Άνθρωποι ή Άβαταρ;

Θέλω να γνωρίσω τους συντάκτες του αναμορφωμένου ασφαλιστικού. Να δω τα πρόσωπά τους. Να μιλήσω μαζί τους. Να καταλάβω –αν μπορέσω- πώς σκέφτονται. Τι άραγε έχουν στο μυαλό τους για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα; Τι πιστεύουν για τους «μπλοκάκηδες»;

Πόσους έχουν γνωρίσει; Με πόσους έχουν μιλήσει; Πόσο καλά ή λιγότερο καλά ή ελάχιστα προσπάθησαν, αν προσπάθησαν να διαπιστώσουν τις συνθήκες ζωής και τα προβλήματά τους; Πόσους νέους συναντούν το στενό ευρύτερο περιβάλλον τους; Τι συζητούν με τον έξω κόσμο;

Είμαι πολύ περίεργη να γνωρίσω έναν, μόνον έναν, από όσους εμπνεύστηκαν,

συνέταξαν, ξαναδιάβασαν τα μέτρα που έγραψαν και τα βρήκαν σωστά. Να μου εξηγήσει τη λογική που κυριάρχησε. Ίσως υπάρχει μια άλλη παράλληλη λογική, που εμείς οι υπόλοιποι αδυνατούμε να διακρίνουμε. Πιστεύουν για παράδειγμα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «μπλοκάκηδων» λέει ψέματα, κλαίγεται ότι δεν τα βγάζει πέρα, ενώ στην πραγματικότητα κλέβει το κράτος και το ασφαλιστικά ταμεία; Ίσως το πιστεύουν στ' αλήθεια. Αλλά και πάλι μάλλον θα έχουν γνωρίσει μόνο την κατηγορία των κλεφτών. Την άλλη κατηγορία που δεν θα ήθελε να αμείβεται με μπλοκάκι μα δεν μπορεί να κάνει τίποτα, μάλλον δεν έτυχε να τη συναντήσουν.

Την κατηγορία εκείνων που έχουν το μπλοκάκι, μπας και βρουν κάτι, αλλά δεν κατάφεραν να κόψουν ούτε μια απόδειξη μέσα στο 2016, αυτή την κατηγορία, την αγνοούν οι συντάκτες των μέτρων;

Με ποιους μιλούν αυτοί οι αόρατοι συντάκτες; Μονάχα με τους διορισμένους επικεφαλής των Ταμείων που πνίγονται στις ληξιπρόθεσμες οφειλές; Και τι εμπνεύστηκαν; Μια ακόμα τιμωρία;

Σαν να τους βλέπω τους συντάκτες των μέτρων. Κουρασμένους, ξενυχτισμένους, ταλαιπωρημένους να στύβουν το κεφάλι τους να βρουν τρόπο να γεμίσουν τα ταμεία. Ανταλλάσουν ιδέες, συζητούν, ταλαιπωρούνται. Κανένα μέτρο δεν είναι αρκετό. Κανένα μέτρο δεν κλείνει τις τρύπες.
Βάλε κι άλλη εισφορά. Βάλε και εισφορά της εισφοράς. Μην κοιτάς πόσο. Να βγαίνει το νούμερο. Βάλε εισφορά και στους κληρονόμους του μακαρίτη. Το νούμερο να βγαίνει. Μα πέθανε, ίσως ψέλλισε κάποιος... Και τι φταίω εγώ, θα απάντησε ο «σκληρός» της ομάδας. Να πληρώσει η γυναίκα του... Τη σύνταξη τη θέλει; Να πληρώσει ! Δεν θα πάρει σύνταξη βέβαια, αλλά αυτό είναι άσχετο.

Κάπως έτσι τη φαντάζομαι τη συγγραφή του πονήματος. Αρκεί να βγαίνει το νούμερο. Στο χαρτί πάντα. Στο χαρτί που παρέδωσαν οι συντάκτες. Στο χαρτί, όχι στην πραγματική ζωή. Στην πραγματική ζωή οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα Ταμεία, έχουν πάρει ανήφορο που δεν τελειώνει.

Ναι αλλά τα λεφτά πρέπει να μαζευτούν. Κι από αυτούς που δεν έχουν. Ας πρόσεχαν λοιπόν. Διότι, φταίνε - δεν φταίνε, στο τέλος πάντα φταίνε. Και θα τιμωρηθούν. Θα πληρώνουν τόκο 8% (στην εποχή των μηδενικών επιτοκίων !!!) για τα καθυστερούμενα, που προφανώς δεν τα πλήρωσαν γιατί δεν μπορούσαν.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς να είναι άραγε αυτοί οι άνθρωποι που αποφασίζουν, κόβουν – ράβουν και βγάζουν τον λογαριασμό; Είναι σαν εμάς; Κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους; Συναντούν άλλους ανθρώπους καθημερινούς; Ζουν κάπου μέσα στην πόλη; Ψωνίζουν όπως όλοι στα σούπερ μάρκετ; Συναναστρέφονται άλλους ανθρώπους που εργάζονται εκτός υπουργείων ή και που ίσως δεν εργάζονται καθόλου;

Αν ζουν ανάμεσά μας, πολύ θα ήθελα να τους γνωρίσω. Να τους δω από κοντά. Να πεισθώ ότι είναι περίπου σαν εμάς, δεν είναι Άβαταρ που έχουν εισβάλει στη χώρα συλλέγοντας υλικό για νέα φοροεισπρακτικά πειράματα στους ανθεκτικούς ιθαγενείς