Με οδηγό το ταξίμετρο και τα αμφιθέατρα των καταλήψεων

Το μεγάλο στοίχημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση -και τις χώρες που την αποτελούν- είναι να μπορέσουν να δώσουν ξανά πίσω το όνειρο και την ελπίδα στους νέους ανθρώπους. Τα αγόρια και τα κορίτσια των Λυκείων, των νέων που βρίσκονται ήδη στην αγορά εργασίας.

Σε αυτή τη περίπτωση το όνειρο και η ελπίδα συνδέεται με το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς –ένα μέλλον που παρότι δεν διασφαλίζεται και δεν μπορεί να διασφαλισθεί με κρατικές εγγυήσεις – εν τούτοις, εξαρτάται από το περιεχόμενο των δημοσίων πολιτικών που ξεκινούν από την εκπαίδευση και τον πολιτισμό και καταλήγουν στην επιχειρηματικότητα. Το

περιεχόμενο τους και κυρίως των μείγμα αυτών των πολιτικών μπορεί και πρέπει να διαμορφώνει εκείνες τις συνθήκες για μια καλύτερη επόμενη ημέρα.

Ο απολογισμός της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε αυτό τον τομέα είναι απόλυτα αρνητικός. Μάλιστα, το πρόσφατο σοκ με την κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία που θέτει, παρά τα του αντιθέτου διαδιδόμενα, σε διωγμό το μοντέλο επιχειρηματικότητας που έκανε την εμφάνιση του τα χρόνια της γενικευμένης πολιτικής και οικονομικής κρίσης και σε πολλές περιπτώσεις σημείωσε ανέλπιστες επιτυχίες στο διεθνές πεδίο – το μοντέλο (Taxi) beat- αν και ενδεικτικό είναι απολύτως χαρακτηριστικό των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών του σκληρού πυρήνα του εθνολαϊκιστικού μπλοκ εξουσίας.

Στο σημείο αυτό μια χρήσιμη παρένθεση. «Οι μισοί Έλληνες ηλικίας 18-35 ετών δηλώνουν ότι υποστηρίζονται οικονομικά από τους γονείς ή άλλους συγγενείς τους. Μόνο το 15% των άνεργων νέων θεωρούν αρκετά ή πολύ πιθανό να βρουν δουλειά τους επόμενους έξι μήνες, ενώ το 41% δηλώνει έτοιμο να μετακομίσει σε άλλη χώρα για να δουλέψει.

Παράλληλα, οι Έλληνες νέοι δείχνουν λιγότερο πρόθυμοι να αναλάβουν ρίσκο σε σχέση με τους γονείς τους, εμπιστεύονται λιγότερο τους θεσμούς, συμμετέχουν σε λιγότερες συλλογικές δράσεις και υιοθετούν μια πιο παθητική στάση απέναντι στην απασχόληση και το μέλλον τους».

Το απόσπασμα αυτό περιλαμβάνει μόνο μερικά από τα αποτελέσματα της μεγάλης ποσοτικής έρευνας που δημοσίευσε μέσα στο καλοκαίρι η διαΝΕΟσις. Η έρευνα διεξήχθη στο πλαίσιο του CUPESSE, ενός μεγάλου ευρωπαϊκού ερευνητικού έργου για τη χαρτογράφηση της ανεργίας των νέων, το οποίο διεξάγεται ταυτόχρονα σε 11 χώρες με τον συντονισμό του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης.

Από την έρευνα προκύπτουν, μεταξύ άλλων, και τα εξής: 38% των νέων ζουν στην Αθήνα. 60% των νέων είναι ελεύθεροι. Μόνο 22% έχουν παιδιά. Το 48% των νέων ( από 18-35) δηλώνουν ως πηγή εισοδήματός τους «οικονομική στήριξη από γονείς ή άλλους συγγενείς». Είναι η πιο συχνή πηγή εσόδων –πιο συχνή από τη «μισθωτή εργασία», που είναι στο 45%.

Πολιτικές για τους νέους ή πολιτική για τον Θύμιο; Διαλέγετε και παίρνετε αγαπητοί συμπολίτες. Από τη μια, εκείνο που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία είναι μια δέσμη συνδυασμένων πολιτικών που θα απαντούν μέσα από την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στο καυτό ζήτημα της απασχόλησης των νέων και από την άλλη, εκείνο που παρέχεται είναι η στήριξη σε συντεχνίες.

Σε κάθε περίπτωση αντί να έχουμε το βλέμμα μας σταθερά προσηλωμένο στις επιταγές του Κόσμου που έρχεται μέσα από την βιομηχανία της καινοτομίας, πάμε τρέχοντας στη δεκαετία του ΄80 με οδηγό το ταξίμετρο παλαιάς κοπής και τα αμφιθέατρα των καταλήψεων.