Χτίζοντας ξανά τη ζωή σου μέσα στις στάχτες

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε γράψει «πάντα, πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη».

Η φωτιά, όμως, που άφησε πίσω της καμένες περιουσίες και στάχτες δεν είχε τίποτα το ποιητικό στις φλόγες της, ήταν μια ρίμα που σκόρπισε τον όλεθρο, μια πύρινη λαίλαπα που έκαψε τα πάντα στο πέρασμά της.

Άνθρωποι έμειναν χωρίς δεύτερο ρούχο, χωρίς σκεπή πάνω από το κεφάλι τους, αφού η πυρκαγιά έλιωσε τις ζωές που είχαν στήσει, κατέκαψε τις ρίζες τους, πήρε μαζί της τα κειμήλια και

Τώρα, οι πυρόπληκτοι πρέπει να στήσουν ξανά τη ζήση τους. Αφού κάνουν τον σταυρό τους που σώθηκαν, θα περιμένουν τις αποζημιώσεις από το κράτος για να βάλουν τα θεμέλια στο από εδώ και πέρα.

Ακόμα κι αν το κράτος δώσει όλα τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης σε εκείνους που επλήγησαν, πώς θα καταφέρουν να παραμερίσουν τα καμένα και να δουν το έργο προσεχώς; Πώς μπορείς από το απόλυτο τίποτα να οικοδομήσεις ξανά μια καθημερινότητα, να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Αλήθεια, πώς θα μπορέσει να κλείσει αυτή η πληγή μέσα σου;

Ναι, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, «τα σπίτια ξαναχτίζονται», η ανθρώπινη ζωή έχει την υπέρτατη αξία σε σχέση με τα ντουβάρια, αλλά πώς καλύπτεις το κενό από την απώλεια των τεσσάρων τοίχων που οριοθετούσαν τη ζωή σου; Ποια αποζημίωση μπορεί να αποτελέσει παρηγοριά, να σε κάνει να ξεχάσεις τις φωτογραφίες σου που παραδόθηκαν στη φωτιά, τα βιβλία σου, τη ζωή σου ολόκληρη μέσα σε συρτάρια; Τι μπορεί να σφουγγίσει τα δάκρυα από τα μάτια σου όταν έχουν λαμπαδιάσει οι αναμνήσεις σου, όλα εκείνα που ήταν κομμάτι της ζωής σου και της έδιναν αξία; Ναι, τα σπίτια θεμελιώνονται από την αρχή, αλλά αυτοί οι άνθρωποι που είδαν το βιός τους να χάνεται στους καπνούς δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι…

Τα τηλεοπτικά καρέ συνεχίζουν να μεταφέρουν εικόνες από τοπία που είναι σαν σεληνιακά και άλλοτε ήταν πράσινα, είχαν ζωή, οξυγόνο, κουβαλούσαν ιστορία.

«Εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα», έγραψε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης. Αλλά, είπαμε, σε αυτή τη φωτιά -που επί μια βδομάδα έκαψε την Ελλάδα- δεν υπάρχει τίποτα το ποιητικό, παρά μόνο την πεζότητα που γεννά η θλίψη της απώλειας ενός κομματιού που δεν αναπληρώνεται, που είναι οι αναμνήσεις σου, ακόμα κι αν οπτικοποιούνται με σελίδες, κορνίζες, έπιπλα…