Ποιος θα προστατεύσει τα συνταγματικά δικαιώματα όσων δεν είναι ένστολοι;

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία ακυρώνονται οι τελευταίες περικοπές μισθών στους ενστόλους φέρνει πάλι στην επικαιρότητα τον άδικο χαρακτήρα των μισθολογικών περικοπών αλλά και των άλλων θυσιών που επιβάλλονται στους Έλληνες πολίτες.

Δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό το σκεπτικό της απόφασης και πιθανόν στην περίπτωση των ενστόλων να συντρέχουν ειδικοί λόγοι που σχετίζονται με το ειδικό καθεστώς των συγκεκριμένων δημοσίων λειτουργών (κίνδυνοι ζωής, συνδέονται με τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας, στερούνται απεργιακού δικαιώματος κ.ο.κ.).
Πέραν αυτών, όμως, το γεγονός

είναι ότι η παραβίαση του Συντάγματος και της αρχής της αναλογικότητας έχει γίνει καθημερινή πρακτική από τις εκάστοτες κυβέρνησεις στον καιρό των μνημονίων.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Συντάγματος παράγραφος 5, “οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους”. Το άρθρο 25 παρ. 1, προβλέπει επίσης ότι η αρχή της αναλογικότητας πρέπει να εφαρμόζεται κάθε φορά που επιβάλλεται περιορισμός στα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Όμως τα τελευταία χρόνια η αρχή αυτή παραβιάζεται συστηματικά.
Οι περικοπές μισθών επεβλήθησαν σε μισθωτούς και συνταξιούχους όχι με βάση τις πραγματικές δυνατότητες των τελευταίων, αλλά με βάση την πίεση που υπήρχε κάθε φορά για περιορισμό των δαπανών.
Η αύξηση των φόρων επιβάρυνε περισσότερο από όλους τους έντιμους και συνεπείς φορολογούμενους, κατά κύριο λόγο μισθωτούς και συνταξιούχους, εκείνους δηλαδή που αδυνατούν εκ των πραγμάτων να αποκρύψουν εισόδημα, τους οποίους “γνωρίζει” η εφορία και με κάθε ευκαιρία τους “φορτώνει”.
Το ειρωνικό είναι ότι οι κυβερνώντες ομολογούν κατά καιρούς σε συνεντεύξεις τους ή από το βήμα της Βουλής ότι δεν έχουν προχωρήσει όσο θα έπρεπε στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και γιαυτό το λόγο “είναι αναγκασμένοι” να επιβαρύνουν δυσανάλογα κάποιες κατηγορίες φορολογουμένων.
Είναι ο απόλυτος παραλογισμός: Επικαλούνται την ανικανότητά τους να εκτελέσουν την αποστολή τους, ως δικαιολογία για τις λανθασμένες πολιτικές που επιβάλουν!
Αντί, λοιπόν, να μειώνεται η διαφορά ανάμεσα στους συνεπείς φορολογούμενους και τους υπόλοιπους, το χάσμα μεγαλώνει, διότι το σύστημα “τιμωρεί” συστηματικά τη συνέπεια.
Επιπλέον, ο Κράτος δεν εξαντλεί τις δυνατότητες και τα μέσα που διαθέτει για να ανταποκριθεί στις αναγκαίες κάθε φορά οικονομικές προσαρμογές.
Κάθε φορά η κυβέρνηση επιλέγει την εύκολη λύση: Αντί -για παράδειγμα- να προωθήσει μια συνολική μεταρρύθμιση στο φορολογικό τομέα η οποία θα διορθώσει τα κακώς κείμενα, δίνει προτεραιότητα σε εισπρακτικά μέτρα και πολιτικές τα οποία αυξάνουν την επιβάρυνση χωρίς να βελτιώνουν τη λειτουργία του συστήματος, με αποτέλεσμα να αναπαράγεται η αδικία.
Αντί για διαρθρωτικές παρεμβάσεις, εισπρακτικές.
Κάθε φορά το επιχείρημα είναι η επείγουσα ταμειακή ανάγκη και οι πιέσεις της τρόικας.
Αλλά δεν υπάρχει και μέτρο: Θεσπίστηκαν, για παράδειγμα, δρακόντειες ποινές για όσους καθυστερούν να υποβάλουν μια απλή δήλωση, χωρίς να γίνεται διάκριση αν η καθυστέρηση οφείλεται σε μια απλή αμέλεια, σε μια ανθρώπινη δυσκολία ή, αντιθέτως, σε εγκληματική δράση ή σε απόπειρα φοροδιαφυγής.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια διαβάθμιση ανάμεσα στα “πταίσματα” και τα “κακουργήματα”; Ποιος ο λόγος της ισοπέδωσης; Ποιος κερδίζει;
Ασφαλώς, τα θέματα αυτά είναι πρωτίστως πολιτικά. Όμως υπάρχει και ένα ζήτημα συνταγματικής τάξης, μια πλευρά της οποίας ανέδειξε το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει και συνέχεια.
Η τρόικα δεν δεσμεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα, σε αντίθεση με την κυβέρνηση.

Blogger Γιώργος Χ. Παπαγεωργίου