Αναπτυξιακές ψευδαισθήσεις

Συγκάτοικος στην πολυκατοικία μου που έχει δει την σύνταξή του να μειώνεται κατά 50% τα τέσσερα τελευταία χρόνια και τα ομόλογά του στην Τράπεζα της Ελλάδος να κουρεύονται κατά 30% με το PSI του 2012, μου έλεγε τις προάλλες: “διαφωνώ με την πώληση της ΔΕΗ όπως διαφωνώ και με τις παραλίες και με την ΕΥΔΑΠ, όμως αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος

για να φέρουμε ανάπτυξη και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας τι να κάνουμε”.

Υπάρχει μία διάχυτη ψευδαίσθηση: ότι αργά ή γρήγορα τα πράγματα θα φτιάξουν. Κρυφή και ανομολόγητη ελπίδα της πλειοψηφίας είναι ότι μπορεί να χρειαστεί χρόνος ενδεχομένως να γίνουν κι άλλες θυσίες αλλά στο τέλος θα γυρίσουμε στην κατάσταση πριν από την κρίση. Η κυβέρνηση καλλιεργεί αυτή την ψευδαίσθηση και υπερθεματίζει: όχι απλώς τα πράγματα θα φτιάξουν -κάπου εκεί γύρω στο 2020, σε πέντε με έξι χρόνια δηλαδή- αλλά θα είναι και πολύ καλύτερα αφού θα έχουμε εν τω μεταξύ μέσω των μεταρρυθμίσεων απαλαγεί από τα αρνητικά του παρελθόντος, από τα δεινά που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Εν ολίγοις δια των πλέον επίσημων χειλέων ο λαός να περιμένει ότι μετά από το μεταρρυθμιστικό καθαρτήριο θα μπει στην μακροχρόνια περίοδο του αναπτυξιακού παραδείσου.

Περίπου μοιρολατρικά η κοινωνία παρότι διαφωνεί αφήνει την κυβέρνηση να συνεχίζει το έργο της: πουλάει μέσω του ΤΑΙΠΕΔ την δημόσια περιουσία ακόμη και τις παραλίες, ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις δίνοντας χώρο στην μαύρη εργασία, καθιερώνει μισθούς πείνας και καταστρέφει τις υποδομές της ασφάλισης, υποβαθμίζει τις δημόσιες υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας κλπ και αποδιαρθρώνει πλήρως τον τομέα της κοινωνικής οικονομίας, αποχαλινώνει τις μεγάλες επιχειρήσεις που θα λειτουργούν εκτός ελέγχου και θα επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στην διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας.

Το έχουμε ξαναγράψει ότι το μνημόνιο δεν είναι ένας δημοσιονομικός μπούσουλας για την εξυγείανση έστω και με σκληρό τρόπο των οικονομικών, είναι ένα συνολικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το οποίο επιπλέον δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε συνθήκες δημοκρατίας και περιορισμένης έστω εθνικής ανεξαρτησίας-προυποθέτει την πλήρη κατάργηση και των δύο. Οι αλλαγές που επιφέρει είναι μη αναστρέψιμες σε όλους τους τομείς που θίγει. Το ερώτημα “εάν αυτός όμως είναι ο μόνος δρόμος για την ανάπτυξη τί να κάνουμε;” απαντάται με ένα άλλο ερώτημα: “ποιος διαβεβαιώνει ότι ακόμη κι αν έλθει η ανάπτυξη οι συνθήκες διαβίωσης της πλειοψηφίας των πολιτών θα βελτιωθούν;”. Η μνημονιακή αναδιάρθρωση δημιούργησε τους όρους και τις προϋποθέσεις για την μελλοντική άνιση διανομή του κοινωνικού πλούτου εάν υποθέσουμε ότι θα παραχθεί. Από αυτό τον πλούτο οι πολλοί θα είναι αποκλεισμένοι, οι άνεργοι θα μειωθούν από 1.350.000 σε 1.000.000 και άλλο 1.000.000 θα είναι ελαστικοί και κακά αμοιβόμενοι που δεν θα ελπίζουν για συντάξεις, οι υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας θα παγιωθούν σε χαμηλά επίπεδα, τον τόπο θα διαφεντεύουν οι μεγάλες επιχειρήσεις που τώρα εγκαθίστανται και η δημοκρατία θα λειτουργεί προσχηματικά με τους βουλευτές-υπαλλήλους να θεσμοθετούν υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων.

Εάν είναι έτσι γιατί δεν αντιδρούν; Μία εξήγηση είναι ότι το μνημόνιο και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις εναντίον του πληθυσμού για την επιβολή του έχουν επιφέρει μόνιμη διαταραχή του ψυχισμού των πολιτών που διαπιστώνεται ως μοιρολατρία και μιθριδατισμός. Επίσης παρότι τα τέσσερα χρόνια που προηγήθηκαν είναι μία σειρά λαθών, αποτυχιών, διαψεύσεων, καταστροφών και κοινωνικών ερειπίων οι άνθρωποι πάντα έχουν την ανάγκη να ελπίζουν. Για να διαψευστούν ξανά και ξανά προς δόξαν των πολιτικών που τους υπόσχονται αναπτυξιακούς παραδείσους.

Blogger Σπύρος Γκουτζάνης