«Ευκολολάτρες»

Πριν χρόνια ένας τύπος ονόματι Σώρρας έταζε 600 δισεκατομμύρια ως ποσό αποπληρωμής των χρεών, από δήθεν χαμένους θησαυρούς και μάλιστα στις ηλιθιότητες που έλεγε βρήκε συμμάχους και ΜΜΕ.

Στην πορεία ο εθνικός μύθος ανέφερε πως όλα τα προβλήματα θα λύνονταν επειδή οι Γερμανοί θα πλήρωναν τις (δίκαιες και αναγκαίο να αναζητηθούν) πολεμικές αποζημιώσεις. Κάπως έτσι, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας θα ξεπληρώναμε τα χρέη κι όλα μέλι γάλα.

Πάγιο «παραμύθι»

πολλών πολιτικών δυνάμεων (κυρίως της λαϊκιστικής Δεξιάς) επίσης ήταν πως «η κρίση ήλθε ως οργανωμένο σχέδιο από ξένες δυνάμεις για να εκχωρήσουμε μπιρ παρά τον ορυκτό μας πλούτο». Τώρα το γιατί ακόμα δεν έχει υπάρξει μεγάλο διεθνές ενδιαφέρον για αυτόν τον «πλούτο» είναι ένα ερώτημα που απάντηση από τον κάθε Καμμένο δεν έχει βρει.

Το θέμα της ενέργειας όμως εσχάτως τείνει να «ξεφτιλιστεί» και από πιο θεσμικές δυνάμεις. Όλοι μιλάνε για τα περίφημα πετρέλαια της χώρας, που δήθεν θα μας κάνουν Εμιράτα. Πόσο έτσι όμως είναι η κατάσταση;

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όντως κάτι κινείται στον τομέα των υδρογονανθράκων. Έπειτα από μία δεκαπενταετία πλήρους αδράνειας, ο χώρος έχει έλθει στο προσκήνιο.

Καταρχήν, υπήρξε η πολιτική βούληση με άξονα ανθρώπους, όπως είναι ο Γιάννης Μανιάτης. Κατά δεύτερον, υπήρξε το κριτήριο της οικονομικής βιωσιμότητας, αφού η τιμή του πετρελαίου παραμένει επί τρία χρόνια σταθερά πάνω από τα 100 δολάρια ανά βαρέλι. Και τρίτον, μία επιχειρηματική αφορμή δόθηκε με το επιτυχημένο, αν και υψηλού ρίσκου, εγχείρημα με την αναβίωση της πετρελαϊκής παραγωγής από τον Πρίνο, που είναι και η μόνη στην Ελλάδα μέχρι σήμερα.

Ωστόσο, φοβάμαι ότι η μοναδική ικανότητα που έχουμε στην Ελλάδα να εκφυλίζουμε με μεγάλη ευκολία ακόμη και τομείς εθνικής σημασίας δεν θα αφήσει ανέγγιχτο και τον συγκεκριμένο χώρο.

Είδαμε, για παράδειγμα, πάλι αναφορές σε πετρέλαιο αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που υπάρχει στο Ιόνιο και στην Κρήτη! Με αφορμή και μόνο εκτιμήσεις μιας ερευνητικής διαδικασίας που αναφέρεται σε πιθανότητες και ενδείξεις, εμείς ήδη …καλύψαμε σχεδόν το μισό δημόσιο χρέος της χώρας!

Ακούσαμε πάλι για εκατοντάδες εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που μας περιμένουν, για τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που μπορεί και να είναι περισσότερα από αυτά της Κύπρου –της Κύπρου που πρωτο-έκανε έρευνες στις αρχές της 10ετίας του 2000 κι ακόμη δεν έχει παραγωγή.

Βρεθήκαμε και πάλι μπροστά σε πλειοδοσία εντυπώσεων με επίκεντρο δημόσια πρόσωπα, καθηγητές, στελέχη επιχειρήσεων που ουδέποτε έχουν εμπλακεί στην έρευνα και στην παραγωγή υδρογονανθράκων και που ανέξοδα, ατεκμηρίωτα και αβασάνιστα παίζουν το δικό τους “χαρτί”. Κάτι δηλαδή σαν τους σεισμολόγους που διαρκώς προέβλεπαν σεισμούς όμως αυτοί είτε δεν γίνονταν, είτε συνέβησαν σε άλλες περιοχές.

Δεν βάζουμε μυαλό, φίλτατοι… Κάποτε, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα έχει ακίνητη περιουσία 300 δισ. ευρώ που μπορεί να αξιοποιήσει και να ξεχρεώσει. Ήρθε μετά το ΤΑΙΠΕΔ και υπολόγισε ότι όλη η κρατική ακίνητη περιουσία είναι κάπου …25 δισεκατομμύρια, χωρίς βεβαίως να μπορεί και να αξιοποιηθεί στο σύνολό της. Το κύρος της χώρας επλήγη, ξένοι που ενδεχομένως ενδιαφέρονταν να επενδύσουν στο ελληνικό real estate ανέκρουσαν πρύμναν, διαπιστώνοντας έλλειψη σοβαρότητας και το τότε…next big thing για την ελληνική οικονομία της χώρας δεν προέκυψε ποτέ.

Με τα κοιτάσματα της χώρας, κάτι ανάλογο συμβαίνει. Από όλο αυτόν τον πακτωλό του “μαύρου χρυσού”, η πραγματικότητα είναι μια παραγωγή 2.500 βαρελιών την ημέρα στο βόρειο Αιγαίο και βεβαιωμένα αποθέματα 24 εκατ. βαρελιών στον Πρίνο και στο Κατάκολο. Όσο κι αν δεν βολεύει όσους “τζογάρουν” πάνω στις όποιες προοπτικές για τους υδρογονάνθρακες της χώρας, αυτή είναι η αλήθεια. Όπως είναι αλήθεια ότι χρειάζονται επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ μόνο και μόνο για να αυξηθεί η ήδη υπάρχουσα παραγωγή αλλά και δισεκατομμυρίων ευρώ, σε έρευνες και γεωτρήσεις με τεράστιο ρίσκο για να βγουν τα “τεράστια ελληνικά κοιτάσματα”, που θα πρέπει βεβαίως να έχουν πρώτα ανακαλυφθεί και στη συνέχεια να έχει αποδειχθεί τι και αν μπορούμε να πάρουμε από αυτά.

Λυπάμαι λοιπόν που θα απογοητεύσω όλους τους πατριώτες της φήμης και των εντυπώσεων. Όσους βιάζονται να μας κάνουν Άμπου Ντάμπι και τάζουν τα πάντα και δεν συνυπολογίζουν πως οι επενδύσεις αυτές και χρόνο θέλουν και κόστος έχουν. Κάπως έτσι, ακόμα και στις καλύτερες συνθήκες η χώρα μας Σαουδική Αραβία οπωσδήποτε δεν μπορεί να γίνει πριν το 2030! Επομένως …υπομονή στους εθνικοπατριώτες και τους ευκολολάτρες.

Blogger Δημήτρης Μαρκόπουλος