Οι δικοί μας Τάρεκ

Ο Yuval Noah Harari , ο 42χρονος Ισραηλινός ιστορικός και καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας στο Hebrew University of Jerusalem είναι ένας πολύ επιτυχημένος και πολυδιαβασμένος συγγραφέας. Στο νέο του βιβλίο – 21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα (πρωτότυπος τίτλος, 21 Lessons for the 21st Century) γράφει στις σελίδες 154 και 155 στο τέλος του κεφαλαίου για την Μετανάστευση: «Εάν οι Έλληνες και οι Γερμανοί δεν μπορούν να αποδεχθούν το κοινό πεπρωμένο τους και εάν τα 500 εκατομμύρια εύπορων

Ευρωπαίων δεν καταφέρουν να απορροφήσουν λίγα εκατομμύρια φτωχοποιημένων προσφύγων ποιες πιθανότητες έχουν οι άνθρωποι για να ξεπεράσουν τις πολύ βαθύτερες συγκρούσεις που έπληξαν τον παγκόσμιο πολιτισμό μας».

Στο τελευταίο τεύχος του βρετανικού περιοδικού The Economist μπορεί κανείς να διαβάσει στο briefing για την Μετανάστευση την ιστορία του Τάρεκ , ενός πρόσφυγα από την Συρία που κατάφερε να φθάσει από την σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πατρίδα του στην ασφαλή Σουηδία του Ευρωπαϊκού Βορρά. Ο μορφωμένος και φιλόδοξος Τάρεκ – πτυχιούχος Οικονομικών και με δουλειά σε τράπεζα στη Δαμασκό τις παλιές καλές μέρες- πήγε οδικώς μέχρι την πρωτεύουσα του Λιβάνου, την Βηρυτό, πήρε το αεροπλάνο και πέρασε στη γειτονική Τουρκία, με μια βάρκα πέρασε το Αιγαίο και έφθασε στην Ελλάδα, προφανώς κρυμμένος σε φορτηγό ταξίδεψε για την Δανία και εν τέλει, με τρένο κατάφερε να πατήσει το πόδι του στον προορισμό των ονείρων του: Την Σουηδία.

Οι λεπτομέρειες του πρώτου καιρού – με την αίτηση ασύλου, την παραμονή σε κέντρο προσφύγων κλπ- δεν έχουν και τόση σημασία. Είναι πάνω κάτω το πιο σύνηθες κομμάτι της αφήγησης του καθενός πρόσφυγα. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη σημερινή θέση του Τάρεκ. Εργάζεται κανονικά ως data analyst, δηλώνει από την ασφάλεια της Σουηδίας – στην οποία ζει μαζί με την οικογένεια του- πως θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του όταν τελειώσει ο Εμφύλιος Πόλεμος και να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της και διατηρεί για τον εαυτό του ένα όνειρο που λέγεται golf. Και όλα αυτά σε μια Σουηδία που ζει σε ρυθμούς εκλογών ( 2η Κυριακή του Σεπτεμβρίου) με τους ξενοφοβικούς λαϊκιστές του κόμματος Σουηδοί Δημοκράτες να έχουν πολύ αέρα στα πανιά τους, απειλώντας την παραδοσιακή πρωτοκαθεδρία των Σοσιαλδημοκρατών.

Αλλά, γιατί όλα αυτά μας αφορούν στην Ελλάδα; Μόλις προχθές οι πρόσφυγες που διαμένουν στην δομή της Μαλακάσας κατέλαβαν το οδόστρωμα στην βασική οδική αρτηρία της χώρας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες διαβίωσης τους προκαλώντας πολύωρο κυκλοφοριακή κομφούζιο. Τα ίδια και χειρότερα στο στρατόπεδο της Μόριας στη Λέσβο όπου η μνήμη των τραγικών επεισοδίων του περασμένου Μάιου δεν έχει ξεχαστεί…

Στη χώρα μας – με τις ευθύνες των κυβερνητικών από καιρό καταγεγραμμένες- αντί για μια αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική συντηρούμε άθλιες «αποθήκες ψυχών» για τους πρόσφυγες αδυνατώντας να ανακαλύψουμε τους Τάρεκ. Και πρέπει να ανακαλύψουμε τους Τάρεκ γιατί με εκείνους θα χρειασθεί ίσως για χρόνια να ζήσουμε σε αυτό τον τόπο. Την ίδια ώρα, όμως, που μια αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική δίνει ευκαιρίες στους Τάρεκ θα πρέπει η Πολιτεία να ενισχύει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη αλλά και στις μικρές πόλεις της Περιφέρειας με ουσιαστικά μέτρα έγκαιρης πρόληψης αλλά και καταστολής της παραβατικότητας όλων των μορφών που προέρχεται από εκείνες τις ομάδες των προσφύγων που δεν σέβονται την χώρα υποδοχής τους.

Σε κάθε περίπτωση, μια δυναμική μεταναστευτική πολιτική θα μπορούσε να έχει μια σημαντική θετική συμβολή στην οικονομία της χώρας μέσα από ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο απορρόφησης επιστημόνων, εξειδικευμένων επαγγελματιών κ.α που θέλουν να ζήσουν εδώ, να δουλέψουν και να προκόψουν μαζί μας – στα νησιά ή σε περιοχές της Περιφέρειας.