Λίγες επιλογές και ανάπτυξη για πολλούς

Όταν διαθέτεις επιλογές στην ζωή, τότε τα υπόλοιπα έρχονται. Στην Ελλάδα, όμως, οι επιλογές έχουν λιγοστέψει για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Οι συνταξιούχοι ή καλύτερα οι πατεράδες και μανάδες μας δεν διαθέτουν επιλογές. Ακόμη κι αν έλθει η ανάπτυξη του 0,60% ή του 2%, δύσκολα θα επιστρέψουν οι συντάξεις στην προτέρα κατάσταση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ή περίπου ένα εκατομμύριο πληθυσμού, επίσης δεν έχουν επιλογές – εκτός αν βρίσκονται σε μικρότερη ηλικία και παραιτηθούν. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων δεν πρόκειται να

επιστρέψουν στα επίπεδα του 2009, ακόμη κι αν το πει 55 φορές ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ .Α. Τσίπρας. Και το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, επίσης δεν έχουν πολλές επιλογές διότι δεν πρόκειται να πιάσουν δουλειά με 3000 ευρώ. Οι επιλογές που δίνει η πιάτσα για να κερδίσεις χρήματα δεν είναι πολλές .

Μεταξύ αυτών, είναι 33 ευρώ σε μια καφετέρια – για οκτώ ώρες με ασφάλιση – ή αν είναι τυχεροί με περισσότερα χρήματα σε μια ταχέως αναπτυσσόμενη αλυσίδα καφετεριών. Υπάρχουν βεβαίως και .. χειρότερα, όπως συμφωνίες
για 400- 500 ευρώ τον μήνα, δίχως ασφάλιση. Κάποιοι από τους ανέργους με πτυχία, δημιουργούν τις επιλογές τους. Τα βάζουν στην άκρη και τρέχουν δουλειά. Ακόμη κι αν μοιράζουν λ.χ. κάρτες στην ΔΕΗ ή διανέμουν κάρτες τηλεφωνίας. Όταν βρεθείς στον δρόμο ή στην δουλειά θα την βρεις την άκρη στο τέλος. Η τρίτη κατηγορία, των ανέργων θα είχε περισσότερες επιλογές αν υπήρχε μια πολιτική ηγεσία να εμπνεύσει και να δώσει όραμα σε απογοητευμένους νέους, ( σ.σ. Δεν εννοούμε κάποιον πολιτικό ήρωα, αλλά ένα πολιτικό που θα πει σήμερα για το που πρέπει να στραφεί η χώρα. Μπορούμε να γίνουμε χώρα υποδοχής Containers).

Να ήξεραν οι φοιτητές ότι, θα βρουν κάποια στιγμή εργασία, καθώς αυτό ήταν μια σταθερά στις Δυτικές χώρες. Πάμε και στο τελευταίο κομμάτι, του ιδιωτικού τομέα στα 6 - 6,5 εκατ. ανθρώπους.
Επίσης, δεν διαθέτουν αρκετές επιλογές αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι μισθοί των υπολοίπων είναι καθηλωμένοι. Επιπλέον, η ανάπτυξη του 0,60% ή του 2% δεν θα κατανεμηθεί ισομερώς στον ιδιωτικό τομέα – κι αυτό είναι ένας παράγοντας που ανεβάζει το ακροδεξιό κόμμα. Ακόμη και παλιοί σοσιαλιστές ή αριστεροί- όπως λένε οι δημοσκοπήσεις- ακολούθησαν την Χρυσή Αυγή διότι θέλανε τον “πατερούλη” τους. Κάποιον να τους διορίζει, να τους κάνει το ρουσφέτι για την κόρη κ.λ.π. Όσο το πολιτικό σύστημα, δεν ξεκαθαρίζει τις παλιές “αμαρτίες” (Ολυμπιάδα, σκάνδαλα Λανγκάρντ κ.λ.π) τόσο οι ακροδεξιοί θα έχουν πελάτες. Είναι σαφές επίσης πως πρέπει να μοιραστεί η ανάπτυξη σε πιο πολλούς, για να πάρει μπρος η Ελλάδα.
Όταν τα επιτόκια για τις επιχειρήσεις φθάσουν στο 4 - 4,5%, τότε θα υπάρξει μια ελπίδα.

Blogger Δημήτρης Παφίλας