Εθνική κρίση προ των πυλών;

Εθνική κρίση προ των πυλών με την ατζέντα να επιβαρύνεται διαρκώς και τα προβλήματα να συσσωρεύονται. Το Προσφυγικό έσκασε μετά από μήνες μετακύλισης -σύμφωνα με τον παραδοσιακό οικονομικό όρο- και όχι αντιμετώπισης, δημιουργώντας εκ των πραγμάτων πολύ σύνθετες παραμέτρους για να επιτευχθεί το ζητούμενο. Οι περιπολίες των νατοϊκών στο Αιγαίο θα είναι ένα πρώτο τεστ καθώς ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στην 7η Μαρτίου.

Ωστόσο, και η υπόθεση της αξιολόγησης φαίνεται

ότι επιφυλάσσει ένα πολύ γερό ταρακούνημα. Η κυβερνητική πλευρά επιμένει στη δική της αρχιτεκτονική, η οποία δεν φαίνεται να βρίσκει ανταπόκριση στους πιστωτές, αφού πιστεύουν πως δεν θα έχει το ενδεικνυόμενο αποτέλεσμα. Η λογική είναι η εξής: να πληρώσουν φόρους και εισφορές αυτοί που δηλώνουν από 20.000 ευρώ και πάνω. Είναι εξάλλου ενδεικτική η δήλωση Αποστόλου, ότι «για τους αγρότες που δηλώνουν από 20.000 ευρώ και πάνω δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο».

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος σε κλειστό κύκλο κορυφαίων εκπροσώπων της επιχειρηματικής τάξης επέμενε την προηγούμενη εβδομάδα: «Μη μου πείτε τίποτε, ο στόχος με το Ασφαλιστικό είναι να κάνουμε αναδιανεμητική πολιτική». Εδώ όμως έχει πολύ μεγάλη σημασία για την οικονομική αποτελεσματικότητα της πολιτικής και η παρέμβαση Στουρνάρα. Είπε ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος: «Το ακολουθούμενο μείγμα πολιτικής πρέπει να γίνει περισσότερο αναπτυξιακό. Η έως τώρα έμφαση στην αύξηση των φορολογικών συντελεστών επί των εισοδημάτων από εργασία και των κερδών των επιχειρήσεων καθώς και των ασφαλιστικών εισφορών ενισχύει τα κίνητρα για φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή και ενθαρρύνει την αδήλωτη εργασία, εξασθενίζει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών επιχειρήσεων και αποτρέπει προσπάθειες για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Με τον τρόπο αυτό η όποια βελτίωση του δημοσιονομικού αποτελέσματος αυτοαναιρείται, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται μόνιμη μείωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ».

Μίλησε επίσης για συγχώνευση των περίπου 1.800 Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, την κατάργηση εξαιρέσεων για φορολογία και εισφορές, τον επανασχεδιασμό των αυτοτελών πόρων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον περιορισμό των μη επενδυτικών δαπανών του Δημοσίου. Ολα αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα και έρχονται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία της κυβέρνησης.

Οταν όμως ρωτά κανείς ακόμα και τους ίδιους τους κυβερνητικούς, δεν φαίνονται σίγουροι ότι οι πιο αδύναμες κοινωνικές τάξεις θα πληρώσουν τους έστω περιορισμένους φόρους και τις εισφορές που τους αναλογούν ώστε να καλυφθούν οι στόχοι. Σε αυτή την ομάδα, εξάλλου, εκτός από τους ειλικρινείς αδύναμους, περιλαμβάνονται και οι συστημικοί φοροφυγάδες. Είναι αυτοί που λειτουργούν προγραμματισμένα αντιθεσμικά και παραμένουν εκτός των κοινωνικών βαρών.

Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, φαίνεται ότι η παραδοσιακή μεσαία τάξη (από 25.000 έως 50.000 ευρώ) θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο. Να σημειώσουμε επίσης ότι από ένα νούμερο και πάνω που μένει να καθοριστεί (πιθανώς τα 65.000 ευρώ) ο ασφαλισμένος δεν υποχρεούται να καταβάλει εισφορές. Εδώ όμως, όπως ανέφερε και ο κ. Στουρνάρας, τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Θα λειτουργήσει το σύστημα ή αυτοί που πληρώνουν φόρους και εισφορές -γιατί αυτοί είναι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- θα σκάσουν από τη νέα, πρόσθετη και παρατεταμένη επιβάρυνση οδηγώντας στο αντίθετο αποτέλεσμα και θα αυξηθεί έτσι εκ νέου η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή;

Δεν γνωρίζει κανείς ακόμα πού θα καταλήξουν οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης. Η λογική «ευνοούμε τους πολλούς που έτσι κι αλλιώς δεν πληρώνουν και υπερ-επιβαρύνουμε αυτούς που δηλώνουν και πληρώνουν» μπορεί να έχει πολιτική βάση για το κυβερνών κόμμα, είναι άγνωστο όμως τι οικονομικό αποτέλεσμα θα φέρει.

Από οικονομικής πλευράς οφείλουμε να μεταφέρουμε και την εντεινόμενη δυσαρέσκεια των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, εννοώντας φυσικά αυτούς που παράγουν και εξάγουν. Eξάλλου και ο ΣΕΒ ανέκρουσε πρύμναν για τον κίνδυνο της οικονομίας σε σχέση με την αισιόδοξη εικόνα που είχε υιοθετήσει τον περασμένο Δεκέμβριο.

Αίσθηση προκάλεσε, επίσης, η σκληρή κριτική του Ανδρέα Βγενόπουλου κατά της Δικαιοσύνης. Για τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό μιας κυβέρνησης όλα αυτά μπορεί να είναι αναλώσιμα, αφού θα κριθεί από την απόδοση του ελληνικού ομολόγου, δηλαδή την επιστροφή στις αγορές και την πορεία της απασχόλησης. Πάνε ή θα πάνε αυτά καλά; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι δομές;