Ο σύντροφος μας, ο Στέργιος...

Ένας καλός φίλος και γείτονας, σύντροφος των νεανικών χρόνων πάνω από όλα στον κυριακάτικο πρωινό καφέ φυσούσε και ξεφυσούσε με την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για τον Βύρωνα Πολύδωρα επικεφαλής του ΕΣΡ... Και όταν σταμάτησε να φυσάει και να ξεφυσάει το έριξε στο κάπνισμα... Κάποια στιγμή – μετά το πρώτο δίωρο- μου δήλωσε ότι το χρέος του είναι να υπερασπίσει την χαμένη τιμή της ανανεωτικής αριστεράς...

Τον καλοκοίταξα και δεν του άρεσε... Γι αυτό και άρχισε να αραδιάζει στελέχη επί στελεχών που θα μπορούσαν να συνδράμουν στην διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Του υπενθύμισα – ρίχνοντας λάδι στη φωτιά- ότι ο Αλέξης Τσίπρας συγκυβερνά με τον Πάνο Καμμένο των ΑΝΕΛ, διαμορφώνοντας ένα ιδιότυπο σχήμα εξουσίας δίχως σαφώς προσδιορισμένα στοιχεία ιδεολογικής και πολιτικής καταγωγής. Η σκοπιμότητα της κουβέντας μου ήταν ότι η απολεσθείσα τιμή της ανανεωτικής αριστεράς είναι μια υπόθεση που δεν αφορά (σχεδόν) κανένα σε αυτό τον τόπο. Με πλήρη συνείδηση θα μπορούσα από την άλλη πλευρά να υποστηρίξω ότι η ανανεωτική αριστερά – με τον Αλέξη Τσίπρα να είναι σε μια άβολη σχέση εξ αγχιστείας συγγενούς- και στελέχη διέθετε και στελέχη ( όσα αντέχουν από την άποψη της ηλικίας) διαθέτει. Άλλωστε, η πολιτική προϊστορία - μεταπολίτευση και πέρα- απέδειξε ότι τόσο η Νέα Δημοκρατία επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γεωργίου Ράλλη προσέτρεξαν στις υπηρεσίες τεχνοκρατών στελεχών από τον χώρο του ΚΚΕ Εσωτερικού, «Ρήγα» και ευρύτερα της ανανεωτικής αριστεράς που είχαν μια σαφή φιλοευρωπαϊκή στάση και συμπεριφορά.

Το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου - και πολύ περισσότερο ο Κώστας Σημίτης. Το να αραδιάσω ονόματα επί ονομάτων δεν το βρίσκω ούτε χρήσιμο, ούτε παραγωγικό σε αυτή την φάση. Οι συνομήλικοι μου γνωρίζουν και πρόσωπα και πράγματα.

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους – Νεοδημοκράτες ή Πασόκους- ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλησε εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων να απευθυνθεί στα στελέχη αυτής της ακένωτης δεξαμενής της ανανεωτικής αριστεράς. Μια κτυπητή εξαίρεση ο Στέργιος Πιτσιόρλας – υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος του πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ, του ενιαίου Συνασπισμού, του ΣΥΝ των πέτρινων χρόνων , του ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ μέσα σε ένα αντίξοο από ενδοκυβερνητικές και ενδοκομματικές διαμάχες περιβάλλον κατάφερε να προωθήσει στο μέτρο του δυνατού ( δεδομένων των συνθηκών που λέγαμε παλιά) μια σειρά από ιδιωτικοποιήσεις ( ΟΛΠ, Περιφερειακά Αεροδρόμια, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και κάτι ψιλά – μέχρι την Στοά Μοδιάνο στην πατρίδα του).

Ο φίλος του κυριακάτικου καφέ στάθηκε στην περίπτωση Πιτσιόρλα και μου δήλωσε: « Ο Στέργιος δεν είναι η εξαίρεση – σαν το Στέργιο υπάρχουν πολλοί». Δεν συμφώνησα. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για το γεγονός ότι ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ είχε και τον τρόπο να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, να αποκρούσει επιθέσεις προσωπικού χαρακτήρα από τους συντρόφους του και να ορθώσει ανάστημα όταν και όπου έπρεπε. Το συμπέρασμα; Δεν αφορά τόσο την χαμένη τιμή της ανανεωτικής αριστεράς όσο την δυνατότητα ότι η αξιοποίηση των στελεχών της δεξαμενής της ανανεωτικής αριστεράς μπορεί να δώσει διεξόδους – όχι και τόσο ορατούς με την πρώτη ματιά. Ιδωμεν ...