Εσύ τι άνθρωπος θες να είσαι;

Εσύ που αναρωτιέσαι τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο να φύγει από μία χώρα που έχει χτίσει και ζήσει 30 χρόνια κοίτα λίγο δίπλα σου. Ή πίσω στο χρόνο.

Πέρα από κάθε προσωπική φιλοδοξία που μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος –που δεν έχει όρια ή σύνορα- ένας λόγος είναι ο φόβος.

Ο φόβος, αν μπορούσε κάποιος να περιγράψει μία διάστασή του θα ήταν κάπως έτσι: Οι αρνητικές σκέψεις και εικόνες που περνάνε από το μυαλό ενός ανθρώπου και αφορούν αυτά που μπορεί να φέρει το μέλλον και όχι το παρόν. Σκέφτεται τι κακό μπορεί να συμβεί, να ζήσει, να δει, να έρθει, μπορεί να αρρωστήσει, να χωρίσει,

να απολυθεί, να μείνει μόνος… Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να συμβούν, η κρίση ή τα άσχημα βιώματα ενισχύουν αυτό το συναίσθημα.

«Γ*@(*@ τις σημαίες και την ελληνική και την πατρίδα. Φίλε, η οικογένεια μου και εγώ πρέπει να είμαστε καλά».

Η παραπάνω φράση ανήκει σε ένα άντρα 35 ετών, με μεταπτυχιακά, τρεις ξένες γλώσσες, Έλληνα, ο οποίος έφυγε στα 32 για Ελβετία. Εδώ ήταν εργαζόμενος, με χρόνια εμπειρίας τουλάχιστον πέντε και η αμοιβή του ήταν 800 ευρώ (καθαρά). Για ένα χρόνο έψαχνε να φύγει εξωτερικό και τελικά τα κατάφερε. Φοβόταν λέει συνεχώς μήπως τον διώξουν, μήπως μείνει άνεργος… Πήγε, λοιπόν, με την κοπέλα του και τώρα έχουν ένα κοριτσάκι 3 μηνών. Δεν έχουν παντρευτεί, την Ελβετία δεν τη νοιάζει. Έχουν δωρεάν βρεφονηπιακό σταθμό –διότι εκεί δεν είναι κακό οι μητέρες να έχουν καριέρα-και φυσικά ο ετήσιος μισθός του είναι 4πλασιος πλέον, με ίδιες ή και λιγότερες ώρες εργασίας. Επίσης, υπάρχουν και άλλες κοινωνικές παροχές για τις οικογένειες, για τους άνεργους κλπ.

Υπάρχει ένας θυμός στους νέους που φεύγουν, έφυγαν ή σκέφτονται να φύγουν. «Έπρεπε να πάω εξωτερικό για να νιώθω χρήσιμος;”, ερώτημα, επίσης, οικονομικού μετανάστη. Και συγχρόνως υπάρχει και η σκέψη θα μείνω και θα κάνω αυτό που κάνω όσο γίνεται πιο σωστά, για όσο πάει, όσο αντέξω. Και κάθε Σεπτέμβριο έρχεται πάλι αυτή η σκέψη: Να φύγω;

O Άγγλος Ρομπερτ ντειλ Ουεν μεταρρυθμιστής του 19ου αιώνα συνδυάζει κάτι σπάνιο και πάντα μου έρχεται στο μυαλό: είναι ένας καπιταλιστής…. κουμουνιστής και ουτοπιστής.

Με σκοπό πάντα την επίτευξη κέρδους, κατάφερε από φτωχός, ανήλικος εργάτης, να γίνει επικεφαλής εργοστασίου, να αγοράσει μετά όλα τα μερίδια των άλλων μετοχών και τελικά να την αποκτήσει 100%. Τα πέτυχε αυτά, όμως, εφαρμόζοντας ως σύστημα τη ταξική αρμονία.

Βελτίωσε τις συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των εργατών. Για παράδειγμα, ανακατασκεύασε τις εργατικές εστίες, τις μεγάλωσε και τις εκσυγχρόνισε. Μειώθηκαν οι ώρες εργασίας και αυξήθηκαν οι αμοιβές. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν καταστήματα με φτηνά ρούχα και τρόφιμα, ίδρυσε σχολεία, νηπιαγωγεία…

Το σημαντικό ποιο ήταν; Κάθε χρόνο σημειωνόταν πολύ σημαντική αύξηση στην ποιότητα και ποσότητα της παραγωγής βάμβακος, αυξανόταν ο όγκος πωλήσεων, αλλά και τα κέρδη.

Και, όπως σχολίασαν πολλοί τότε, έτσι γεννήθηκε ο κουμμουνισμός των κερδοσκόπων …. Ήταν και ονειροπόλος, οι ιδέες του στηρίζονταν σε ένα σχέδιο για μια κοινωνία που έθετε ως βασική προϋπόθεση της τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό.

Είναι χαρακτηριστικό των ιδεών του το παρακάτω απόσπασμα από μια ομιλία του σ’ ένα ακροατήριο κατοίκων του Νιου Λάρνακ, τον Ιανουάριο του 1816: «Με λίγα λόγια, φίλοι μου, το νέο σύστημα βασίζεται σε αρχές που βοηθούν την ανθρωπότητα να εμποδίσει τη διάδοση στη νέα γενιά όλων – ή σχεδόν όλων – των δεινών και των δυστυχιών που δοκιμάσαμε εμείς και οι προγονοί μας. Θα αποκτηθεί ορθή γνώση της ανθρώπινης φύσης. Θα αποκαλυφθεί η άγνοια. Τα οργισμένα πάθη θα εμποδιστούν από το να αποκτήσουν δύναμη. Η φιλευσπλαχνία και η καλοσύνη θα επικρατήσουν παγκόσμια. Η φτώχεια θα εκλείψει. Το συμφέρον κάθε ατόμου είναι σε απόλυτη αρμονία με το συμφέρον όλων των ανθρώπων στον κόσμο».

Επίσης, έλεγε:

«Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα των περιστάσεων».

…..Πόλεμοι , κρίσεις και κοράκια γύρω, αλλά…

Εσύ τι άνθρωπος θες να είσαι;

Blogger Ελένη Στεργίου