Κάτι πρέπει να γίνει με την κίνηση στους δρόμους

Η ώρα είναι 11:30 το πρωί. Ο δρόμος μπροστά ατελείωτος, μοιάζει με ανακόντα που έχει φάει ένα κοπάδι πρόβατα και βρίσκεται σε ύπνωση. Άνθρωποι ακίνητοι, μέσα σε ακίνητες λαμαρίνες με τέσσερις ρόδες συνθέτουν το σκηνικό στην πόλη. Τα σκυθρωπά πρόσωπα μαρτυρούν ότι και η επιθυμία τους βαδίζει με πρώτη – δευτέρα στο κιβώτιο ταχυτήτων, αφού προσπαθούν να πάνε στις δουλειές τους. Αλλά το μποτιλιάρισμα έχει άλλη άποψη.

Αυτή είναι άλλη μια συνηθισμένη ημέρα στο λεκανοπέδιο Αττικής, μια μέρα από αυτές που ζούμε καθημερινά. Το φόντο είναι διαφορετικό, οι άνθρωποι και οι περιοχές αλλάζουν, η κίνηση

παραμένει ίδια στην πόλη, όπου και να τη συναντήσεις,. Μια κατάσταση την οποία είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει ενόσω η χώρα βρισκόταν σε καθεστώς lockdown. Η οποία όχι μόνο επέστρεψε με την άρση των περιορισμών στην κυκλοφορία, αλλά έγινε πολύ χειρότερη. Διαδρομές 10-15 λεπτών, υπό κανονικές συνθήκες, απαιτούν πλέον μία και δύο ώρες – λίγο έλεος, κάπου. Αν υπάρχουν και μέτρα από την Τροχαία λόγω επίσκεψης κάποιου υψηλού προσκεκλημένου, η κατάσταση γίνεται (ακόμα πιο) αβίωτη.

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε ούτε στον χαμένο χρόνο μας πάνω στην άσφαλτο -ο Προυστ θα ήτο υπερήφανος- ούτε για τα χαμένα χρήματα -η κυκλοφοριακή συμφόρηση κοστίζει κάθε χρόνο σχεδόν… 100 δισ. ευρώ ή 1% του ΑΕΠ της ΕΕ- ούτε στη φθορά της υγείας μας (σωματικής και ψυχικής). Φυσικά και δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε ή να τα παραγνωρίσουμε, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα.

Από τις 25 Οκτωβρίου 2021 είδαμε την επαναφορά του «Νέου Δακτυλίου», αλλά -στην ουσία- δεν είδαμε να επιλύεται ούτε το κυκλοφοριακό ούτε το πρόβλημα της ρύπανσης στο κέντρο της Αθήνας. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ρίχνει, ανά διαστήματα, διάφορα πολιτικά τροχιοδεικτικά περί απαγόρευσης όλων των ΙΧ πλην των ηλεκτρικών στο κέντρο της πρωτεύουσας ή σκέψεις επιβολής διοδίων στη λεωφόρο Αλεξάνδρας! Αλλά όλα αυτά, δεν αλλάζουν σε τίποτα την καθημερινότητά μας. Πάλι έχει διαολεμένη κίνηση.

Θα μπορούσαν να γίνουν αρκετά για να αλλάξει αυτό το καθεστώς της ανάσχεσης στους δρόμους. Θα μπορούσαν να εκμοντερνιστούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για να τα χρησιμοποιούν περισσότεροι, οι οποίοι τώρα τα αποφεύγουν λόγω κορωνοϊού. Πιθανώς να έπρεπε να γίνουν βελτιώσεις – παρεμβάσεις σε συγκεκριμένες οδικές αρτηρίες οι οποίες ασφυκτιούν. Δεν ξέρω, δεν έχω την ακριβή απάντηση για το τι πρέπει να γίνει στην πόλη, δεν είμαι αρμόδιος, δεν είμαι ειδικός, δεν πληρώνομαι για αυτό. Την απάντηση πρέπει να τη δώσουν οι κυβερνητικοί παράγοντες, αξιοποιώντας τα ανάλογα ευρωπαϊκά κονδύλια και να αποδώσουν πόρους για την «πράσινη» μετάβαση, την αστική μικροκινητικότητα, την αποσυμφόρηση των κεντρικών αρτηριών – βασικά, στην Αττική.

Άλλωστε, πρέπει να κλείσω το λάπτοπ μου, πρέπει να προχωρήσω στον Κηφισό έπειτα από 15 λεπτά πλήρους ακινησίας του αυτοκινήτου μου, αλλά και των άλλων ταλαίπωρων οδηγών στις δίπλα λωρίδες. Κάποιο ατύχημα θα έχει γίνει πάλι μπροστά και όλα έγιναν ξανά «μπετόν». Δηλαδή, άλλη μία από τις ιστορίες της καθημερινότητάς μας, με τέλος εν στάσει.

Ξεμπραγιάροντας την πρώτη ταχύτητα στο σασμάν του αυτοκινήτου μου -θυμίστε μου να πάρω το επόμενο τετράτροχο με αυτόματο κιβώτιο- θυμάμαι αυτό που είχε πει ο Γάλλος Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ: «Στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν δυνάμεις σε κίνηση. Πρέπει να τις δημιουργήσεις και οι λύσεις θα ακολουθήσουν».

Και είναι δεδομένο πως η κυβέρνηση πρέπει να βρει τη λύση ή να τη δημιουργήσει. Εκτός αν χρησιμοποιήσει το επιχείρημα πως ο συγγραφέας (και) του «Μικρού Πρίγκιπα» δεν ήξερε τι έγραφε, επειδή δεν είχε μπλέξει ποτέ σε κίνηση στον Κηφισό…