Οι Η.Π.Α. χρειάζονται μια νέα αντιμετώπιση των δικτατόρων συμμάχων τους

Η εξαφάνιση του δημοσιογράφου Jamal Khashoggi έχει προκαλέσει μια νέα κρίση στις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας. Ωστόσο, αυτή η κρίση έχει αναβιώσει επίσης ένα πολύ παλιότερο δίλημμα στην αμερικανική στρατηγική: Πώς να αντιμετωπιστούν σύμμαχοι που ηγούνται σε ηθικά αποτρόπαιες, ακόμη και δολοφονικές, δικτατορίες.

Η βασική αυτή δυσκολία υπήρξε εδώ και πάνω από έναν αιώνα.

Καθώς οι ΗΠΑ καθιέρωσαν την κυριαρχία τους στο δυτικό ημισφαίριο στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, συχνά συνεργάστηκαν με τοπικούς ισχυρούς ηγέτες, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσδώσουν κάποια σταθερότητα. Καθ 'όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο κομμουνισμός απαιτούσε να συνεργαστούμε με ηγέτες που ήταν μακριά από ηθικά αγνές Αρχές- δηλαδή δικτάτορες που κυβέρνησαν χώρες- σημαντικούς συμμάχους όπως η Νότια Κορέα, η Τουρκία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα σε διάφορες φάσεις, καθώς και μια ομάδα δεσποτικών ηγετών της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.

Η ταχεία εξάπλωση της δημοκρατίας από τη δεκαετία του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μείωσε το δίλημμα αυτό, ευθυγραμμίζοντας τα σύνορα της ελευθερίας στενότερα με τα σύνορα της συμμαχίας της Αμερικής μεταξύ Ευρώπης και Ασίας - Ειρηνικού. Ωστόσο, το πρόβλημα έχει πλέον επιστρέψει, και όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, λόγω δύο παραγόντων.

Ο πρώτος είναι η αποκαλούμενη δημοκρατική ύφεση που ξεκίνησε γύρω στο 2006 και η οποία αργότερα αποδυνάμωσε τη δημοκρατία σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο. Οι αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές πρακτικές έχουν εντοπιστεί σε βασικές χώρες του ΝΑΤΟ: την Τουρκία, την Πολωνία και την Ουγγαρία. Στην Ασία- Ειρηνικό, ένας σύμμαχος των ΗΠΑ - η Ταϊλάνδη - βρίσκεται υπό στρατιωτικό καθεστώς από το 2014, ενώ άλλος σύμμαχος - οι Φιλιππίνες - έχει επανέλθει σε μια αιματηρή μορφή λαϊκής δημοκρατίας υπό τον Rodrigo Duterte. Στη Μέση Ανατολή, η Ατζέντα Ελευθερίας του Τζορτζ Μπους και οι ελπίδες της Αραβικής Άνοιξης έχουν ξεθωριάσει. Ο αυταρχικός χαρακτήρας και η αστάθεια είναι και πάλι το status quo.