Ποιο θα είναι το μνημόνιο;

Η από καιρό αναμενόμενη εκλογική αναμέτρηση έφτασε. Και το ζήτημα για την οικονομία είναι τι γίνεται αν, όπως δείχνουν τα γκάλοπ, πάμε σε ανατροπή του υπάρχοντος μνημονίου.

Το βέβαιο είναι ότι είναι τόσα πια τα γκρίζα σημεία που αφορούν την οικονομία και συσχετίζονται ακόμα και με τη διαχείριση των μνημονίων, που πολιτική καπηλεία και αφορισμοί απέχουν από την ουσία των ζητημάτων.

Ακούω, για παράδειγμα, έναν πολύ επιτυχημένο εξαγωγέα

με εταιρεία-υπόδειγμα για τα πρότυπα της τρόικας να λέει: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει να είναι οι μισθοί στα σημερινά κατώτατα επίπεδα και δεν έχω πρόβλημα να αποκατασταθούν στα 750 ευρώ, διότι δεν είναι η μείωσή τους αυτό που θα φέρει την ανάπτυξη». Μπορεί εδώ ο συγκεκριμένος φορέας να συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως το φαβορί της εκλογικής αναμέτρησης αποπνέει σε όλους αυτούς τους φορείς που απασχολούν εργαζομένους και επενδύουν τον φόβο ενός αλόγιστου νεομαρξιστικού μορφώματος.

Και εδώ πάμε στο πρακτικό της οικονομίας, που ξεφεύγει από τον σφετερισμό της πολιτικής. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ αν πάρει την αύξηση του κατώτατου μισθού σε μια διαπραγμάτευση να αποδεχτεί τις ευέλικτες μορφές εργασίας, που είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες στην οικονομία, ή θα εμφανιστεί άκαμπτος;

Οπως φαίνεται εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν κερδίσει τις εκλογές, θα προτάξει στις διαπραγματεύσεις την αναδιάρθρωση του χρέους από το ξεκίνημα, παρακάμπτοντας την προϋπόθεση που επίμονα ζητούν οι πιστωτές, δηλαδή τη συμφωνία με την τρόικα. Μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο ή αποτελεί ένα wishful thinking, δηλαδή όνειρο θερινής νυκτός που υπόσχεται στους ψηφοφόρους και ενδέχεται να οδηγήσει σε ένα εφιαλτικό πισωγύρισμα μιας οικονομίας η οποία παραμένει ευάλωτη;

Το σίγουρο είναι ότι η αγορά διαμέσου όλων των φορέων της, που πολιτικά είναι διεσπαρμένοι, καταλογίζει στην πολιτική τάξη μια συμπεριφορά η οποία απέχει από την ωριμότητα όσον αφορά στις πρώιμες εκλογές. Παρά ταύτα και επειδή οι πολιτικές εξελίξεις μπορεί να ισοδυναμούν με κινούμενη άμμο τους επόμενους μήνες, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να προβληματιστεί από αυτά που δεν έκανε όσο είχε τον πρώτο λόγο στα πράγματα.

Και αυτό είναι που της καταλογίζει μια κρίσιμη μάζα, η οποία μπορεί μεν να αισθάνεται ασφάλεια με την παρουσία της στην εξουσία, διαπιστώνει όμως ότι και μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν σε πολλούς τομείς, και τα παλαιοπολιτικά συστήματα επιβίωσαν.

Το ερώτημα του πολιτικού παζλ είναι τι θα κάνουν οι παραδοσιακές κεντρώες δυνάμεις που ενδεχομένως θα κληθούν να παίξουν και τον πιο κρίσιμο ρόλο τους επόμενους μήνες. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει τον βασικό πόλο συσπείρωσης αυτού του χώρου, βρίσκει απέναντί του τον Γιώργο Παπανδρέου, που επιχειρεί το comeback. Ο Παπανδρέου στηρίζεται στη λαϊκή δυσαρέσκεια του μνημονιακού προγράμματος, που απέδειξε έμπρακτα ότι οι επιπτώσεις ήταν αντίστοιχες με αυτές της πολιτικής που ο ίδιος εισήγαγε.

Παράλληλα τείνει να αξιοποιήσει τα συγκοινωνούντα δοχεία με τον ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκινούν από το κόψιμο ψήφων και μπορούν να φτάσουν μέχρι τη συνεργασία. Τέλος, υπάρχει και το Ποτάμι, το οποίο σταθεροποιεί μια οντότητα συστημικού παίκτη. Οι τρεις αυτοί άξονες συνθέτουν τους βασικούς πρωταγωνιστές μιας πιθανής κυβέρνησης συνεργασίας της ευρύτερης Κεντροαριστεράς και μπορούν να λειτουργήσουν ως σταθεροποιητές απέναντι σε τυχοδιωκτισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, η Κεντροαριστερά θα πρέπει να παράξει το δικό της σχέδιο-μνημόνιο με ρεαλιστικές προτάσεις, που θα σημάνουν ανακεφαλαιοποίηση για την κοινωνία αλλά και ξεκαθαρίσματα εκεί όπου ο παλαιοκομματικός συντηρητισμός παραμένει ισχυρός και οχυρώνεται πίσω από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Το σημερινό μνημόνιο στο σύνολό του κανείς δεν μπορεί να πει ότι πέτυχε, καθόσον ο ιδιώτης ειλικρινής φορολογούμενος καλείται να πληρώσει προκαταβολή 80% επί των δηλωθέντων κερδών του, ο χαραμοφάης του Δημοσίου είναι ακόμα στη θέση του και η παραγωγική βιομηχανία δεν μπορεί να λειτουργήσει ανταγωνιστικά σε σχέση με τους Ευρωπαίους αντιπάλους της.

Μόνο που οι λύσεις δεν θα βρεθούν στις βαρύγδουπες εξαγγελίες, θα απαιτηθεί πολύς δρόμος και οι νικητές με τους ηττημένους θα γίνουν ένα, όπως στα τραγούδια του Ιγκι Ποπ. Κάτι ήξεραν οι γερόλυκοι του punk για την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης