Επικίνδυνες πολιτικές εξισώσεις

Το Ασφαλιστικό ορθώνεται σε πραγματικό τείχος για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την επιβίωση της οποίας τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν, στην περίπτωση που η πορεία της διαπραγμάτευσης-αξιολόγησης επιβάλλει λύση περικοπής των συντάξεων.

Παράλληλα, το νέο Φορολογικό απειλεί με την κορύφωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας αν, όπως φαίνεται, η κυβέρνηση επιχειρήσει να φορτώσει με πρόσθετα βάρη την κατηγορία που δηλώνει από 30.000 μέχρι 50.000 ευρώ τον χρόνο και

αποτελεί την πλέον δυναμική παραγωγική βάση με 400.000 φορολογουμένους.

Πολύ φοβάμαι ότι αν η φορολογική λαίλαπα εκδηλωθεί εδώ, θα σηκωθούν και οι πέτρες. Το ερώτημα είναι γιατί μια κυβέρνηση φορτώνει με πρόσθετα βάρη μια ήδη στυμμένη και ταλαιπωρημένη κοινωνία, όταν δεν προχωρά τους νόμιμους κουλοχέρηδες, που από τη συμφωνία προβλέπεται ότι θα αποφέρουν 220 εκατ. ευρώ δημόσια έσοδα για το 2016; Τον στόχο εύρεσης των πρόσθετων 290 εκατ. θα τον πετύχαιναν μάλλον ευκολότερα αν καταλάβαιναν πόσο απαραίτητο είναι ένα πρόγραμμα περικοπών των δημοσίων δαπανών ή μια μορφή ταχύτερης αξιοποίησης, για παράδειγμα με leasing, κάποιων περιουσιακών στοιχείων, όπως συνέβη με τα αεροδρόμια.

Ωστόσο, το Ασφαλιστικό είναι το βασικό πρόβλημα, καθώς οι θεσμοί καταλαβαίνουν ότι οι σχεδιασμοί δεν βγαίνουν και ότι οι εισφορές αυτές δεν θα εισπραχθούν. Οσο και να επιχειρεί το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου να πείσει ότι θα καλύψει το έλλειμμα των 3,8 δισ. ευρώ, καθένας που γνωρίζει καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα πρόχειρο πλάνο του κυβερνητικού σχήματος που υπέπεσε στο πρώτο του μεγάλο λάθος, ποντάροντας σε μια βίαιη προσαρμογή και την ικανοποίηση της θεωρητικής βάσης των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος.

Θα πρέπει όμως να μάθουμε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει αναλογιστική μελέτη που να αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα του νομοσχεδίου. Και αυτή η μελέτη γιατί δεν δημοσιοποιείται, έστω εν μέρει, την ώρα που οι κοινωνικές αντιδράσεις εκτραχύνονται και οι εταίροι γυρίζουν πίσω τις ελληνικές θέσεις; Τα ερωτήματα λαμβάνουν πολιτική διάσταση καθώς γίνονται αντικείμενο διερεύνησης οι εξελίξεις που θα εκπορευτούν από μια πολιτική ανατροπή, αν οι πιστωτές φέρουν την κυβέρνηση στη δύσκολη θέση με απαίτηση αποδοχής άλλων σκληρότερων προτάσεων. Ισως ο Σόιμπλε βρήκε την καλύτερη στιγμή για να επαναφέρει τα σενάρια του Grexit. Γιατί τώρα και μετά από μια παλινδρόμηση διαρκείας αρχίζουν να διαφαίνονται αδιέξοδα επικίνδυνα ως προς τις αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν για να τελειώσει η αξιολόγηση. Ολη αυτή η διαδικασία δεν είναι ένα πολιτικό παιχνίδι. Η αναδιάρθρωση του Ασφαλιστικού, για να είναι επιτυχημένη και κυρίως για να πείσει τους πιστωτές, απαιτεί πολλές αλλαγές που λίγο ως πολύ έχουν αρχίσει και γίνονται αντιληπτές από όλους.

Φαίνεται πάντως ότι η κυβέρνηση αυτή τείνει να μετατρέψει τη διαδικασία της αξιολόγησης σε εφιάλτη. Ανέλαβε να υλοποιήσει μια συμφωνία, όπου αποκαλύπτονται πτυχές που δεν τις ξέρει, δεν τις έχει μελετήσει και δεν μπορεί να πείσει ούτε το εσωτερικό μέτωπο ούτε και τους πιστωτές της. Οι αποφάσεις δεν μπορούν να λαμβάνονται με μια αυθαίρετη πολιτική εξίσωση που δεν βγαίνει οικονομικά. Οτι δηλαδή πρέπει να είναι ικανοποιημένοι οι πολύ χαμηλόμισθοι, οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Αυτοί που τα σκέφτονται αυτά καλλιεργούν την ταξικότητα, η οποία όμως θα θέσει τελικά εκτός μάχης αυτούς που πληρώνουν και χρηματοδοτούν το κρατικό σύστημα για τους αδύνατους. Ετσι θα οδηγήσουν μέσα από έναν φαύλο κύκλο τις πιο αδύναμες τάξεις στην πενία και την ύστατη δοκιμασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν ξεκίνησε έτσι, το θέμα είναι τώρα τι μπορεί να κάνει.