Δώστε μας νούμερα και όχι άλλες πολιτικές κορόνες

Υστερα από έξι χρόνια συνάντησα έναν φίλο μου που είχε προβλέψει την καταστροφή του χρηματιστηρίου και μου έκανε εντύπωση η αισιοδοξία του για την πραγματική οικονομία. Λένε λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν την αισιόδοξη πλευρά ότι από τη στιγμή που οι τράπεζες θα έχουν πάρει κοντά στα 9 δισ. αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε μια δυνατότητα έγχυσης στην οικονομία 150 δισ. ευρώ.

Πρόκειται για ένα νούμερο που πλησιάζει το ΑΕΠ, αλλά και τόσο να μην είναι θα βοηθήσει

πάρα πολύ και πέρα από κάθε προσδοκία να ενισχυθεί η ρευστότητα στην αγορά και κατ’ επέκταση η ζήτηση στην οικονομία.

Γι’ αυτό τον λόγο έχουν μεγάλη σημασία οι αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, και μάλιστα με ιδιωτικά κεφάλαια, ώστε να μην επιβαρύνουν περαιτέρω το χρέος, αλλά αντίθετα να το ελαφρύνουν. Η υπόθεση των τραπεζών αποτελεί ένα ευαίσθητο σημείο που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής σύγκρουσης μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Καθώς μάλιστα η πλευρά Στουρνάρα άνοιξε και πάλι τη χρηματοδότηση των κρατικών αναγκών έως το 2015 από τα υπόλοιπα του ΤΧΣ. Η νέα παράμετρος, λοιπόν, ή μια παλαιότερη που επανέρχεται, έχει να κάνει με τη χρήση των κεφαλαίων αυτών προς αυτοχρηματοδότηση και αποφυγή ενός νέου μνημονίου.

Στο σημείο αυτό, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απαντήσει. Θέλει οι τράπεζες να μην ιδιωτικοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν επιπλέον κεφάλαια από το ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση; Είναι κακό οι τράπεζες να αρχίσουν να επιστρέφουν κεφάλαια στο ΤΧΣ, διαμέσου ιδιωτών, καλύπτοντας έτσι έστω μέρος του χρέους;

Ποιοι είναι οι φορείς του ΤΧΣ που με την παρουσία τους διασφαλίζουν την πορεία χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας; Τα αφεντικά της Φρανκφούρτης που με τις ιδεοληψίες τους έβγαλαν τα μάτια της ελληνικής οικονομίας; Ή η Eurobank που, αν κάνει αύξηση με τα κεφάλαια του ΤΧΣ, δεν θα χάσει και πάλι το Ελληνικό Δημόσιο τα λεφτά; Πού θα την κάνει την αύξηση σε τιμές άλλες από αυτές της αγοράς; Κι αν αρχίσει να ξαναχάνει λεφτά, ποιος θα τα πληρώσει τότε;

Πριν από αρκετούς μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε πολύ πιο ρεαλιστικά. Εθεσε σε προτεραιότητα τη δημιουργία του κρατικού πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα με στρατηγικές προτεραιότητες στα πρότυπα της παλιάς ΕΤΒΑ. Τώρα μιλάει για πλήρη κρατικοποίηση του συστήματος, την ώρα που πουθενά σε όλο τον προηγμένο κόσμο δεν υφίσταται τέτοια πραγματικότητα.

Το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ «κάθε κρατικό είναι και καλό» δεν συνάδει με μια σύγχρονη και ρεαλιστική αντίληψη για την οικονομική εξέλιξη. Είναι άλλο να υποστηρίζει την αύξηση του εγχώριου διαθέσιμου εισοδήματος κατά των Κεντροευρωπαίων βαρβάρων εταίρων πιστωτών για να ανακάμψει η ζήτηση στην οικονομία, και άλλο να ευνοεί ευρύ σχέδιο κρατικοποιήσεων.

Και επειδή με την υπόθεση Μπαλτάκου ασχολήθηκαν από τη Nomura μέχρι τη Moody’s χωρίς καταφανή συμπεράσματα, το πολιτικό παιχνίδι θα κριθεί από το ποιος θα έχει το αξιόπιστο σχέδιο για τη μετά μνημόνιο εποχή. Ο Σαμαράς δεν έχει άλλον δρόμο από την επιστροφή στις αγορές και τη συγκρότηση αναπτυξιακού σχεδίου με πειστικά επιχειρήματα.

Αν κρίνουμε από τα αποθεματικά των 11 δισ. ευρώ, συν 2-4 δισ. που μπορεί να σηκώσει από τις αγορές, τότε έχει αρκετό χρόνο για να βγάλει την Ελλάδα από το μνημόνιο και να την οδηγήσει σε μια αυτόνομη πορεία. Μια πορεία που δεν θα είναι εύκολη και θα πρέπει να χαρακτηριστεί από αποτελεσματικότητα.

Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να απομονώσει τις ιδιωτικές δυνάμεις και να δαιμονοποιεί τις αγορές και τις εκδόσεις των ομολόγων, ας το κάνει. Ας πει όμως και ποιο είναι το εναλλακτικό του σχέδιο αφού τόσο κόπτεται να παραμείνουμε στο ευρώ της Μέρκελ.

Blogger Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης