίας των εταιρειών με άντληση πρόσθετων κεφαλαίων για επενδύσεις. Παράλληλα θα μπορούσαν να δοθούν μειοψηφικά πακέτα κατόπιν συμφωνιών σε ευρωπαϊκές εταιρείες για από κοινούς στρατηγικές επενδύσεις που χρειάζεται η οικονομία μας.

Οταν όμως το μυαλό της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας είναι στο πολιτικό παιχνίδι αντί στον στρατηγικό σχεδιασμό, το πληρώνει η οικονομία. Αυτά γιατί κάποτε μιλούσαμε για τον αφελληνισμό των τραπεζών. Εκείνες ήταν όμως γεμάτες τρύπες. Με τις τωρινές περιπτώσεις τι κάνουμε λοιπόν;