Μιλώντας (ξανά) για φόρους

Ούτε καν πρόλαβα να διαβάσω τις πρώτες αράδες από το κείμενο της στήλης Leaders του διεθνούς κύρους βρετανικού εβδομαδιαίου περιοδικού The Economist – το συγκεκριμένο κείμενο έδωσε και το κύριο θέμα του εξωφύλλου της τελευταίας έκδοσης- και θυμήθηκα τα δικά μας... Τα δικά μας ... ως προς την τσέπη μας και τους φόρους του κράτους!

Σε ελεύθερη απόδοση, ο τίτλος του περιοδικού είναι « (η φορολογία) κολλημένη στο παρελθόν», με

επεξηγηματικό υπότιτλο: «Καιρός για να γίνει προσαρμογή των φόρων στον 21ο αιώνα». Καλά με τους τίτλους – και το συνοδευτικό σκίτσο με το κράτος σαν κλασσική φιγούρα διαρρήκτη της νύχτας με το τσουβάλι των φόρων στην πλάτη- αλλά εκείνο που μου θύμισε τα δικά μας βάσανα ήταν εκείνο που διάβασα για εκείνον με το υψηλό εισόδημα σε πλούσια χώρα που αν και έχει την δυνατότητα να πληρώνει ένα καλό λογιστή εντούτοις χρειάζεται να παραδίδει το μισό των κόπων της ετήσιας προσωπικής δραστηριότητας στο κράτος.

Το μισό των κόπων του... Και που να ήξερε ο χριστιανός το τι συμβαίνει στην Ελλάδα με τις υποχρεώσεις που επιβάλλει η κυβέρνηση της «πληβειακής» Αριστεράς και ανεξέλεγκτης λαϊκοδεξιάς Καμμένου. Αν το ήξερε θα δικαίωνε πλήρως τον σκιτσογράφο του περιοδικού.

Δεν θα μείνω καθόλου στα υπερβολικά ποσοστά των φορο- υποχρεώσεων των Ελλήνων πολιτών αλλά θα επιχειρήσω να κάνω ένα βήμα παρακάτω – στους φόρους της επόμενης μέρας με μια κανονική κυβέρνηση που να κατανοεί τη σημασία της φορολογίας για την εργασία, την δημιουργία και τη παραγωγή και πάνω από όλα για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Και όλα αυτά προσαρμοσμένα στις πραγματικότητες της διεθνοποιημένης οικονομίας του 21ου αιώνα και όχι της «κλειστής» μεταπολεμικής Ευρώπης του Ψυχρού Πολέμου.

Αν και το πρώτο και βασικό είναι το ύψος της φορολογικής επιβάρυνσης για τους ενεργούς παραγωγικούς και δημιουργικούς πολίτες – η πλειοψηφία των οποίων δεν εξαρτάται από τις δουλειές τους κράτους και των υπηρεσιών του- αρχίζει να κατακτά έδαφος η απαίτηση – με πολύ καθαρό πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα- να έχουν λόγο και οι ίδιοι οι φορολογούμενοι πολίτες στη λίστα των προτεραιοτήτων για το που θα πάνε τα χρήματα των κόπων τους. Με άλλα λόγια, η εκάστοτε κυβέρνηση να μην είναι ο αποκλειστικός διαθέτης και μόνο στη βάση των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και διευθετήσεων.

Για παράδειγμα, θα είχε νόημα και αξία να αρχίσουμε από τα απλά, τα πολύ απλά. Από τις επιβραβεύσεις. Θα μπορούσε ο φορολογούμενος να έχει το δικαίωμα να διαθέτει ένα μικρό (στην αρχή) μέρος των φόρων που πληρώνει για την ιδιαίτερη ενίσχυση Πανεπιστημίων, νοσοκομείων, ερευνητικών κέντρων, αθλητικών ομοσπονδιών, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών φορέων (όλοι φορείς που ενισχύονται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό).

Μια τέτοια κίνηση πέραν του δικαιώματος συμμετοχής του φορολογούμενου πολίτη θα αναδείκνυε πρωτότυπους τρόπους ανάδειξης και επιβράβευσης της αριστείας αλλά και ενίσχυσης του υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ φορέων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Αν δεχθούμε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι, εν τέλει, ο αιώνας του «διανοητικού κεφαλαίου» και της δύναμης του, τότε θα πρέπει το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως μια κυβέρνηση που να πιστεύει πραγματικά στην υπεροχή της Δημοκρατίας θα πρέπει να βρει τρόπο να ενισχύσει και δια της φορολογίας τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που έχει τροφοδότη τις ανεξάντλητες δυνατότητες του «διανοητικού κεφαλαίου»