Αιωρούμενος εσταυρωμένος

Σκηνή Πρώτη. Ένας νεαρός αθλητής, αρπάζει δύο κρίκους. Υψώνεται στον αέρα, φέρνει το σώμα του σε πλήρη ευθεία με το έδαφος, ανοίγει τα χέρια του, σχηματίζοντας έναν σχεδόν τέλειο σταυρό και μένει εκεί. Για όσο χρειαστεί. Για όσο του έχουν πει ότι πρέπει. Για όσο είναι απαραίτητο για να καλύψει τα «προαπαιτούμενα».

Μένει στο κενό, ως ένας άλλος αιωρούμενος εσταυρωμένος. Σφίγγει τα δόντια, η ένταση που εκπέμπει το πρόσωπο και το σώμα του σχεδόν σε τρομάζουν. Ίσως γιατί είναι η ίδια που βλέπεις στα σφιγμένα πρόσωπα των ανθρώπων που κινούνται γύρω σου στο δρόμο. Η ένταση στο

πρόσωπο του ηλικιωμένου κυρίου που κάθεται δίπλα σου στο λεωφορείο, κρατώντας δύο φακέλους που περιέχουν λογαριασμούς. Και που καταλαβαίνεις ότι μέσα στο μυαλό του κάνει προσθέσεις και αφαιρέσεις. Για να δει εάν «βγαίνει». Εάν μπορεί με αυτά που έχει στην τσέπη του να καλύψει τα δικά του «προαπαιτούμενα».

Σκηνή δεύτερη. Ο νεαρός αθλητής έχει ολοκληρώσει τα πρόγραμμά του. Πετάγεται στο κενό. Και προσγειώνεται όρθιος στο έδαφος. Σηκώνει το κεφάλι του και μας χαμογελάει. Όχι αυτάρεσκα, όχι με το πλαστικό χαμόγελο των μοντέλων. Αλλά με το γνήσιο χαμόγελο του ανθρώπου που πάλεψε και βγήκε νικητής. Μας κοιτάζει στα μάτια μέσα από τον φακό, χαμογελάει και είναι σαν να μας λέει: «Μάγκες τα κατάφερα. Με σταύρωσαν στον αέρα, αλλά άντεξα και τους ξέφυγα. Τους νίκησα. Και είμαι εδώ. Και θα συνεχίσω».

Κοιτάζω το χαμόγελο του νεαρού Λευτέρη Πετρούνια και σκέφτομαι ότι, ναι υπάρχει και αυτή η Ελλάδα. Η Ελλάδα που συνεχίζει να παλεύει. Και ας την έχουν ισοπεδώσει. Και ας της έχουν κλέψει όλα σχεδόν τα όνειρα. Η Ελλάδα ενός πιτσιρικά 25 χρονών, που μας χαμογελάει. Και μας δίνει κουράγιο. Και μας κάνει υπερήφανους.

Δεν γνωρίζω τον Λευτέρη Πετρούνια. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτόν. Δεν ξέρω εάν προέρχεται από πλούσια ή φτωχή οικογένεια. Δεν ξέρω τι στερήθηκε για να φθάσει στο ψιλότερο σκαλί του βάθρου. Δεν ξέρω εάν οι γονείς του τον φώναζαν όταν ήταν μικρός «πρίγκιπα» ή... σύντροφο. Δεν με νοιάζει. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι υπάρχουν σε αυτήν τη χώρα, που έχει το κακό συνήθειο να τρώει τα καλύτερα παιδιά της, χιλιάδες σαν και αυτόν. Αποφασισμένοι να τα καταφέρουν.

Και τους το εύχομαι ολόψυχα. Να τα καταφέρει ο καθένας σε ό,τι βάλει στόχο. Προτιμώ να εστιάσω τη σκέψη μου στο χαμόγελο ενός πιτσιρικά 25 χρονών, που πάλεψε και τα κατάφερε. Και όχι στα προαπαιτούμενα. Και όχι στους νέους φόρους. Και όχι ότι ίσως έρχονται και χειρότερα.

Γιατί, ναι υπάρχει και αυτή η Ελλάδα. Η Ελλάδα του Λευτέρη Πετρούνια. Του «εσταυρωμένου πρίγκιπα». Και γι' αυτήν αξίζει να αντέξεις και να προχωρήσεις παρακάτω και να κάνεις τα πάντα....