Ποιοι εξασφαλίζουν τις λύσεις για τις τράπεζες;

Το πρόβλημα που έχει ανακύψει με το τραπεζικό σύστημα, πέραν του χρηματιστηριακού παιχνιδιού, αποκαλύπτει και την αδυναμία των εποπτικών μηχανισμών των πιστωτών, καθώς το πέρασμα από τα stress tests είναι μόνο λίγους μήνες πίσω.

Ωστόσο, η αγορά ρίχνει τις μετοχές γιατί ακριβώς πιστεύει ότι οι τράπεζες αργά ή γρήγορα θα χρειαστούν κεφάλαια, δηλαδή οι στόχοι για τις μειώσεις των κόκκινων δανείων, επειδή αυτά δύσκολα αναδιαρθρώνονται και πωλούνται σε πολύ χαμηλές τιμές, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σημαντικές

μειώσεις των δεικτών κεφαλαιακής επάρκειας μέσα στην τριετία που έρχεται.

Αρα, το να ικανοποιηθούν οι στόχοι μείωσης των πιστωτών (SSM), στα χρονικά περιθώρια που έχουν ζητήσει, θα είναι πολύ δύσκολο χωρίς τη σημαντική μείωση των ιδίων κεφαλαίων. Η χρηματιστηριακή αγορά προεξοφλεί ότι οι υφιστάμενοι μέτοχοι των τραπεζών θα ζημιωθούν, καθώς θα υπάρξουν νέες αυξήσεις (dilution) και ρίχνουν τις μετοχές.

Διερωτάται λοιπόν κανείς γιατί κατά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση του 2015 δεν χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα κεφάλαια ή και γιατί ακόμα δεν κρατικοποιήθηκαν κάποιες τράπεζες ώστε να κάνουν οι υπόλοιπες ευχερέστερα τη δουλειά τους και να είναι ισχυρότερες.

Παράλληλα είναι προφανής η διάσταση μεταξύ του οικονομικού επιτελείου και του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα, καθώς οι συσκέψεις έχουν γίνει χωρίς αυτόν. Δεν νομίζω ότι ο κ. Στουρνάρας άργησε να μιλήσει για την ευρωστία των τραπεζών. Η ουσία, όμως, είναι ότι η Τράπεζα της Ελλάδος έπρεπε να προενεργήσει (proactive) σε σχέση με την αναξιoπιστία που έχει δημιουργηθεί για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στις αγορές, καθώς είναι αυτή που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τα μεγάλα κενά που υπάρχουν, και οι τράπεζες επιχειρούν για θέματα ισορροπιών με την ΕΚΤ να εξωραΐζουν.

Ο ίδιος είχε προβλέψει ότι μετά τη δεύτερη αξιολόγηση θα υπήρχε έντονο ενδιαφέρον από private equity funds για επενδύσεις, πράγμα που δεν φαίνεται μέχρι τώρα να επιβεβαιώνεται.

Παράλληλα ένα μεγάλο ερώτημα είναι πώς κινείται η Τράπεζα της Ελλάδος στην ενθάρρυνση της μη δραστηριοποίησης νέων τραπεζών, με την έννοια ότι οι υφιστάμενες δύσκολα θα μπορέσουν να ανακτήσουν τη δυναμική τους προτού περάσουν κάποια χρόνια.

Το τραπεζικό σύστημα χρειάζεται ηρεμία για να μπορέσει να επανέλθει και αξιοποίηση του έμπειρου δυναμικού του.

Η Τράπεζα Πειραιώς, της οποίας η διοίκηση άλλαξε, είναι ένα τρανό παράδειγμα ότι τα δομικά ζητήματα δεν είναι θέμα προσώπων. Οταν μια τράπεζα που έχει απορροφήσει τόσες μικρότερες κατά την κρίση αντιμετωπίζει ανοιχτά ζητήματα, αυτό σημαίνει ότι η εσωτερική ζήτηση της οικονομίας δεν ανακάμπτει.

Η αγορά, όμως, βλέπει τώρα ότι η διάσωση της τράπεζας από τον ιδρυτή της Μιχάλη Σάλλα, στην κρίσιμη ανακεφαλαιοποίηση του 2015, ήταν πολύ σημαντική και σήμερα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία.

Παράλληλα τα λάθη των πιστωτών με την αποδοχή του τρίτου μνημονίου, που με τα στοιχεία της υπερφορολόγησης έδωσε καίριο χτύπημα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, δεν πρέπει να συνεχιστούν στον βαθμό που αυτοί (οι πιστωτές) στοχοποιούν εμμονικά ηγετικές προσωπικότητες της οικονομίας μας, και οι θεσμικοί παράγοντες δεν θα πρέπει να τους το επιτρέπουν.