Οι U2 και οι... φοροαπαλλαγές

Την ώρα που το ζήτημα της φοροαποφυγής έχει μετατραπεί σε μείζον διπλωματικό πρόβλημα μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, με αφορμή τα εξωπραγματικά πρόστιμα που επιβάλλει η Κομισιόν σε εταιρείες όπως η Apple, αλλά και αρκετές ακόμα αμερικανικών συμφερόντων πολυεθνικές, με το επιχείρημα πως εκμεταλλεύονται διμερείς συμφωνίες με ευρωπαϊκά κράτη και γλυτώνουν δισεκατομμύρια δολάρια ή ευρώ σε φόρους, οι ειδικοί προειδοποιούν πως βρισκόμαστε μόλις στην αρχή ενός κυκεώνα παρόμοιων προβλημάτων. Και

για να αποδείξουν το επιχείρημά του βρήκαν ένα παράδειγμα πολύ πιο "τρανταχτό" από αυτό της Apple, αφού σε αυτό πρωταγωνιστεί ένα από τα πιο διάσημα συγκροτήματα του κόσμου, με φαν σε όλο τον πλανήτη!

Αν λοιπόν για κάποιους η περίπτωση της Apple είναι μόνο η αρχή, τότε τι μπορεί να πει κανείς για το περιπτώσεις φοροαποφυγής ή και φοροδιαφυγής στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας με ενδεικτικότερη όλων την περίπτωση των U2.

Όλα ξεκίνησαν στο φεστιβάλ στο Glastonbury το 2011, όταν η οι εφημερίδες έκαναν πρωτοσέλιδο το γεγονός πως ο Bono και η παρέα του δεν είχαν την "απαραίτητη φορολογική συμμόρφωση" με δυο λόγια δεν απέδιδαν τους αναλογούντες φόρους από τα συνολικά έσοδα των συναυλιών τους. Τότε βεβαίως τόσο ο ίδιος ο Bono, όσο και τα άλλα μέλη του συγκροτήματος είχαν αντιδράσει. Ενδεικτικά ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Edge είχε τότε επισημάνει πως η κριτική που δέχθηκαν δεν ήταν απόλυτα δίκαιη, καθώς «καταβάλλουν φόρους. Τόσο ως U2, όσο και ως κάθε μέλος του συγκροτήματος ξεχωριστά πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν και έχουν καθαρό φορολογικό μητρώο».

Επί της ουσίας πάντως οι U2 εκμεταλλεύθηκαν το καθεστώς φοροαπαλλαγής για εγχώριους Ιρλανδούς καλλιτέχνες στη χώρα τους για περισσότερα από 20 χρόνια. Όταν όμως το καθεστώς αυτό καταργήθηκε, το διάσημο συγκρότημα αποφάσισε να μεταφέρει τις φορολογικές του υποθέσεις στην Ολλανδία. Έτσι οι U2 υπάγονται φορολογικά στην Ολλανδία, ήδη από το 2006 και εκεί όπου η φορολογική επιβάρυνσή τους κυμαίνεται μόλις στο 3-5%.

Ωστόσο, ο Bono αποφάσισε πρόσφατα να υπερασπιστεί τα πολύ χαμηλά ποσοστά εταιρικής φορολόγησης στην Ιρλανδία. «Είμαστε μια μικρή χώρα, δεν έχουμε οικονομία κλίμακας. Η φορολογική ανταγωνιστικότητα έφερε στην Ιρλανδία τη μόνη ευημερία των τελευταίων ετών», δήλωσε. Ο σάλος που ακολούθησε ήταν αναμενόμενος από τα συνδικαλιστικά όργανα της Ιρλανδίας.