Οι κίνδυνοι μιας εθνικής τραγωδίας

Τα συμφέροντα που άπτονται της Κύπρου είναι, όπως αποδείχτηκε, πολύ μεγάλα και αυτό αποδεικνύεται από την παρουσία κορυφαίων παγκοσμίως ενεργειακών εταιρειών στα θαλάσσια οικόπεδα για το φυσικό αέριο στην ΑΟΖ της χώρας.

Το αν αυτό θα λειτουργήσει ως προϋπόθεση στην κατεύθυνση του σεβασμού για την τουρκική πλευρά των όρων διαπραγμάτευσης στην προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού, δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς - όσο και αν ο πρόεδρος Αναστασιάδης επιχειρεί να το

Ομως εκεί βρίσκεται και όλη η ουσία που θα πρέπει η ελληνική πλευρά να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού στις διαπραγματεύσεις, που ξεκινούν μεν, αλλά έχουν πολύ περιορισμένες πιθανότητες επιτυχίας. Γιατί αν πρόκειται να συρθούμε σε εκπλήρωση υπόγειων δεσμεύσεων με έναν τόσο ευάλωτο Ερντογάν που θα υπονομεύσουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, ασφαλώς και δεν είναι η ενδεικνυόμενη εθνική στρατηγική. Ειδικά δε σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει ακόμα αναλάβει και βρίσκεται εμμέσως πλην σαφώς, λόγω του μελλοντικού ΥΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον, πολύ κοντά στα συμφέροντα της ενδιαφερόμενης για το κυπριακό αέριο ExχonMobil.

Επίσης δεν έχει αποκατασταθεί η νέα γραμμή επικοινωνίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ισραήλ, το οποίο έχει μείζονα ρόλο στις εξελίξεις της ανατολικής Μεσογείου, όπου η Τουρκία θέλει να αναπτυχθεί και αισθάνεται ότι ο ζωτικός χώρος της είναι περιορισμένος.

Η υπόθεση της ΝΑ Μεσογείου, που θα προσδιορίσει και τις νέες ισορροπίες, περνά επίσης από τις όποιες πρώτες συμφωνίες γίνουν μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν - ας μην ξεχνάμε ότι τμήμα της Συρίας που πάντα ενδιαφέρει τα ρωσικά συμφέροντα γειτνιάζει με τη Μεσόγειο.

Πέραν του Κυπριακού, η κυβέρνηση και η οικονομία θα αποκτήσουν ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα αν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης σπάσει.
Αυτό κατ' ουσίαν θα οδηγήσει σε νέες τεθλασμένες γύρω από την ένταξη των ομολόγων στο πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης και θα ψαλιδίσει τις όποιες προσδοκίες σοβαρών κεφαλαίων για την οικονομία.

Σε γενικές γραμμές, δημιουργούνται σοβαρές αβεβαιότητες τόσο για την πορεία της χώρας όσο και της Ευρωζώνης γενικότερα. Το ευρώ υποχωρεί, ενώ η Μαρίν Λεπέν δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα πάει σε δικό της νόμισμα που θα συνδεθεί με το ευρώ.

Την ίδια ώρα, παρά τις απαισιόδοξες προβλέψεις, τόσο το Bloomberg όσο και ο δείκτης PMI της βιομηχανικής παραγωγής στη Βρετανία δείχνουν ότι η πορεία μετά το Brexit θα είναι περισσότερο «ενάρετη» απ' ό,τι αρχικά προβλεπόταν.

Θα διακινδύνευα την άποψη ότι πάνω στις λεπτές ισορροπίες των πολλών αβεβαιοτήτων θα στηρίξει και η κυβέρνηση Τσίπρα τη στρατηγική της. Ειδικά εν όψει του 2018 που τα λεφτά των πιστωτών τελειώνουν και πάμε είτε στο τέταρτο μνημόνιο είτε σε Grexit.

Να στηριχτούμε μόνοι μας στις αγορές με την παρούσα ολιγωρία αποφάσεων είναι απίθανο.

Γι' αυτό τον λόγο πρέπει να πουν την αλήθεια. Και, το κυριότερο, να ασκήσουν υπεύθυνη πολιτική για να μη θρηνήσουμε εθνική τραγωδία.

*Το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (8-1-2017)