Απασφαλισμένες βόμβες οι ιδιοκτήτες ακινήτων

Οι τιμές των ακινήτων, λένε τώρα οι επαγγελματίες της αγοράς, έπεσαν στα επίπεδα της δεκαετίας του ’80! Το κόστος ζωής, όμως, συνεχίζει να είναι... μοντέρνο. Τόσο στα παλιά ακίνητα όσο και στα νεόδμητα, ο κατακρημνισμός των αξιών έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα που μόνο οι παλιότεροι από την περίοδο της Κατοχής μπορούν να κάνουν συγκρίσεις.
Τότε που για ένα κομμάτι ψωμί στην κυριολεξία ο κόσμος μεταβίβαζε το ακίνητό του στον μαυραγορίτη για να μπορέσει να θρέψει την οικογένεια στα αστικά κέντρα. Κάτι ανάλογο φαίνεται να συμβαίνει και σήμερα αν κανείς κοιτάξει αγγελίες, όπου προσφέρονται για

πώληση ακίνητα στην τιμή των 100-200 ευρώ το τ.μ., αλλά και πάλι δεν βρίσκεται αγοραστής.

Οσα λεφτά χρειάζεται κάποιος για την αγορά ενός μικρού αυτοκινήτου, με τα ίδια μπορεί να αποκτήσει ένα ακίνητο 50-60 τ.μ. στην Κυψέλη, στο Παγκράτι ή σε κάποια επαρχιακή πόλη! Και ύστερα μας λένε ότι δεν έχει γίνει ακόμα η απαραίτητη εσωτερική υποτίμηση ώστε να ορθολογικοποιηθούν οι τιμές! Οχι πως παντού οι τιμές είναι στα προαναφερθέντα επίπεδα. Παντού όμως, ακόμα και στις ακριβότερες περιοχές, οι τιμές έχουν πέσει τουλάχιστον κατά 50% από το pick πριν από την κρίση και σαφώς κάτω από τις αντικειμενικές τις οποίες με αναλγησία το κράτος διατηρεί στα επίπεδα του 2007.

Βλέπετε, αν υπήρχε δικαιοσύνη και λογική στις αποφάσεις του κράτους, τότε τα δημόσια έσοδα από αυτόν τον ιδιαίτερα προσοδοφόρο σε φόρους τομέα θα έπεφταν κατακόρυφα. Αρα, είναι προτιμότερο να πέφτουν οι ιδιοκτήτες από τα μπαλκόνια παρά να στύψουν το κεφάλι τους και να βρουν τρόπους να εισπράξουν απ’ αυτούς που φοροδιαφεύγουν.Τα ντουβάρια ως πηγή εσόδων έχουν μεγαλύτερη αξία από τον άνθρωπο σε μια χώρα που επιμένει ότι εκσυγχρονίζεται και αφήνει πίσω τις στρεβλώσεις που έφεραν την οικονομική κρίση.

Η δημιουργία νέων στρεβλώσεων και κατάφωρων αδικιών που στο μεταξύ έχουν προκύψει από τα τυφλά μνημόνια και διαταγές της τρόικας μπορεί να αναγνωρίζεται από τα προεκλογικά μπαλκόνια, πλην όμως οι διορθώσεις θα γίνουν σε ευθετότερο χρόνο, ο οποίος φυσικά δεν μπορεί να προσδιοριστεί.

Παραμένει όμως αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες απέκτησαν μετά κόπων και βασάνων, αλλά και μεγάλων δανείων, ένα σπίτι με τιμές φούσκας και τώρα:

■ Δεν μπορούν να αποπληρώνουν το δάνειο γιατί μειώθηκαν κατακόρυφα τα εισοδήματά τους.
■ Δεν μπορούν να πληρώνουν τα χαράτσια (το γνωστό βενιζέλειο ασφάλιστρο κινδύνου) γιατί δεν υπήρχε όταν αγόραζαν το ακίνητο.
■ Η τιμή μεταπώλησης έπεσε στο μισό και βάλε.
■ Και να θέλεις να το πουλήσεις δεν βρίσκεται αγοραστής.
■ Ακόμα κι αν δεν χρωστάς δάνεια, είναι αδύνατο να συντηρήσεις το σπίτι σου, είτε δουλεύεις είτε είσαι συνταξιούχος, με τους σημερινούς μισθούς, συντάξεις, φόρους και τιμολόγια ΔΕΚΟ.
■ Ακόμα κι αν είσαι τυχερός και βρεις αγοραστή και θέλεις να «σκοτώσεις» το σπίτι σου για να ρεφάρεις, πρέπει να πληρώσεις φόρο υπεραξίας ως πωλητής (σε μεγάλη ανάγκη), ενώ ο αγοραστής που κατά τεκμήριο είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση πληρώνει ελάχιστο φόρο.
■ Αλλά κι αν δεν βρίσκεις αγοραστή και πνίγεσαι, αναλαμβάνει η Εφορία να συμψηφίσει τα χρέη σου με το ακίνητό σου, σε τιμή όμως στο 1/3 της αντικειμενικής!

Και μετά ταύτα, κάποιοι τολμούν να ισχυρίζονται πως το κράτος αλλάζει και γίνεται υπηρέτης του πολίτη και πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε μνημόνιο, έπρεπε να το εφεύρουμε! Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι όλα πριν ήταν καλώς καμωμένα. Ενα μπάχαλο επικρατούσε παντού. Ζούσαμε μια ευδαιμονία virtual και τα δανεικά ήταν τρόπος ζωής σε σημείο ώστε να έχει ο ένας το χέρι στην τσέπη του άλλου.

Μέσα σ’ αυτό το παράλογο χάος, όμως, είχε βρεθεί τρόπον τινά μια ισορροπία. Ενώ τώρα συνεχίζουμε να ζούμε σε μια χώρα-μπάχαλο, μέσα στη δυστυχία και την απόγνωση, δεν έχουμε ελπίδα, δεν έχουμε όνειρα και, το κυριότερο, δεν υπάρχει πουθενά ισορροπία.

Blogger Βασίλης Στεφανακίδης