Ανάλυση: Κέρδη και ζημίες από τη διαγραφή Μπογδάνου

Υπάρχουν δύο τρόποι για να «διαβάσεις» τη διαγραφή Μπογδάνου από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ένας είναι της αντιπολίτευσης, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση υπέστη μια πολιτική ήττα και περιόρισε την κοινοβουλευτική της δύναμη στις 157 έδρες.

Ο άλλος, του Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο θεώρησε προτιμότερο να αποδοκιμάσει τον προδικτατορικό αντικομμουνισμό και τις ακρότητες ενός βουλευτή από το να θέσει σε κίνδυνο το «ισχυρό χαρτί διακυβέρνησης», δηλαδή την εντυπωσιακή απήχηση που έχει στον χώρο του Κέντρου και του πρώην ΠΑΣΟΚ.

Η πολιτική κατά βάθος είναι απλή κατάσταση. Το μόνο που χρειάζεται είναι «κοινός νους» και είμαι βέβαιος πως και στον ΣΥΡΙΖΑ (αν και «είδος εν ανεπαρκεία») κάποια αποθέματα τους έχουν απομείνει. Στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα δεν πρέπει να αισθάνονται ευτυχείς από τη διαγραφή Μπογδάνου. Η απομάκρυνσή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. τούς αφαιρεί επιχειρήματα παρά τους προσθέτει.

Στον εύλογο διαγκωνισμό ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας για το ποιος θα κερδίσει το «Κέντρο» που οδηγεί στην εξουσία μάλλον χάνουν έδαφος. Απόδειξη η ομιλία του τέως πρωθυπουργού στη Βουλή για τις γαλλικές φρεγάτες. Αφιέρωσε πολύ χρόνο για να «κολλήσει» ξανά τον Μπογδάνο στον Μητσοτάκη, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να πει «ο μικρός Μπογδάνος που κρύβεται μέσα σας».

Μάταιος κόπος. Οσα λόγια και να πει ο κ. Τσίπρας, υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη από την κοινή γνώμη. Ο Μπογδάνος διαγράφηκε από τη Ν.Δ. όταν πέρασε την κόκκινη γραμμή. Οπως επίσης οι πολίτες θυμούνται πως ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να κυβερνήσει με τον ακραία δεξιό Πάνο Καμμένο, αντί να επιδιώξει συνεργασία με όμορα, αλλά λιγότερο «βολικά» πολιτικά σχήματα της Κεντροαριστεράς ή, ακόμη χειρότερα, τη μνημειώδη φράση του Νίκου Βούτση ότι «δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι».

Με τη διαγραφή Μπογδάνου -όσοι τον γνωρίζουν έλεγαν ότι είναι απλώς θέμα χρόνου να… ξεφύγει- η κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι διαθέτει ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό. Δεν διστάζει όταν διαπιστώσει ότι κάτι πάει λάθος να προχωρήσει γρήγορα σε διορθωτικές κινήσεις, αγνοώντας το πολιτικό κόστος.

Η αρχή έγινε με το υπουργείο Μετανάστευσης που καταργήθηκε και επανασυστάθηκε, συνεχίστηκε με το βοήθημα στους επιστήμονες στην αρχή της πανδημίας, τους διοικητές των νοσοκομείων και ακολούθησε μια ατέλειωτη σειρά διορθωτικών αλλαγών σε πρόσωπα και αποφάσεις. Αν το δούμε με νηφαλιότητα, ο Μπογδάνος με τη ρητορική του έβλαπτε την εικόνα που θέλει να δώσει στη Ν.Δ. ο Μητσοτάκης και γι’ αυτό απομακρύνθηκε. Επιβεβαιωμένα και ο Πολάκης βλάπτει την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν απομακρύνθηκε. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους δύο πολιτικούς αρχηγούς.

Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Ν.Δ., ως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα εξουσίας, δεν έχει ανάγκη μόνο τον κεντρώο χώρο, αλλά και εκείνους που κινούνται πολιτικά στα δεξιά της μέχρι την Ακρα Δεξιά. Υπάρχει μάλιστα τελευταία έντονη «υπόγεια» κινητικότητα σε αυτό τον χώρο, που εκδηλώνεται κυρίως μέσα από το αντεμβολιαστικό κίνημα.

Μπορεί η Ν.Δ. να κρατήσει αυτόν τον χώρο χωρίς… Μπογδάνο; Κατά τη γνώμη μου, μπορεί, εκτός από εκείνους που κινούνται στα άκρα. Η στάση στα εθνικά θέματα, στα ζητήματα δημόσιας τάξης, η ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων είναι τα καλύτερα επιχειρήματα. Χωράει άλλο κόμμα πέραν του Βελόπουλου; Πολύ δύσκολα, αλλά και να χωράει, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να διαλέξεις με ποιον είσαι και με ποιον πρέπει να πας.

Αν η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η Ν.Δ. θα ηττηθεί λόγω διαρροών προς την Ακρα Δεξιά κάνει μεγάλο λάθος. Η μάχη θα δοθεί στο Κέντρο και πιστεύω ότι στην Κουμουνδούρου, αντί να είναι… χαρούμενοι που δήθεν ο Νίκος Δένδιας, με την παρέμβασή του, ανάγκασε τον Μητσοτάκη να διαγράψει τον Μπογδάνο, πρέπει να λυπούνται που ο Θανάσης Παφίλης πήρε τόσο βαριά τις αντικομμουνιστικές κορόνες του διαγραφέντα βουλευτή και χάλασε το «αφήγημα» για συνεργασία της κυβέρνησης με την Ακροδεξιά.