Μήπως να πω τον σκύλο μου Άδωνι;

Διαβάζοντας τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, με τις οποίες ο πρώην υπουργός (!!! ε ρε τι θα γράψει η ιστορία) Υγείας ζητά δημοσίως δακρύβρεχτη και σπαρακτική συγνώμη από τον πρωθυπουργό για εκείνα τα οργισμένα sms που του έστειλε όταν τον πέταξε από την κυβέρνηση στον ανασχηματισμό, θυμήθηκα ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε τη δεκαετία του ‘80 στις παρέες αριστερών, κυρίως των… αναθεωρητών.

Ήταν λέει ο Μπρέζνιεφ στα

πολύ τελευταία του και αμέσως η ηγεσία του ΚΚΣΕ κάλεσε εσπευσμένα όλους τους ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων στη Μόσχα για να τον αποχαιρετήσουν. Βρήκαν λέει τον Μαρσέ σε ένα δάσος να κυνηγά με τα σκυλιά του και τον πήραν όπως ήταν για να μην καθυστερήσουν (κι αυτόν και τα σκυλιά του). Φτάνοντας ο Μαρσέ στον προθάλαμο, όπου ήταν κατάκοιτος και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ο Μπρέζνιεφ τα σκυλιά έτρεξαν πρώτα και άρχισαν να γλύφουν τα χέρια του σοβιετικoύ ηγέτη. Νιώθοντας το γλείψιμο ο Μπρέζνιεφ, αλλά μη βλέποντας ποιος είναι ακριβώς, αναφώνησε «ήρθες Χαρίλαε;» - εννοώντας τον μακαρίτη τον Φλωράκη για τις σχέσεις περίπου υποταγής που είχε το ΚΚΕ με το ΚΚΣΕ…

Τα φαινόμενα τόση έκδηλης δουλοπρέπειας και δημόσιου γλειψίματος, όπως αυτό που κάνει ο Άδωνις στον πρωθυπουργό είναι πράγματι σπάνια και εντυπωσιακά. Εντάξει στο παρασκήνιο όλα αυτά γίνονται καθημερινά. Πάνε η υποκρισία και οι διπλωματικές συμπεριφορές σύννεφο. Για την πλειονότητα του πολιτικού μας προσωπικού, οι πολιτικές καριέρες χτίζονται κάπως έτσι – δια της προσκολλήσεως και των κομπλιμέντων στους αρχηγούς. Απλά, η τέχνη του… οσφυοκάμπτη ασκείται κυρίως στο παρασκήνιο, ενώ στο προσκήνιο τηρούνται κάποια προσχήματα, ενίοτε μάλιστα οι πλέον πονηροί, το παίζουν και… λιοντάρια.

Αλλά ο Άδωνις είναι ακομπλεξάριστος. Αν είναι να κολακέψει κολακεύει ανοιχτά και… γενναιόδωρα. Δεν τον νοιάζουν ούτε αξιοπρέπειες, ούτε σχόλια τρίτων.

Είναι ανεπιτήδευτα δοτικός σε όσους θεωρεί ισχυρούς προστάτες του και πιστεύει ότι θα του είναι χρήσιμοι και αύριο.

Δεν διστάζει να αποθεώσει εκεί που έφτυνε – ή έβριζε εν προκειμένω -, να εξάρει εκεί που αποδοκίμαζε, να εκφράσει θαυμασμό εκεί που έδειχνε αποστροφή.

Ο Σαμαράς τον πήρε από τα συντρίμμια του Καρατζαφέρη και τον έβαλε στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Τον έκανε υπουργό – και παρότι τσακώθηκε με πολύ κόσμο εκεί, έκανε, ειδικά με τις τελευταίες αποφάσεις που υπέγραψε και πολλούς φίλους στο χώρο της υγείας, άρα έχει μηχανισμούς και κόσμο για τη μάχη του σταυρού στις εκλογές. Κυρίως δε μπορεί να τον ξανακάνει αύριο υπουργό και αυτό είναι που μετράει για τον Άδωνι. Και γι’ αυτό δεν έχει καμία αναστολή, κανένα δισταγμό να επιδοθεί σε αυτό που επιδόθηκε μέσω της δημόσιας συγνώμης του…

Δυστυχώς είναι ίδιον ενός πολιτικού προσωπικού, κατά τεκμήριο μέτριου και ανίκανου, που έχει αναδειχθεί με εξαρτήσεις, σε ένα σύστημα που θέλει τα στελέχη και τους βουλευτές υποταγμένους στις ηγεσίες.

Κάπως έτσι, με τον Μαρσέ, τον Χαρίλαο και τον Γεωργιάδη μου ήρθε να πω τον σκύλο μου Άδωνι, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ο σκύλος δεν μου φταίει σε τίποτα…

Blogger Γιάννης Μακρυγιάννης