Ο μουτζούρης

Του Τάσου Καραμήτσου

Είναι όντως δράμα να κόβεις τις συντάξεις ακόμα περισσότερο απ' όσο έχουν κοπεί τα τελευταία χρόνια. Και πέραν πάσης πολιτικής εκμετάλλευσης, ας συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό. Δράμα όμως είναι και αυτό που συμβαίνει στην οικονομία φέτος, για να φτάσουμε στην απόφαση των δανειστών να μας αφήσουν να μην περικόψουμε άλλο τις συντάξεις.
Για να γλιτώσουμε, λοιπόν, τα 2 δισ. ευρώ που θα στοιχίσει η διατήρηση των συντάξεων στο σημερινό επίπεδο,

η κυβέρνηση επέλεξε, πρώτον, να περικόψει περί το 1,3 δισ. ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Μπορεί να ακούγεται αδιάφορο, αλλά ειλικρινά δεν είναι καθόλου. Γιατί -και- με τα κονδύλια αυτά κινείται η οικονομία, γίνονται έργα, δημόσιες επενδύσεις και πολύ απλά φτιάχνονται δουλειές, δημιουργούνται θέσεις εργασίας και τρώνε ψωμί νέοι άνθρωποι, επαγγελματίες απ' όλους τους κλάδους της οικονομίας. Οχι πλούσιοι. αλλά εργάτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες.

Δεύτερον, το Δημόσιο καθυστερεί την επιστροφή φόρων 770 εκατ. ευρώ σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Εχουν πληρώσει οι άνθρωποι ό,τι και όσα πρέπει στην ώρα τους και το κράτος δεν τους δίνει πίσω τα οφειλόμενα, τα οποία συνήθως δεν πηγαίνουν σε τσέπες προς αποταμίευση, αλλά σε υποχρεώσεις. Ποιος έχει άλλωστε λεφτά για αποταμίευση αυτή την εποχή.

Τρίτον, φέτος έως τώρα μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες κατά 600 εκατ. ευρώ και φυσικά δεν μπορεί να περιορίστηκαν οι ανελαστικές (δηλαδή οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων), αλλά μειώθηκαν κυρίως τα αναλώσιμα, όπως είναι οι δαπάνες των νοσοκομείων (π.χ. για γάζες), των σχολείων, των πανεπιστημίων κ.ά. Εις βάρος του κοινωνικού συνόλου λοιπόν.

Τέταρτον, καθυστερούν να δώσουν περί τις 180.000 θεμελιωμένες συντάξεις στους δικαιούχους, πράξη εγκληματική, αφού πολλοί από αυτούς δεν έχουν να φάνε, έχοντας εξαντλήσει τις αποταμιεύσεις τους με την κρίση.

Ολα αυτά τα λεφτά που κόπηκαν για να μην περικοπούν οι συντάξεις, αν ρίχνονταν στην αγορά μέσα σε έναν χρόνο θα λειτουργούσαν για την οικονομία σαν καύσιμο πολύ πιο ισχυρό απ' ό,τι το κονδύλι των συντάξεων. Αλλά ας είναι, είπαμε ότι οι συνταξιούχοι είναι παντελώς αδύναμοι να παραγάγουν χρήμα. Αλλωστε, για να μην το ξεχνάμε, επί Τσίπρα ψηφίστηκε η περικοπή τους, η οποία εντέλει δεν ίσχυσε.

Το συμπέρασμα είναι απλό λοιπόν: όσο δεν φτιάχνονται νέες δουλειές και δεν γίνονται επενδύσεις, οι κυβερνήσεις θα κυνηγάνε την ουρά τους και θα πρέπει να κάνουν κάτι κακό (όπως όλο αυτό που περιγράψαμε) για να συμβεί κάτι καλό, όπως η μη περικοπή των συντάξεων.

Η επόμενη κυβέρνηση με την κατάσταση αυτή, όπως διαμορφώνεται, θα παραλάβει ένα απίθανο χάος με άδεια τα κρατικά ταμεία που θα χρωστάνε παντού, από ιδιώτες και συνταξιούχους έως τον ΦΠΑ σε επιχειρήσεις. Οταν χρωστάει ο ιδιώτης ΦΠΑ στο κράτος, πάει φυλακή, όταν χρωστάει το κράτος στον ιδιώτη, απλώς περιμένει... να καταστραφεί ο πολίτης.

Θα παραλάβει επίσης τέσσερα κουφάρια, τις τράπεζες, που θα πρέπει να πάνε για ολική ανακαίνιση, κάτι σαν τα σαπάκια αεροπλάνα των 50 ετών που πληρώσαμε το 2015 μισό δισ. δολάρια και ακόμα δεν έχουν παραδοθεί.

Φυσικά και οι τράπεζες με δικά μας λεφτά θα ξαναπληρωθούν, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι σε θέση να ξαναλειτουργήσουν κανονικά.

Οχι τίποτε άλλο, αλλά δεν μπορεί να ξαναειπωθεί και το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου, όταν του άφηνε τον μουτζούρη ο Καραμανλής. Καλό κουράγιο σε όλους μας.