Χειροκρότημα

Κέρδισε το θερμό χειροκρότημα του κοινού στην εκδήλωση της εφημερίδας Ζου ντόιτσε Τσάιτουνγκ ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς το περασμένο Σάββατο στο Βερολίνο στο εμβληματικό για την ιστορία της πόλης πολυτελές ξενοδοχείο Adlon.

Τον χειροκρότησαν τόσο στο τέλος της ομιλίας του όσο και δύο φορές κατά την διάρκεια των ερωτήσεων που του έκαναν δύο αρχισυντάκτες. Στην αίθουσα της εκδήλωσης της συντηρητικής εφημερίδας ήταν opinion makers του γερμανικού Τύπου, στελέχη επιχειρήσων και μέλη του γερμανικού

κατεστημένου. Του ταιριάζει αυτό το είδος των ομιλιών του κ. Σαμαρά που δείχνει και την αστική του καταγωγή και τις σπουδές στο Harvard, σίγουρα περισσότερο από τις «μαγκιές» απέναντι στον Τσίπρα στην Βουλή ή και απέναντι στο δικό του κομματικό κοινό που περιμένει πελατειακές υποσχέσεις για να του δώσει ένα χειροκρότημα.

Δεν ήταν μόνο το ύφος και η άνεση στην γλώσσα και η οικονομική γνώση που εκτίμησαν οι ακροατές αλλά και το περιεχόμενο της ομιλίας. Αναφέρθηκε στα «επιτεύγματα» των τελευταίων τεσσάρων χρόνων ο κ. Σαμαράς: μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία στον γενικό πληθυσμό στο 27,4%, στους νέους 60%, κούρεμα χρέους κατά 60%. Ενημερωμένο και υποψιασμένο το κοινό αντιλήφθηκε τι κρύβεται πίσω από τα επιτεύγματα αυτά ή αλλιώς τις «θυσίες του ελληνικού λαού» που δεν είπε ο κ. Σαμαράς. Φτώχεια για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, μιζέρια για επαγγελματίες και μικρομεσαίους, εξαθλίωση για όλο και περισσότερους που ψάχνουν τα σκουπίδια και ζουν με κλεμένο ρεύμα, αυτοκτονίες που μετριούνται σε χιλιάδες, μείωση των υπηρεσιών Υγείας -άνθρωποι πεθαίνουν από τις ελλείψεις- ενώ τα ψυχιατρεία κλείνουν και οι ψυχασθενείς ρίχνονται στον καιάδα σε μία αποθέωση κοινωνικού δαρβινισμού.

Πιο θερμό ήταν το χειροκρότημα όταν ο κ. Σαμαράς δήλωσε ότι αυτό ήταν απλώς το πρώτο πλάτωμα και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση προχωρά πιο δυνατά και χωρίς ταλαντεύσεις στο δεύτερο, τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις. Πάλι το κοινό κατάλαβε αυτά που δεν είπε. Αύξηση φόρων (2,5 δισ. περισσότερα περιλαμβάνει ο προυπολογισμός), περαιτέρω αποψίλωση του κοινωνικού κράτους(τρια δισ. μείωση κοινωνικών παροχών και νέα μείωση δημοσίων δαπανών 500 εκατομμύρια), μονιμοποίηση του φόρου κατοχής ακινήτων, άρση των εμποδίων για πλειστηριασμούς σπιτιών. Αλλά κυρίως διαρθρωτικές αλλαγές σημαίνει μείωση του δημοσίου και απολύσεις, δεκάδες χιλιάδες απολύσεις υπαλλήλων. Και πωλητήριο παντού (αυτό το είπε καθαρά ο κ. Σαμαράς) σε αεροδρόμια, μαρίνες, ακίνητα, ΔΕΚΟ, ό,τι υπάρχει και μπορεί να ενδιαφέρει τους κερδοσκόπους. Επίσης σημαίνει περαιτέρω υποβάθμιση της Παιδείας και της Υγείας για να ανοίξουν νέα πεδία δόξης για τον ιδιωτικό τομέα.

Ένα ακόμη σημείο κέρδισε το χειροκρότημα του κοινού όταν ο πρωθυπουργός είπε ότι «η Ελλάδα υλοποιώντας αυτή την συνταγή στέλνει μήνυμα επιτυχίας παντού και η επιτυχία της είναι επιτυχία της Ευρώπης που έτσι αποδεικνύει ότι μπορεί με δημοκρατία να κάνει μεταρρυθμίσεις». Λογικό είναι τα μέλη του γερμανικού κατεστημένου να χειροκροτούν, είναι γερμανική η συνταγή της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη που της έφερε εμπορικό πλεόνασμα 200 δισ. και ηγεμονική θέση. Η εφαρμογή της συνταγής μπορεί να ισοπεδώνει την χώρα όπως και τις άλλες χώρες υπό μνημόνιο, η υλοποίησή της όμως είναι επισφράγιση της γερμανικής ηγεμονίας. Άλλωστε το ξεκαθαρίζουν οι Γερμανοί πολιτικοί που τώρα συζητούν για την κυβέρνησή τους, η Ευρώπη θα πορευτεί χωρίς νέα κουρέματα, χωρίς ευρωομόλογο και τραπεζική ενοποίηση, χωρίς ενίσχυση της ρευστότητας, χωρίς σχέδια Μάρσαλ για τις χώρες που υποφέρουν. Στόχος της μελλοντικής κυβέρνησης, είπε η κυρία Μέρκελ στην δική της ομιλία στην ίδια εκδήλωση, είναι η απομείωση του χρέους που έχει προϋπόθεση να μην αναλάβει η χώρα της νέα χρέη- προφανώς άλλων χωρών.

Αναμενόμενο λοιπόν το χειροκρότημα, η επιτυχία του ελληνικού προγράμματος σημαίνει μονιμοποίηση της δυστυχίας και εμπέδωση της γερμανικής ηγεμονίας. Τώρα γιατί οι Έλληνες να χαίρονται με ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί. Άλλωστε και ο ομιλητής απέφυγε να κάνει θετικές προβλέψεις για την χώρα. Η πλήρης απορρύθμιση παρουσιάστηκε σαν αυτοσκοπός. Γιατί φυσικά δεν μπορεί να αποτελεί θετική πρόβλεψη η ανάπτυξη κατά 0,5% του ΑΕΠ -που επιπλέον αμφισβητείται- μετά από 25% μείωση.

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης