Άλλοι καιροί, άλλα ήθη

Δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα και πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι έχουν αποστολή να καλύπτουν την επικαιρότητα και όχι να γίνονται πρωταγωνιστές, ωστόσο κάποιες φορές είναι δόκιμο.

Πάνε 10 χρόνια από το 2006 που ανέβηκα στην ΔΕΘ για να καλύψω την παρουσία του τότε πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, και να του απευθύνω ερώτηση στο πλαίσιο της καθιερωμένης συνέντευξης. Το "Πρώτο Θέμα" ασκούσε σκληρή κριτική, ίσως και πιο σκληρή από ό,τι τώρα, η ερώτηση ήταν "δύσκολη" και είχε και προσωπική διάσταση για τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο, εκπρόσωπο

και ισχυρό άνδρα της κυβέρνησης. Οι Καραμανλής και Ρουσόπουλος παρότι το περίμεναν, δεν διανοήθηκαν να μην δώσουν ερώτηση στο "Πρώτο Θέμα". Δύο χρόνια αργότερα το 2008, το σκηνικό επαναλήφθηκε, ξανά σκληρή και προσωπική ερώτηση για τον Θεόδωρο Ρουσόπουλο. Ούτε τότε απέκλεισε την εφημερίδα.

Αλλά και σε όλα αυτά τα χρόνια, παρότι είμασταν σε σύγκρουση, ο κ. Ρουσόπουλος δεν έκανε αποκλεισμό στην ενημέρωση -εννοείται ότι όπως συμβαίνει πάντα, είχε τις προτιμήσεις του. Παρόμοια αντιμετώπιζαν τα Μέσα Ενημέρωσης όλες οι πρώην και οι επόμενες κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Αντώνη Σαμαρά, συμπεριλαμβανομένων -αν και ο κ. Σαμαράς για να αποφύγει τις κακοτοπιές δεν έδωσε συνέντευξη ως πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έκανε τους αποκλεισμούς και τις διώξεις στους μη φιλικούς δημοσιογράφους που κάνει η παρούσα κυβέρνηση.

Είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, απέκλεισε από την συνέντευξη Τύπου και δεν έδωσε ερωτήσεις στις δύο μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας, το Πρώτο Θέμα και το Βήμα. Έτσι το κριτήριο με βάση το οποίο δίνονται οι ερωτήσεις δεν είναι η κυκλοφορία ή η τηλεθέαση, η αρχαιότητα ή ακόμη και η εντοπιότητα. Το κριτήριο που διαμορφώνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ απλό: εάν το Μέσο Ενημέρωσης, και ο δημοσιογράφος που το εκπροσωπεί, της είναι αρεστά. Θα αναρωτηθεί κανείς, τότε γιατί έδωσε ερωτήσεις στις δημοσιογράφους Ευαγγελία Τσικρίκα από τον Alpha και Ειρήνη Σαββοπούλου από το Star, που χάλασαν την φιέστα του πρωθυπουργού. Γιατί πολύ απλά δεν περίμενε τις ερωτήσεις, την επόμενη φορά -εάν υπάρξει για τα δύο κανάλια που κλείνει η κυβέρνηση- δεν θα τους δώσει.

Σε κάθε περίπτωση, τα αστικά κόμματα του παρελθόντος τήρησαν τα δημοκρατικά προσχήματα και έδειξαν πολύ μεγαλύτερο σεβασμό στο αστικό πλαίσιο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, από ότι η παρούσα "αριστερή" κυβέρνηση. Θα περίμενε δε κανείς ότι μία αριστερή κυβέρνηση θα ήταν πολύ πιο δημοκρατική και ανοικτή σε κριτική, καθώς βασίζεται στην δύναμη των ιδεών της και στην ισχύ των επιχειρημάτων. Όπως επίσης, ότι η πορεία της στην αντιπολίτευση θα την δέσμευε να μην καταπατά βάναυσα όλα εκείνα που διεκδικούσε και διακήρυσσε. Υπ αυτή την έννοια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι απογοήτευση, ισοπεδώνει την δημοκρατική και κοινωνική έννοια της αριστεράς. Από την τεράστια παράδοση της αριστεράς, έχει κρατήσει μόνο την σταλινική τεχνογνωσία της εξουσίας.