Ο μικρόψυχος ΣΥΡΙΖΑ και ο Δ. Δασκαλόπουλος

Να το ξεκαθαρίσουμε. Ως επιχειρηματίας ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος υπήρξε πολύ επιτυχημένος αλλά με «σκιές». Δεν αναφέρομαι σε σκάνδαλα όπως κάποιοι χαιρέκακα θα σκεφτούν. Μιλώ για σκληρές εμπορικές πρακτικές, στα όρια της πρόκλησης, που πολλές φορές ακολούθησε κατά του ανταγωνισμού του. Ιδιοφυής και παράτολμος, κατόρθωσε να μεγαλώσει αυτό που ο πατέρας του Αριστείδης του έδωσε αν και πολλές φορές πάτησε επί πτωμάτων για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του συρμού.

Να πάμε και παρακάτω; Αφού πούλησε με επιχειρηματικό κυνισμό τους κόπους μιας ζωής στον Ανδρέα Βγενόπουλο,

δίχως συναισθηματισμούς δεν έμεινε στη ΔΕΛΤΑ αλλά σε μια λογική «take the money and run» πήγε στην ασφάλεια των καταθέσεων του, των 400 και βάλε εκατομμυρίων ευρώ τα οποία ουδέποτε επένδυσε σε κάτι παραγωγικό, παρά δίδοντας μερικά ψίχουλα καμώνεται πως και σήμερα είναι μέτοχος σε μερικές μικρομεσαίου τύπου βιομηχανίες.

Θέλετε κι άλλο; Ε, φυσικά είναι απαράδεκτο ο πρόεδρος του ΣΕΒ να μην είναι επί της ουσίας βιομήχανος.

Όμως μέχρις εδώ με την κριτική.

Γιατί εκτός των παραπάνω, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος είναι κι ένας Μαικήνας της τέχνης. Ένας άνθρωπος που διαχωρίζοντας τις business από τη ζωή του, αντί να επενδύσει στο εύκολο, στο πιασάρικο, στο λαϊκό κι εφήμερο, επένδυσε στην τέχνη. Και επένδυσε με περίσσευμα ψυχής και πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα πρωτοτυπία.

Όταν άλλοι αγόραζαν ομάδες, όταν άλλοι πλειοδοτούσαν σε λουλούδια στα μπουζούκια και πανάκριβα αυτοκίνητα, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος γυρνούσε στις εκθέσεις τέχνης όλου του πλανήτη. Ενημερωνόταν, αυτοβελτιωνόταν και κοινωνικά μορφωνόταν ακόμα περισσότερο. Κι έτσι εξελίχθηκε σε έναν σημαντικό άνθρωπο της τέχνης, με μια σπάνια συλλογή και με ειλικρινή αγάπη για τον πολιτισμό. Τον κοινωνικό δηλαδή εκείνο τομέα στον οποίο η χώρα μας πάσχει.

Όμως ο κ. Δασκαλόπουλος δεν έμεινε μόνο εκεί. Σαν νέος Συγγρός ή Ζάππας, ίδρυσε το ίδρυμα Αριστείδης Δασκαλόπουλος για τη διατροφή και – σημαντικότερο – αποφάσισε να προσφέρει. Κάπως έτσι με το δεύτερο του ίδρυμα, το ΝΕΟΝ προσέγγισε τον Σεπτέμβριο του 2012 τον Δήμο Αθηναίων προτείνοντας το πρόγραμμα «Ανακαλύπτοντας τον Εθνικό Κήπο», το οποίο περιλαμβάνει κηποτεχνική ανάπλαση σε οκτώ σημεία και προγράμματα εκθέσεων σύγχρονης τέχνης επί δύο μήνες ανά διετία.

Το πρόγραμμα που έχει αρχικά τριετή διάρκεια, θα χρηματοδοτηθεί –το ύψος εκτιμάται ανάμεσα σε 1,2 έως 1,6 εκατ. ευρώ- και θα υλοποιηθεί από τον ΝΕΟΝ με τη συνεργασία, τον έλεγχο και την επίβλεψη του Δήμου Αθηναίων. Τι πιο ωραίο; Τι πιο καθαρό; Τι πιο ποιοτικό και ελληνικό; Εξάλλου σε μια πόλη που ολοένα μοιάζει με το Κάιρο, το να αναλαμβάνει ένας πλούσιος συμπολίτης μας μια τέτοια ευθύνη έχει αξία, προσθέτει μια πινελιά πολιτισμού σε αυτήν την ζόρικη πόλη και δίνει ανάσες σε όλους εμάς τους καταπιεσμένους από την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής πολίτες.

Κι όμως. Μια τέτοια ενέργεια προσφοράς, έπεσε θύμα της μικρόψυχης και μέτριας σε ανάστημα εγχώριας Αριστεράς. Με μοναδικό γνώμονα την άσκηση κριτικής ενόψει των δημοτικών εκλογών προς τον νυν Δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στον Δήμο «Ανοικτή πόλη» αντί να συγχαρεί για μια τόσο ωραία πρωτοβουλία, μίλησε παρέα με τον πάγια στείρο Ριζοσπάστη για «ταξικό μονοπώλιο» και για προσπάθεια εκχώρησης ενός σημαντικότατου δημόσιου χώρου, του Εθνικού Κήπου, στο μεγάλο κεφάλαιο για να εξυπηρετούνται οι σκοπιμότητές του».

Κατά τα άλλα, αυτοί οι μικροί, αυτοί οι μέτριοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τις μεγάλες προσφορές βιομηχάνων σε μουσεία όπως το Thyssen στη Μαδρίτη ή τις μεγάλες χορηγίες σε τέτοια ιδρύματα στις προηγμένες χώρες αξιώνουν να τους παραδώσουμε την εξουσία. Να τους ψηφίσουμε γιατί – και καλά – είναι προοδευτικοί. Αυτά όμως να τα βλέπει και ο ίδιος ο κ. Δασκαλόπουλος που αιφνιδίασε τον σοβαρό αστικό κόσμο προ μηνών με το φλερτ του με έναν αγράμματο και ασυνάρτητο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που έχει μείνει καθηλωμένο σε πρακτικές και τακτικές του 20ου αιώνα.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος