Διάνα Βουτυράκου: Η Ελληνίδα που βγήκε πρώτη στον κόσμο στη Ρομποτική

Της Νάντιας Μιχαλοπούλου

Πέρυσι κατέκτησε την πρωτιά στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ρομποτικής στη Σανγκάη. Είναι η πρώτη Ελληνίδα που έγινε δεκτή σε Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής ως μέλος κριτικής επιτροπής και η νεότερη ηλικιακά που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Από το 2009 έως σήμερα, ακούει ανελλιπώς το όνομα της από τα μεγάφωνα πανελληνίων και διεθνών διαγωνισμών ρομποτικής, για να παραλάβει βραβεία, ως αναγνώριση των κόπων της. Το 2016 ίδρυσε και έκτοτε ηγείται της Unique Minds, ενός Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού που παρέχει ακαδημαϊκό προσανατολισμό σε μαθητές Λυκείου. Η

Διάνα Βουτυράκου, η 23χρονη καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής, παρομοιάζει την αφοσίωσή της στον κλάδο της ρομποτικής με εκείνη των αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό και αναγάγει κάθε διάκριση που λαμβάνει σε αφορμή για να προσπαθεί περισσότερο και να δίνει αξία στο έργο της. Και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, όπως λέει η ίδια: οι εμπειρίες από το εκπαιδευτικό «ταξίδι» της προετοιμασίας, όχι η νίκη.

Μιλήσαμε μαζί της για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στον κλάδο του STEM, για τη συνεισφορά της ρομποτικής, τα ελπιδοφόρα μηνύματα που φέρνει ο συνδυασμός της με τη βιοϊατρική και τα όνειρα για τα οποία αγωνίζεται η ίδια η Διάνα.

Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗΣ

«Για εμένα είχε πολλαπλά οφέλη, καθώς έχω τόσο εμπειρία σα μαθήτρια που έρχεται σε επαφή με την εκπαιδευτική ρομποτική, όσο και ως καθηγήτρια εκπαιδευτικής ρομποτικής στη συνέχεια. Σα μαθήτρια με βοήθησε να έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου, γιατί μου έμαθε να φτιάχνω ένα οργανωμένο πλάνο, να δουλεύω με συνέπεια, να μην απογοητεύομαι και τελικά να υλοποιώ μία ιδέα. Έμαθα να μη τα παρατάω στην πρώτη δυσκολία και κυρίως καλλιέργησα project management skills που μου ήταν απαραίτητα όταν ξεκίνησα τη ΜΚΟ Unique Minds».

ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ

«Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζω ακόμα και τώρα, πηγάζει από το νεαρό της ηλικίας μου. Πολλές φορές άτομα με έχουν κρίνει ως “ακατάλληλη” για μια δουλειά, λόγω ηλικίας. Οι άνθρωποι συχνά σχηματίζουν εύκολα μία άποψη για εσένα χωρίς να σε γνωρίζουν. Κάθε φορά λοιπόν που αποφασίζεις να ξεχωρίσεις κάπου (με την έννοια του να κάνεις κάτι μη συνηθισμένο για τα δεδομένα της χώρας σου), πράγμα αρκετά απλό όταν σαν γυναίκα ανήκεις στη μειονότητα του κλάδου σου, πρέπει να δεχθείς ότι εκτίθεσαι τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Για ένα 18χρονο κορίτσι όμως (όπως ήμουν όταν ξεκίνησα), που χωρίς πτυχίο μπήκε να κάνει το μάθημα της ρομποτικής, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Δεν ήταν λίγοι οι γονείς που με θεώρησαν ακατάλληλη ή που ζήτησαν να αντικατασταθώ, πριν καν ξεκινήσω να κάνω μάθημα στα παιδιά τους. Επιπλέον υπήρξαν γονείς που ζητούσαν το παιδί τους να ασχοληθεί με τη ρομποτική (ασχέτως αν το παιδί ήθελε ή όχι) και ασκούσαν πίεση για να παρέμβω σχετικά.

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ