Πολιτικοί εναντίον οικονομίας

Οσο η πολιτική παραμένει το βασικό θέμα στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει.Το ότι ασχολούμαστε όλη μέρα και κάθε μέρα με το τι είπε ή έκανε ο άλφα ή ο βήτα πολιτικός δείχνει ότι η χώρα αυτή δεν έχει ούτε στόχους, ούτε προοπτική. Φυσικά δεν μπορούμε να πάψουμε να ασχολούμαστε αφενός διότι έχουμε μπλέξει με απίστευτους τύπους και αφετέρου διότι η χώρα δυστυχώς δεν λειτουργεί ανεξάρτητα από τις αποφάσεις τους. Δεν διαθέτουμε, δηλαδή, τίποτα σταθερό στο οποίο να στηριχθούμε, αλλά όλα αλλάζουν διαρκώς και είναι αναγκασμένος ο πολίτης να παρακολουθεί τις αλλαγές για

να επιβιώσει. Αν είχαμε, για παράδειγμα, ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αξιόπιστη δικαιοσύνη, ικανοποιητικό σύστημα υγείας και ένα επίπεδο παιδείας σχετικά αποτελεσματικό, θα μπορούσαμε να ζούμε κανονικά και να προγραμματίζουμε τις δουλειές μας και το μέλλον. Δυστυχώς, δεν έχουμε τίποτα από αυτά και είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε ξύπνιοι μέχρι τις 3 τα ξημερώματα και να παρακολουθούμε μια χυδαία και χωρίς νόημα συζήτηση στη Βουλή.

Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτό;

Το πιο άμεσο ζήτημα τώρα είναι το Φορολογικό. Οχι ότι είναι σημαντικότερο από την Υγεία ή την Παιδεία, αλλά μια φορολογική μεταρρύθμιση θα έφερνε άμεσα αποτελέσματα στην οικονομία. Και αυτό είναι που προέχει σήμερα, ένα ξεκαθάρισμα στην οικονομία που έχει τέσσερις στόχους: πρώτον, να κλείσουν τα κόκκινα δάνεια ώστε να μπορέσουν οι τράπεζες να αρχίσουν ξανά να χρηματοδοτούν την οικονομία, δεύτερον, να φτιαχτεί ένα σταθερό και απλό φορολογικό σύστημα με το οποίο η φορολογική επιβάρυνση εργαζομένων και επιχειρήσεων δεν θα ξεπερνάει το 35% των εσόδων και των κερδών συνολικά, τρίτον, να αντιμετωπιστεί η φοροδιαφυγή, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με την εξαφάνιση των μετρητών και την υποχρεωτική χρήση καρτών και ηλεκτρονικών πληρωμών σε όλες τις συναλλαγές και, τέταρτον, να φτιαχτούν δυο τρεις φορολογικές διατάξεις που θα ευνοούν τις επενδύσεις ώστε οι επιχειρήσεις να μπορούν να επενδύσουν, να αναπτυχθούν και να προσλάβουν προσωπικό για να μειωθεί η ανεργία.
Αυτές είναι οι «χοντρές» παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν στην οικονομία. Δυστυχώς καμία από τις κυβερνήσεις της κρίσης δεν τα έκανε αυτά και η αιτία είναι μία: η κρατικιστική λογική του συνόλου των κομμάτων, του συνόλου των βουλευτών.

Μοναδικός σκοπός όλων των κυβερνήσεων ήταν αφενός η διατήρηση του μεγάλου δημόσιου τομέα, της πελατειακής σχέσης κόμματος και ψηφοφόρου και των ημετέρων στις δημόσιες υπηρεσίες και αφετέρου η αυξημένη συμμετοχή της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης στις ιδιωτικές υποθέσεις και συναλλαγές. Είναι αμφίβολο αν μια αλλαγή σκηνικού και η διαμόρφωση μιας κυβέρνησης από τη Ν.Δ ή ακόμη και μιας κυβέρνησης συνεργασίας θα προωθούσε αυτές τις αλλαγές. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι μεμονωμένοι πολιτικοί, όπως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν αυτές τις προθέσεις, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα έχουν την υποστήριξη του κόμματός τους, ενώ είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσουν τη μέχρι θανάτου αντίδραση της δημόσιας διοίκησης. Πάρα πολλά συμφέροντα είναι επενδυμένα στην ύπαρξη μεγάλου και διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, και δεν εννοώ τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά τα συμφέροντα εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών που σιτίζονται από το Δημόσιο και ευημερούν από την αληθινή διαπλοκή η οποία είναι η σχέση πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή είναι η διαπλοκή που καταστρέφει τη χώρα, αυτή είναι η διαπλοκή που έχει δημιουργήσει αυτό το πλέγμα γραφειοκρατίας και διαφθοράς το οποίο πνίγει όλους τους Ελληνες και όλες τις επιχειρηματικές προσπάθειες, αυτή είναι η διαπλοκή που γεννά και την άλλη, τη μεγάλη των μεγάλων συμφερόντων. Είναι δύσκολο λοιπόν άμεσα και εύκολα να αλλάξει η κατάσταση.

Πού οδηγούμαστε όμως
αν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Καταρχάς, σήμερα με τις διαρκώς αυξανόμενες φορολογικές επιβαρύνσεις ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να πληρώσει. Ούτε οι επαγγελματίες, ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι επιχειρήσεις. Πολλοί δεν έχουν να πληρώσουν και άλλοι δεν θέλουν να πληρώσουν στο κράτος το 50% ή το 60% των εσόδων που παράγουν με την εργασία τους. Θα αυξάνεται λοιπόν ο αριθμός των φοροφυγάδων. Και όσοι δεν ήταν θα προσπαθήσουν να γίνουν φοροφυγάδες διότι δεν βγαίνουν τα νούμερα. Το πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα αυτής της φορομπηχτικής πολιτικής που εφαρμόζεται για να παραμείνει μεγάλο και διεφθαρμένο το Δημόσιο θα είναι η αύξηση της φοροδιαφυγής. Το δεύτερο, το οποίο έχει ήδη από καιρό ξεκινήσει, είναι το κλείσιμο των επιχειρήσεων και η αποχώρηση από την Ελλάδα όσων μπορούν να αλλάξουν έδρα. Αυτά τα δύο εξασφαλίζουν ένα πράγμα: τη φτώχεια.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. και το ΚΚΕ και η λαϊκή Δεξιά και οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ οραματίζονται μια χώρα χωρίς ανεργία όπου όλοι εργάζονται στο Δημόσιο, δεν ζουν πλούσια αλλά εν πάση περιπτώσει ζουν καλά, μαθαίνουν κάτι τα παιδιά στα σχολεία και οι ασθενείς βρίσκουν ένα κρεβάτι στα νοσοκομεία, αυτά όλα δεν μπορούν να γίνουν εφόσον δεν έχουμε λεφτά. Δεν μπορεί λοιπόν το ελληνικό κράτος να πληρώνει μια αξιοπρεπή σύνταξη σε όλους, ούτε να απασχολεί ένα και δύο και τρία εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους γιατί δεν έχει λεφτά. Το μοντέλο λοιπόν αυτό δεν υπάρχει. Το μόνο μοντέλο που υπάρχει και μπορεί να εξασφαλίσει μια προοπτική ανάπτυξης είναι αυτό του περιορισμού των δαπανών του Δημοσίου μέσω του κλεισίματος των άχρηστων οργανισμών και της κατάργησης των υπερβολικών προνομίων, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η μείωση των φόρων για εργαζομένους και επιχειρήσεις. Μόνο μέσω αυτής της διαδικασίας, την εφαρμογή της οποίας αρνούνται οι πολιτικοί μας, μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη της οικονομίας.