Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ;

Είναι γνωστό ότι οι επενδύσεις εξόρυξης και επεξεργασίας χρυσού περιβαλλοντικά δεν είναι κάτι, ας πούμε, παρόμοιο με το τρύγημα των αμπελιών. Υπάρχει κόστος στο οικοσύστημα της περιοχής.

Είναι εξίσου γνωστό ότι στην Ελλάδα οπουδήποτε σκάψεις για να φτιάξεις από ένα σπίτι έως ένα μεγάλο έργο το πιθανότερο είναι να πέσεις πάνω σε αρχαία.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτή της επένδυσης του χρυσού στη Χαλκιδική, η εταιρεία που την εκμεταλλεύεται

δεν είναι... αφρικανικής προέλευσης, άρα τηρεί τα διεθνή στάνταρ προστασίας του περιβάλλοντος. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι πλήρωσε για να βγάζει χρυσό, όχι κρασί ή λάδι. Το ποσό μάλιστα που επενδύθηκε για την αγορά και την εκμετάλλευση των μεταλλείων χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων πρέπει να ξεπερνάει τα 3 δισ. δολάρια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -και προσωπικά ο κ. Τσίπρας- θα μπορούσε, ως κόμμα της Οικολογίας και της Αριστεράς, όταν έγινε κυβέρνηση, δηλαδή πριν από 2,5 χρόνια, να ματαιώσει αυτή την επένδυση, με όποιο κόστος - αλλά πάντως να τη ματαιώσει. Τώρα μάλλον ο πρωθυπουργός δεν θέλει επ' ουδενί λόγω να φύγουν οι επενδυτές, αλλά το έντιμο και σωστό θα ήταν να το πει και στους δικούς του.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή με τα αρχαία στο Ελληνικό, έχουμε να κάνουμε με ένα περιστατικό ακραίας φαιδρότητας και υποκρισίας. Στην περιοχή του Ελληνικού στεγαζόταν το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, που επί 50 χρόνια αμέτρητα στρέμματα γης (αυτή με τις υποτιθέμενες αρχαιότητες), πρώτον, ήταν χτισμένα και μπετοναρισμένα και, δεύτερον, έχουν ρουφήξει τόσο μαζούτ και τόση κηροζίνη, ικανά να διαλύσουν μέχρι και ατσάλι, όχι αρχαία ερείπια.

Στο Ελληνικό τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλούστατα: όπου βρίσκεται κάτι αρχαίο μπορεί να προστατεύεται και να αναδεικνύεται, όπως έγινε και στους σταθμούς του μετρό των Αθηνών, στο κεντρικό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας και αλλού.

Το γραφείο και οι σύμβουλοι του Τσίπρα και σε αυτήν την περίπτωση... πασχίζουν να παρακάμψουν τις δυσκολίες, αλλά να που πέφτουν πάνω στον άλλο τους εαυτό, αυτόν που πολεμούσε την επένδυση λες και θα άνοιγε κάνα μεταλλείο χρυσού στην καρδιά της Αθήνας.

Εχω την εντύπωση ότι η τακτική Τσίπρα «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» δεν αποδίδει πια. Και με τους δανειστές τα ίδια γίνονται: άλλα μέσα, άλλα έξω. Αλλά και με τους τραπεζίτες, τους οποίους βρίζουν δημοσίως για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, ενώ στις κατ' ιδίαν συναντήσεις που έχουν μαζί τους τούς συστήνουν να τελειώνουν με τα κόκκινα δάνεια.

Η στροφή στον ρεαλισμό θα έχει ίσως κάποιο αποτέλεσμα μόνο αν συνοδευτεί και με τη δημόσια παραδοχή και σθεναρή στήριξη θέσεων και θεμάτων που μέχρι πρότινος έφερναν αλλεργία στο κόμμα του κ. Τσίπρα. Αλλιώς η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στα αρχικά ποσοστά του είναι θέμα χρόνου. Ετσι απλά.