Αγαπητέ πρωθυπουργέ....

Καλέ μου κ. Τσίπρα, σας αποστέλλω την παρούσα επιστολή με την ελπίδα ότι εάν τη διαβάσετε θα ικανοποιήσετε και τις χάρες που σας ζητώ. Δεν είναι ρουσφέτια. Δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος. Δεν θα σας στοιχίσουν απολύτως τίποτε. Δεν περιλαμβάνουν περικοπές, χαράτσια, φόρους ή άλλα τινά που μπορεί να σας ταράξουν. Αλλά καλό θα είναι να μην μακρηγορώ, γιατί έχετε και δουλειές και είστε – εκ νέου – εν τω μέσω μίας «σκληρής διαπραγμάτευσης» που στόχο έχει... το καλό μας.

Η πρώτη χάρη που θέλω να μου κάνετε είναι από τούδε

και στο εξής, στις ομιλίες σας, στις δηλώσεις σας, στις ατάκες σας, κάθε φορά, τέλος πάντων, που ανοίγετε το στόμα σας να μην χρησιμοποιείται, αναφερόμενος στην κυβέρνησή σας, τον όρο Αριστερά ή τα παράγωγά του. Η αριστερά κ. Τσίπρα έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Έχει ήθος. Χαρακτηριστικό το οποίο πλείστα μέλη της κυβέρνησής σας έχουν απολέσει. Ή πιθανώς να μην το είχαν και ποτέ. Επίσης δεν έχει έπαρση. Αυτή που διαθέτετε τόσο εσείς όσο και ο πλέον στενός συνεργάτης και φίλος σας υπουργός Επικρατείας.

Η δεύτερη χάρη είναι, επίσης, λεκτικής φύσεως. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να σταματήσετε να χρησιμοποιείται τη λέξη αξιοπρέπεια. Αξιοπρεπής είναι ο άνθρωπος που όταν υπόσχεται κάτι το πράττει. Ανεξαρτήτως εάν το έχει υποσχεθεί στο παιδί του, στη γυναίκα του, στον διπλανό του στη δουλειά, σε έναν ολόκληρο λαό. Και όταν δεν μπορεί να εκπληρώσει αυτό που υποσχέθηκε το παραδέχεται. Δεν κάνει το άσπρο-μαύρο. Δεν παίζει με το θυμικό των «χρήσιμων ηλίθιων» που του προσέφεραν την εξουσία στο πιάτο. Υιοθετεί το καβαφικό «κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».

Η τρίτη και τελευταία χάρη που θα ήθελα να μου κάνετε, ομολογώ ότι κρύβει και μία εσάνς φιλοτομαρισμού. Εκ μέρους μου. Εξηγούμε για να μην παρεξηγηθώ. Επειδή πολύ φοβούμαι ότι έχετε μεγάλη όρεξη να ζήσουμε εκ νέου «μέρες του 2015» και να βιώσουμε ένα ακόμη «μακρύ, καυτό καλοκαίρι», το οποίο τελικά το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει είναι να πιούμε ένα ακόμη πικρό ποτήρι, ως αυτά που πίνουμε την τελευταία εξαετία, λέω να κάνετε την καρδιά σας πέτρα και να συμβιβαστείτε όσο είναι νωρίς. Αφού θα υποκύψετε που θα υποκύψετε, δεν το κάνετε από τώρα, να πορευτούμε όλοι μαζί ήσυχα-ήσυχα προς το Πάσχα, να γιορτάσουμε και την (εργατική; λουλουδιασμένη;) Πρωτομαγιά και μετά μη σας νοιάζει, όπως λέει ο σοφός λαός «έχει ο Θεός», κάποια στιγμή θα τη βρούμε την άκρη...