Πολιτική διαχείριση με νέες «προϋποθέσεις» και... νέες αφωνίες

Σφίγγουν τα περιθώρια για την 8η Δεκεμβρίου, όταν ουσιαστικά εκπνέει η προθεσμία να βγει με τη βούλα μια απόφαση που θα δίνει το πολιτικό διαβατήριο εξόδου από το μνημόνιο. Από εδώ και πέρα όμως ξεκινά μια ολόκληρη συζήτηση για το πού βρίσκεται ο παράδεισος της επόμενης μέρας και ποιος είναι αυτός. Να πούμε ότι οι προβλέψεις της Κομισιόν, οι οποίες είναι θεωρητικά και οι πιο αξιόπιστες, μιλούν για μια ανάπτυξη 3,7% το 2016, ένας ρυθμός που μπορεί να υπόσχεται πολλά σε μόλις δύο χρόνια από σήμερα. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται

Η μεταμνημονιακή εποχή αποτελεί έναν μύθο που έχει ήδη καταρριφθεί. Ακουγα προχθές στο ραδιόφωνο «κάποιον» Απόστολο Γκλέτσο, δήμαρχο, να λέει ότι «όποιος έρχεται και μας λέει για κατάργηση των μνημονίων για ποιους μας περνά;» και σκέφτηκα ότι μάλλον τα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός τόπου και χρόνου με την πολιτική ατζέντα που πλασάρουν.

Εξαλλου οι προϋποθέσεις για την ενισχυμένη γραμμή πίστωσης από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό υπογραμμίζουν ότι η εποπτεία, οι έλεγχοι και οι εν ισχύι ρυθμιστικοί νόμοι δεν θα επιτρέψουν μια νέα «αναρχία». Κατά συνέπεια, τα ίδια δεδομένα θα είναι εκεί. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι το μνημόνιο, αλλά η έλλειψη στελεχών σε αυτούς που κυβερνούν. Για παράδειγμα, όσες ρυθμίσεις και να κάνει ο κ. Βρούτσης, αν συνεχίσει τις διώξεις για 15.000 ευρώ στους οφειλέτες του ΟΑΕΕ δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα, καθώς θα υποχρεώνει τους επαγγελματίες να πληρώνουν 890 ευρώ το δίμηνο! Με τα μισά λεφτά ο κάθε μικρομεσαίος είναι θεός με ιδιωτική ασφάλιση. Ετσι, και η ρύθμιση δεν θα λειτουργήσει τελικά αποτελεσματικά και θα αφήσει τον ΟΑΕΕ με το άνοιγμα των 7 δισ. Η πραγματική αναδιάρθρωση συνίσταται σε εθελοντικές προσαρμογές για εισφορές και οφειλές σε χαμηλά επίπεδα και είσοδο της ιδιωτικής ασφάλισης σε έναν κλάδο που θα επικροτούσαν τόσο η τρόικα όσο και οι αγορές, τη γνώμη των οποίων δείχνει να υπολογίζει ο πρωθυπουργός.

Εντύπωση προκαλεί και ο ερασιτεχνισμός με τον οποίο έγινε η διαχείριση της καλής προσπάθειας για τα κόκκινα δάνεια από τον Νίκο Δένδια, που θεωρήθηκε κατά τεκμήριο ένας από τους σοβαρούς μέχρι τώρα υπουργούς και μελλοντικός δελφίνος. Από την άλλη πλευρά, η ιστορία περί σκισίματος του μνημονίου και διαγραφής του χρέους είναι μια ατζέντα που αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την τροποποιήσει έγκαιρα, μπορεί να υπονομεύσει την ομαλή πορεία του προς την εξουσία, αν κάτι τέτοιο είναι γραφτό. Αυτό μάλιστα έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό στα κορυφαία στελέχη του, τα οποία πρέπει να κρατήσουν ευαίσθητες ισορροπίες.

Επί της ουσίας, το ζητούμενο έχει να κάνει με αυτό που ανέφερε πρόσφατα ο Μιχάλης Σάλλας, τη συγκρότηση του σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης με έμφαση στη συμμετοχή δημοσίων επενδύ­σεων. Από αυτή τη στήλη το έχουμε ξαναπεί: μέχρι να ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό, ουσιαστικές επενδύσεις στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνουν με τις αβεβαιότητες που υπάρχουν. Αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσει και από εκεί και πέρα να υπάρξει μια σταθερά. Και πάλι όμως, επειδή τα αντικίνητρα παραμένουν αρκετά -κάτι που φαίνεται στην πράξη- η δυναμική θα πρέπει να έρθει από έναν συνδυασμό ΣΔΙΤ με την εποπτεία της Ευρώπης και τη συμμετοχή των τραπεζών, που ήδη προσπαθούν να ξεκαθαρίσουν τα υπολείμματα της κρίσης. Για δημόσιες επενδύσεις εξάλλου μίλησε και ο ίδιος ο Ντάισελμπλουμ, που ζήτησε από τους Γερμανούς να προχωρήσουν σε αυτή την κατεύθυνση για να βοηθηθεί η ευρωπαϊκή οικονομία.

Οι Γερμανοί αποδυναμώνονται σταδιακά στα μάτια των αγορών, ωστόσο ο πολιτικός χρόνος δεν θα επιτρέψει την ωρίμανση για ουσιαστικές αλλαγές στη στάση των πιστωτών σύντομα. Μετά όμως από μια χρεοκοπία θα περίμενε κανείς και μια πιο συνετή στάση των Ελλήνων πολιτικών. Οι τελευταίοι ας είναι βέβαιοι ότι αν φέρουν τη χώρα σε αδιέξοδο, θα τελειώσουν πολύ σύντομα και οι ίδιοι. Πού είναι άραγε οι θριαμβευτές του 2007 και του 2009;

Η προώθηση από το Eurogroup της ενισχυμένης γραμμής πίστωσης με ό,τι αυτή συνεπάγεται μπορεί να κάψει το χαρτί της 8ης Δεκεμβρίου για την κυβέρνηση ενώ αποτελεί και ένα σαφές μήνυμα για τον ΣΥΡΙΖΑ.