Μια ανούσια και αποπροσανατολιστική Αναθεώρηση

Η διαδικασία της Αναθεώρησης του Συντάγματος αποδείχθηκε και ανούσια. Και αποπροσανατολιστική
Ανούσια... Δεν υπάρχει όραμα, για μια χώρα που βγαίνει από τη βαθύτερη κρίση, που έχει ζήσει το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.

Και δεν απαντά στα αίτια της κρίσης.

Δεν θίγει, ούτε προσεγγίζει τα θέματα, που έχει θέσει διαχρονικά η «πρώτη φορά Αριστερά». Όπως εκείνο του ενδεχόμενο διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας.

Δεν πλησιάζει τα καυτά προβλήματα της Διάκρισης των Εξουσιών.

Δεν αναβαθμίζει το Κοινοβούλιο.

Δεν κατοχυρώνει, έτι περαιτέρω, την Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.

Δεν

διασφαλίζει τους αναγκαίους όρους ανάπτυξης της Χώρας. Όπως η καταπολέμηση της γραφειοκρατείας. Διοικητικής και... δικαστικής. Δεν ξεμπλοκάρει το πολιτικό σύστημα από ανούσιες τριβές. Όπως εκείνη της επιλογής του Ανωτάτου Άρχοντα.

Δεν βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα ίδια τα κοινωνικά δικαιώματα και σε εκείνα τα πολιτικά.

Δεν επιβάλλει την αξιοκρατεία και τη συνέχεια στη Δημόσια Διοίκηση.

Η διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος είναι και αποπροσανατολιστική. Κορυφαίο παράδειγμα η συζήτηση για την επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα το δικό της πολιτικό προσχέδιο της Αναθεώρησης του Συντάγματος. Ένα άνευρο κείμενο. Που απουσιάζει από τις θέσεις και προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ των προηγούμενων χρόνων. Από εκείνες, δηλαδή, που είχε ο ίδιος αναπτύξει. Και στα πολύ μακρινά του χρόνια. Στο πλαίσιο διαφόρων κομματικών σχηματισμών και ανασχηματισμών του. Θέσεις με ιδεολογία και ιδεολογήματα. Με διανοούμενους και μη. Με πολυσέλιδες αναλύσεις και πολεμικά κείμενα.

Είναι, όμως, ευκαιριακά σημαντικό κείμενο. Περιγράφει και αποδοκιμάζει εμμέσως τον εκβιασμό με τον οποίο αναρριχήθηκε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, με αφορμή την άκαρπη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, με τη νέα του πρόταση ζητά να μην αποτελεί εμπόδιο στην παραμονή μιας κυβέρνησης οι ενδεχόμενες αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού της αναγκαίας πλειοψηφίας για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η αναλυτική αξία αυτής της ιστορικής πια προσφοράς του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχεί και στις πονηριές της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε με μικροπονηριές και κουτοπονηριές. Θα ψηφίσει, σχεδόν αποκλειστικά, το άρθρο 32 του Συντάγματος για να ισχύσει αμέσως. Τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της χώρας από μια ενδεχομένως αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία. Το πως θα το επιτύχει αυτό θεσμικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι στενοί συνεργάτες του, δεν μας ενδιαφέρει.

Μας ενδιαφέρει, όμως, ποσώς για τον τρόπο πολιτικής και πολιτειακής συμπεριφοράς της Νέας Δημοκρατίας. Η διαδικασία Αναθεώρησης του Συντάγματος είναι κορυφαία. Αφορά την ψυχή και τον νου του πολιτεύματός μας. Και κουτοπονηριές σε τέτοια ζητήματα είναι επικίνδυνες. Στερούν από τον πυρήνα του πολιτεύματος μας την αξίωση του πλήρους σεβασμού του.

Η όλη διαμάχη μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ είχε και μια άλλη πλευρά. Προωθούν ένα σύστημα δικομματισμού. Να παίζουν μεταξύ τους. Η Νέα Δημοκρατία να μαζέψει όλον τον κόσμο της κεντροδεξιάς. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτόν της κεντροαριστεράς. Ειδικά ο τελευταίος. Η μεγάλη μάζα των εκλογέων που στήριξαν στις δύο τελευταίες εθνικές εκλογές ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ. Στο προοδευτικό Κέντρο. Και στην κεντροαριστερά. Δεν έχουν διακόψει τους δεσμούς τους. Ήσαν δυσαρεστημένοι με τον επίσημο πολιτικό φορέα. Τους πόνεσαν και πρόσωπα και θέσεις. Και οι εκάστοτε ηγεσίες του απομάκρυναν πολλούς.
Είναι αρκετοί, όμως, που λίγο-πολύ διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα επιστροφής. Και προοιωνίζει μια ιστορική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, χάθηκε άλλη μία ιστορική ευκαιρία.