Οι στατιστικές και η ουσία της πολιτικής

Δεν λέω καλές και χρήσιμες είναι οι στατιστικές για τις ημέρες που χρειάζονται οι πολίτες να δουλεύουν προκειμένου να είναι σε θέση να πληρώνουν τους φόρους και τις εισφορές τους αλλά πέραν των στατιστικών καλύτερη και αποτελεσματικότερη είναι η διαμόρφωση δημόσιων πολιτικών για μια καταλυτική μεταβολή στις αντιλήψεις για το φορολογικό σύστημα αλλά και το ασφαλιστικό/συνταξιοδοτικό σύστημα.

Η αφορμή και το ερέθισμα για το σημερινό blog ήταν μια ανακοίνωση: «Στις 18 Ιουλίου η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας το 2018 στην Ελλάδα

Ενώ η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για την υποτιθέμενη έξοδο από τα μνημόνια, ο μέσος Έλληνας θα εργαστεί φέτος μέχρι τις 18 Ιουλίου, δηλαδή 198 από τις 365 ημέρες του χρόνου, για να πληρώσει φόρους και εισφορές στο κράτος σύμφωνα με την ετήσια μελέτη για την Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας που παρουσίασε σήμερα σε συνέντευξη τύπου το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών – “Μάρκος Δραγούμης” (ΚΕΦίΜ)».

Ας πάμε, όμως, λίγα βήματα παρακάτω. Το πρώτο και πιο ουσιαστικό – ακόμη και από το ύψος των φόρων- είναι το που πάνε τα λεφτά των φορολογουμένων και κυρίως ποιος και με ποιο τρόπο μπορεί να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή (χάρις στις προηγμένες εφαρμογές της τεχνολογίας) την διαδρομή τους. Το πιο σημαντικό βήμα για τον εκδημοκρατισμό και την διαφάνεια του φορολογικού συστήματος θα ήταν, δίχως άλλο, ένα μεγάλο κομμάτι από τους φόρους των πολιτών (άμεση και έμμεση φορολογία) να έμενε για αξιοποίηση στον τόπο τους. Στην Περιφέρεια, στον Δήμο – στο νησί και το χωριό, την γειτονιά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, την πόλη της ελληνικής περιφέρειας. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν και ο καταλύτης της πραγματικής αποκέντρωσης και της αντιμετώπισης όλων των παθογενειών του συγκεντρωτικού κράτους. Βεβαίως, όχι για να μοιράζει ο Δήμαρχος ή ο Περιφερειάρχης περισσότερα λεφτά σε ρουσφέτια και άλλα πολιτικάντικα τερτίπια αλλά για να μπορεί να λειτουργεί με όρους «ευρωπαϊκού κεκτημένου» η τοπική εκπαίδευση – περίθαλψη- προστασία περιβάλλοντος – ασφάλεια του πολίτη.

Κακά τα ψέματα – ένα σχολείο σε ένα νησί ή ένα νοσοκομείο σε μια πόλη όπως και το τοπικό αστυνομικό τμήμα πρέπει να λειτουργεί με ευθύνη των τοπικών αρχών και με χρήματα από τους φόρους που μαζεύονται στον τόπο τους. Και εδώ ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης: Ποιος θα μείνει απαθής μπροστά στην φορο- διαφυγή και την φορο- απόκρυψη π.χ των παραλιακών κέντρων διασκέδασης όταν θα ξέρει ότι αύριο το σχολείο δεν θα έχει δάσκαλους και το νοσοκομείο γιατρούς και νοσηλευτές; Πάντως, για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται πέραν της αποκέντρωσης και η νομιμοποίηση της πλήρους τοπικής αυτονομίας σε ζητήματα εκπαίδευσης ( από το δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο), υγείας και περίθαλψης ( από το κέντρο πρωτοβάθμιας υγείας μέχρι το Νοσοκομείο), αστυνόμευσης /ασφάλειας, προστασίας περιβάλλοντος, πολιτισμού κ.λπ.